40 Godzin | Autor: Kathrin Lange

Gdy w ręce wpadła mi książka niemieckiej pisarki Kathrin Lange o tytule 40 godzin wiedziałam, że czeka mnie naprawdę dobra sensacyjna rozrywka. Sam opis znajdujący się z tyłu pobudził moją ciekawość i nie zwlekałam długo, żeby zajrzeć do głównej fabuły. Autorka budując swoją historię czerpie z konwencjonalnego motywu głównego bohatera z problemami – w tym przypadku jest to policjant, któremu nie układa się w życiu prywatnym i zawodowym, prawdopodobnie cierpi na depresję i musi się jeszcze borykać z problemami natury kulturowo – rasowej. Z pochodzenia jest muzułmaninem, więc życie w europejskim kraju przysparza mu wielu kłopotów. Jeszcze kontaminacja jego narodowości z wykonywanym zawodem to istna bomba wybuchowa. Jednak mimo tak skomplikowanej sytuacji życiowej, Faris Iskander jawi się czytelnikom jako odważny, pełen empatii człowiek i policjant z powołania. Jego osoba wywołuje w czytelniku same pozytywne uczucia. Lange skonstruowała jego postać w równoważny sposób – z jednej strony jest on niewątpliwie bohaterem, jednak jego zwyczajne, ludzkie problemy rzucają na niego blask prawdziwości, nadają mu cech mężczyzny z krwi i kości. Jedynym absurdalnym motywem w kontekście jego osoby jest pojawiający się romans z pastorką, jednak można ten mały mankament fabularny wybaczyć.

Kolejnym dużym plusem jest sama dynamiczna i sensacyjna historia, której tłem jest fundamentalizm religijny, szczegółowiej, chrześcijański. Obserwujemy „złe charaktery” pod kątem ich zachowań i profilu psychologicznego, i wiemy już, że autorka nie zaniedbała niczego. Prawdziwym szokiem staje się motyw ukrzyżowania – jest on tak mocny i wstrząsający, że nie sposób zgodzić się, że pisarka wiedziała, jak podejść swojego czytelnika i wzbudzić w nim szok i niedowierzanie. W tym kontekście jest to majstersztyk kryminalny – takie historie chce się czytać i nie można się od nich oderwać.

Poza niewątpliwą dobrze zrealizowaną historią można dopatrzeć się kilku mankamentów, które nie burzą jednak całości i można przymknąć na nie oko. Mowa tu o wcześniejszym pobocznym wątku krótkiego romansu Farisa z pastorką, która zostaje wciągnięta w prowadzone śledztwo. Może nie byłoby to wszystko takie trywialne i dziwaczne, gdyby nie to, że już po pierwszym zdaniu opisującym spotkanie tych dwóch postaci wiemy, że coś będzie na rzeczy. Kobieta od razu wzdycha na samą myśl o Farisie i cały czas zatapia się w marzeniach i wspomina jego oczy, które są podobne do tych należących do jej byłego.

Ta głupiutka wstawka o charakterze romansowym właściwie niczego nie wnosi do całości, chociaż rozumiem, że wykreowanie postaci prawdziwego mężczyzny – macho wymusza poniekąd na pisarzu ulokowanie postaci kobiecej, która będzie błądzić w odmętach fantazji erotycznych. Niby to rozumiem, ale jakoś niekoniecznie akceptuję.

Kolejnym „minusem” są pojawiające się czasami mało ambitne dialogi, bez których cała wartka akcje też by sobie znakomicie poradziła. Takie gadanie o „byle czym” zdaje się być zwykłą zapchaj – dziurą, która może znużyć czytelnika. Nie jest ich jednak wiele, dlatego można niemieckiej twórczyni wybaczyć tego typu niedokładność i malutkie niedbalstwo.

Zakończenie całej historii jest piorunujące i zaskakujące. Naprawdę watro było przebrnąć cały ten sensacyjny spektakl, żeby dowiedzieć się, kto jest jego sprawcą i jakie są powody jego zachowania i krwawych poczynań.

Jest to moja pierwsza książka tej autorki, jednak jestem pewna, że nie ostatnia. Nigdy bym nie przypuszczała, że wciągnę się w przedstawiony przez nią wir zdarzeń i będzie to dla mnie taka niebywała przygoda. Bierzcie do rąk i czytajcie – czeka was mocne doświadczenie czytelnicze!