Największe Przeboje | Autor: Laura Barnett

Zostawić coś po sobie. Jakiś ślad. Wspomnienie. Namiastkę swojej miłości, kawałek siebie, swojego życia. Dla kogo? Dla innych, żeby pamiętali, wiedzieli, równie mocno kochali. Pragnienie towarzyszące człowiekowi, duszy zlęknionej zapomnieniem. Pozostawiamy po sobie miłość w czystej postaci. Jedni jako okruch swego życia płodzą potomstwo – żywy dowód swego istnienia. Drudzy pozostawiają po sobie piękno przelanych na kartki myśli, obrazów namalowanych w chwilach natchnienia czy dźwięków skomponowanych z pojedynczych drgnięć struny. Życie i miłość. Oto co znajdziecie na kartach pewnej cudownej książki.

Długo zeszło mi na zastanawianiu się od czego zacząć tą recenzję. Laura Barnett stworzyła zapis życia wyimaginowanej bohaterki Cass Wheeler. Nawet teraz, gdy o niej piszę, ciężko mi uwierzyć, że istnieje jedynie na kartach tej książki. Trzymając ją w dłoni, wspominam małą dziewczynkę nie rozumiejącą postępowanie matki. Przywodzę na myśl piosenki, które skomponowała już jako nastolatka. Czuję silny zapach alkoholu i dreszcz emocji, gdy wychodzi na scenę. Barnett zadbała, aby Cass stała się żywą postacią. Przeprowadza nas przez jej życie, zgłębiając myśli i skrywane emocje. Ukryty strach i tryskającą radość.

Cass ma już co prawda ponad 60 lat, gdy ją poznajemy. Jednakże dzięki odsłuchiwanym przez nią utworom i zastosowaniu szerokiej retrospekcji, podróżujemy wraz z kobietą przez całe jej życie. Każde silnie wyryte w jej pamięci wspomnienie. Każdy problem i uniesienie. Żadne życie nie jest proste. Choć z boku może wydawać się pełne sukcesów i powodzeń, prywatne sprawy mogą doprowadzić do nieprzyjemnych skutków.

Niesamowita realność wydarzeń i sam portret psychologiczny Cass podbiły moje serce. Autorka sprawiła, że przywiązałam się zarówno do niej jak i jej najbliższych przyjaciół. Czułam się jak część jej grupy. Zaangażowana, pełna energii i gotowości do tworzenia. Gdy tylko coś szło nie tak w mojej głowie zapalała się czerwona lampka z napisem ,,no dalej, Cass” – jakby faktycznie to coś mogło dać. Bohaterka nie jest najwspanialsza, najpiękniejsza i wszechmocna. Nie wychodzi z każdej sytuacji obronną ręką. Jest prawdziwie ludzka w tym co robi i co myśli. Swoje najważniejsze wspomnienia spisuje w piosenki i komponuje do nich muzykę. Te wybrane możemy przeczytać na wspaniale zaprojektowanych kartkach zapoczątkowujących każdy rozdział. Autorka postarała się, aby opatrzyć je konkretną nazwą albumu, miejscem nagrania, nazwą wytwórni czy nawet nazwiskami producentów. Wszystkie elementy zgodnie pasują do całokształtu oraz wzajemnie się uzupełniają jak głos Cass i muzyka płynąca z gitar na jednej ze scen podczas tournée po Stanach.

,,Największe przeboje” czyta się tak, jak powinno iść się przez życie – powoli. I nie dlatego, że jest źle napisana czy nudna. Trzeba ją sobie dawkować. Autorka uzyskała efekt, którego pragnęła. Połączyła miłość do literatury z miłością do muzyki. Dla tych, którzy doczytają do końca czeka miła niespodzianka, która wywołała uśmiech na mojej twarzy i zapełniła ten drobny smutek, który zawsze towarzyszy po skończeniu dobrej lektury bez ciągu dalszego. ,,Największe przeboje” na pewno zapadają głęboko w pamięć i serce. Myślę, że spodobają się każdemu, a już wyjątkową perełką będą dla osób zamiłowanych w muzyce. Laura Barnett stworzyła książkę godną uwagi. Znalazłam w niej wszystko czego można oczekiwać od książki. Znalazłam tam wszystko przez wątek miłosny, katastrofy, chwile szczęścia i nadzwyczaj szczegółowe fakty o Cass i jej życiu... ale przede wszystkim znalazłam prawdę, coś autentycznego.