Zatoka | Autor: Agnieszka Wolińska Wójtowicz

Przyznam szczerze, że do sięgnięcia po tę książkę zachęciła mnie… okładka! Tak bardzo mnie zachwyciła, że po prostu uwierzyłam, iż ta powieść autorki, której nazwisko kompletnie nic mi nie mówiło, będzie ciekawą, być może nie odznaczającą się wyjątkowym artyzmem, ale na pewno dobrą lekturą na kilka wieczorów. Szukałam powieści lekkiej, być może nieco wzruszającej, historii, która by mnie wciągnęła, choć niekoniecznie bardzo poruszyła. Czytając powieść „zatoka” Agnieszki Wolińskiej-Wójtowicz dostałam dokładnie to, czego oczekiwałam.

Powieść opowiada historię Agaty – kobiety, która w ostatniej chwili decyduje się na zmianę decyzji o zamążpójściu i dosłownie ucieka sprzed ołtarza. Poszukując swojego miejsca na ziemi, miejsca, w którym będzie mogła ukryć się przed światem i nabrać dystansu dociera do tytułowej Zatoki. To miejsce ma stać się jej azylem. Ma także pomóc w uporaniu się z przeszłością, ta dalsza i tą całkiem niedawną. Tym bardziej, że rezygnując ze ślubu, Agata przekreśliła też możliwość realizacji swoich marzeń – o dobrym mężu i idealnym ślubie. Autorka nie do końca wyjaśnia nawet powody takiej decyzji. Czytelnik może więc snuć domysły. Grunt, że w końcu to właśnie w owej Zatoce udaje się Agacie odnaleźć spokój. Zyskuje tu posadę gospodyni na plebani i poznaje też mężczyznę, który być może stanie się kimś więcej, niż tylko przyjacielem…

Fabuła powieści nie jest, jak widać, zbyt odkrywcza. Mam wrażenie, że mamy tu do czynienia z pewnym schematem, który w polskich (i nie tylko!) powieściach obyczajowych powtarza się bardzo często – życiowe problemy, ucieczka, szukanie azylu gdzieś na prowincji i odnalezienie tu w końcu spokoju, przyjaźni, miłości. Właściwie już sięgając po tę powieść przeczuwałam, jak się skończy. Autorka w tym względzie mnie nie zaskoczyła.

„Zatokę” czytałam jednak z przyjemnością. Być może to zasługa stylu autorki, jej poczucia humoru i takiego specyficznego ciepła, dzięki którym udało się stworzyć historię pogodną i dającą nadzieję na to, że każdy z nas ma szanse na odnalezienie własnego miejsca w świecie, na odnalezienie własnego szczęścia, choć być może nie zawsze wygląda ono tak, jak sobie wymarzyliśmy. To doskonała opowieść, podczas czytania której można się wzruszyć i uśmiechnąć. Historia, która doskonale sprawdzi się, gdy mamy gorszy dzień, gdy coś nas męczy, smuci, przytłacza. Książka Agnieszki Wolińskiej-Wójtowicz to powieść, która pozwala wierzyć, że każdy z nas ma możliwość znalezienia takiej swojej Zatoki – miejsca, w którym wszystko wydaje się być jakby łatwiejsze, prostsze i w którym na swoje życie można spojrzeć z dystansem.

„Zatoka” nie jest z pewnością powieścią, która wnosi do kanonu polskiej literatury coś bardzo odkrywczego. Niemniej to doskonały przykład literatury, którą określić możemy mianem szeroko rozumianej literatury kobiecej. Jestem przekonana, że zarówno ta powieść jak i jej autorka zyskają wiele zadowolonych czytelniczek wśród pań niemal w każdym wieku. I tylko trochę mi szkoda, że wciąż o autorce słyszymy tak niewiele. Myślę, że Agnieszka Wolińska-Wójtowicz zasługuje na znacznie większe uznanie wśród polskich czytelniczek. Warto dać szansę autorce, bo naprawdę pisze całkiem nieźle. Ja na pewno z niecierpliwością czekać będę na jej kolejne książki i mam nadzieję, że następne powieści ukażą się w księgarniach już wkrótce. Myślę, że jeśli autorka podszlifuje trochę swój pisarski warsztat będzie miała szanse zasilić grono najbardziej poczytnych polskich pisarek. I życzę jej tego z całego serca.