Ameryka W Ogniu | Autor: Omar El Akkad

Stany Zjednoczone, rok 2074. Dochodzi do wybuchu drugiej wojny secesyjnej. Akkad przedstawia dzieje rodziny z Luizjany, opowiedziane z perspektywy sześciolatki Sarat. Niewinna dziewczynka, która szybko oswaja się z grozą wojny, staje się niebezpiecznym narzędziem w rękach jednej ze stron sporu.

Uwaga, spoiler. To była jedna z najlepszych książek, jakie w życiu czytałam. Mamy nie tak daleką przyszłość. Historia tu opowiedziana nie wydarzyła się, ale nikt nie powiedział, że coś takiego się nie stanie. I to mnie przeraża. Nie chcę wyjść na złowieszczego proroka, lecz przedstawiona tutaj wizja jest bardzo realistyczna. Kiedy sobie pomyślę, że coś takiego może się wydarzyć, mam ciarki na całym ciele.
Po raz kolejny doszło do wybuchu wojny, w której życie straciło wiele osób. Wśród zgliszczy żyją rodzice z trójką dzieci. Jak już wspomniałam, o wydarzeniach opowiada Sarat. Widzimy, jak sześcioletnia dziewczynka ucieka z matką i rodzeństwem do obozu Patience, który stanie się ich domem na kilka lat. Uczestniczymy w procesie dojrzewania Sarat i możemy przekonać się o tym, jak te wydarzenia na nią wpływają. Nie chcę tutaj wchodzić w spoilery, ale jak się pewnie domyślacie, nie pozostanie to bez śladu na jej psychice. O tak okropnych rzeczach się po prostu nie zapomina.

Jeśli chodzi o tematy związane z wojnami – to nie jest mój konik i nie do końca wiedziałam, czego właściwie mam się spodziewać po tej powieści. Postanowiłam jednak zaryzykować i przepadłam na ładnych parę godzin. Autorowi udało się wciągnąć mnie do niebezpiecznego świata. Wydawało mi się, że stoję obok bohaterów i widzę to, co oni. Całkowicie oderwałam się od rzeczywistości i choć miejsce, w którym się znalazłam, przerażało mnie, nie umiałam z niego wyjść. Coś mnie w nim fascynowało.

To książka, do której nie sposób podejść bez emocji. Głównie tych złych, wywołanych przez wojnę. Trudno się dziwić, nie spodziewałam się tego, że będę się w trakcie lektury zaśmiewała do łez. Do kreacji bohaterów nie mogę się doczepić. Każdy z nich był do perfekcji dopracowany i byłabym skłonna uwierzyć w to, że faktycznie istnieli. Mam tylko nadzieję, że do takich wydarzeń jednak nie dojdzie, bo to byłaby tragedia nie tylko dla Amerykanów, ale i całego świata.

Uważam, że „Amerykę w ogniu” można traktować jako przestrogę. To, że taka sytuacja nie ma póki co miejsca, nie oznacza, że wiecznie będzie panował pokój i nie wybuchnie kiedyś druga wojna secesyjna. Mam nadzieję, że nigdy się tego nie doczekamy, chociaż patrząc na to, co się dzieje, trudno się nie niepokoić. I tak, jak powiedziałam, nie chcę bawić się we wróżbitę, lecz nieco boję się tego, co może przynieść przyszłość. Dlatego dobrze byłoby, żeby jak najwięcej osób przeczytało tę książkę i wyciągnęło z niej odpowiednie wnioski.

„Ameryka w ogniu” pozostanie w moim sercu na długo. Przede wszystkim dlatego, że została napisana z pasją i zaangażowanie. Żadna scena nie jest przypadkowa i każdy wątek przemyślano i dopracowano do perfekcji. Majstersztyk – przynajmniej moim zdaniem.

Jeśli nie boicie się powieści, które poruszają trudne tematy i roztaczają niezbyt optymistyczne wizje przyszłości – myślę, że to historia dla was. Mam nadzieję, że nie będziecie nią rozczarowani.

PRZYSZŁOŚĆ AMERYKI?
Kiedy wybieramy lekturę, zwykle mamy nadzieję, że spełni ona nasze oczekiwania… Ale co zrobić, kiedy wszyscy się zachwycają, a twój osąd jest nieco odmienny – przynajmniej jeśli chodzi o pierwszą połowę książki!? Później wbija się bowiem w nasz umysł prawdziwą ciernią!

Ameryka w ogniu napisana przez egipskiego autora, reportera i dziennikarza Omara El Akkada wydana w Wydawnictwie W.A.B, to nie tylko historia pewnej dziewczyny ale również historia życia jej najbliższych. Rzecz dzieje się w nie tak dalekiej przyszłości. W roku 2074 dochodzi bowiem do wybuchu wojny secesyjnej, która swoją niszczycielską siłą dotyka przede wszystkim wielu cywilów. Główną bohaterkę książki – Sarat poznajemy jako sześcioletnią dziewczynkę. Mieszka ona wraz z siostrą bliźniaczką, bratem oraz rodzicami w Luizjanie. Nie jest to jednak życie takie jakiego my, czytelnicy doświadczamy. Świat jest bowiem inny, zmiany klimatyczne wpłynęły nie tylko na życie na ziemi, ale również na ludzi, którzy podzielili się znowu na dwa zwalczające się obozy! Wkrótce życie rodziny zmienia się diametralnie. Po śmierci męża Martina wraz z trójką dzieci postanawia bowiem opuścić swoją ziemię i wkrótce trafia do obozu dla uchodźców “Patience” w Missisipi… Autor przeskakuje kilka lat do przodu i tutaj główna bohaterka Sarat jest już nastolatką, na naszych oczach dojrzewa w prawdziwej nienawiści…

WOJNA I NIENAWIŚĆ
Świat, który rysuje piórem Omar El Akkada, to świat pełen zła i wojennej pożogi. Obóz zamieszkują uchodźcy z różnych stron Ameryki. Życie w Patience kręci się wokół zaspakajania podstawowych potrzeb. Dzieciństwo i młodość upływa pod znakiem zabawy w wojnę, wciąż jednak przy próbach normalnej egzystencji…

Choć młodość powinna być szczęśliwa, to główna bohaterka ma w sobie coś, co sprawia, że szczęśliwa nie jest. Pragnie zemsty, chce zabijać wroga. Jednak kto jest tak naprawdę wrogiem? Czy nauczyciel Gaines, którego spotyka jeszcze podczas obozowego życia, manipuluje nią? Świat młodych i dorosłych, zwłaszcza wyrachowanych dorosłych, może okazać się niebezpieczny dla wszystkich, którzy wierzą, z racji wieku, w sprawiedliwość tego świata i ludzi… Jednak dopiero po masakrze w Patience książka nabiera tempa a autor rysuje przerażające wizje człowieka torturowanego… Jest to więc opowieść o kobiecie, której zniszczono życie…

Z pewnością jest to książka warta przeczytania, zwłaszcza w obliczu współczesnych problemów. To, że globalne ocieplenie powoduje katastrofalne skutki jest w lekturze wyraźnie zaznaczone. Dotyka ona więc naprawdę ważnych zagadnień. Wizja wojny pomiędzy Północą a Południem jest równie przerażająca, przede wszystkim dla ludności cywilnej. Opowieści snute przez autora pokazują bowiem przyczyny i skutki działań jednostek, które mają wpływ na ogół… Powieść nie należy z pewnością do lektur łatwych i przyjemnych. Jest według mnie początkowo nieco monotonna, akcja rozwija się nieco zbyt długo. Autor spowalnia ją być może celowo. A jednak jako czytelnik niekoniecznie odczuwam przyjemność z powodu tego zabiegu. Prawdę mówiąc rzeczywiście poczułam, że muszę poznać dalsze losy Sarat dopiero, gdy dotarłam do mniej więcej połowy lektury! Wtedy też uświadomiłam sobie, że wszystkie wcześniejsze informacje były potrzebne, by zbudować postać głównej bohaterki. Książka nie porwała mnie więc od pierwszej strony, jednak kiedy już przekroczyłam pewien próg, nie mogłam się oderwać!!!

Bardzo polecam