Cykl | Autor: Monika Jagodzińska

Co gdyby anioły istniały? Co gdyby zeszły na ziemię? A co jeśli już są wśród nas?

,,Cykl” Moniki Jagodzińskiej opowiada właśnie o tych boskich istotach. Zapowiada nam to już, estetyczna i prosta okładka ozdobiona białymi skrzydłami. Książeczka nie wielkich gabarytów, owszem, jest niepozorna, ale jej wnętrze skrywa doprawdy pomysłowy zbiór opowiadań.

Należy zacząć od tego jak trafny zdaje się być sam tytuł. Cykl. Według autorki co roku na świat zstępują nowe anioły, aby towarzyszyć ludziom i pomagać im w zmaganiach każdego dnia. Tak też otrzymujemy zbiór dwunastu opowiadań, przypadających po jednym na każdy z dwunastu miesięcy. Tytułowy cykl nie zachodzi jednak tylko jeśli chodzi o coroczne zstępowanie istot. Pewną prawidłowość da się dostrzec w konstrukcji pojedynczych opowieści. Na początku każdej z nich otrzymujemy krótką wzmiankę o obecnym miesiącu, a następnie poznajemy czy anioł, w którego aktualnie się wcielamy jest kobietą czy mężczyzną – głównie po narracji. Ów istota znajduje zranioną duszę i musi jej pomóc. Przyznam, że choć sam pomysł na książkę jest jak najbardziej trafny, to owa powtarzalność w pewnym momencie staje się dość monotonna i nużąca.

Jak wspomniałam wyżej w ,,Cyklu” mamy do czynienia z narracją pierwszoosobową. Jesteśmy niewidzialnymi aniołami i niesiemy pomoc ludziom. Za plus uważam ukazanie świata i życia z nieco innej, aktualnie niedostępnej dla śmiertelników perspektywy. Istoty okazują się odczuwać więcej, mieć zdolność do odczytywania przeszłości i uczuć, ale nie są wszechwiedzące. Są za to bardzo analityczne, dokładne i spostrzegawcze. Właściwie to wszystko co można o nich powiedzieć. Muszę przyznać, że ich kreacja mogłaby być nieco bardziej rozbudowana, ponieważ niestety w tej kwestii pozostaje pewien niedosyt.

Nie można tego powiedzieć o najobszerniejszej części książki, którą stanowią rozmaite przypadki ludzkich nieszczęść. Każdy miesiąc to inna historia. Co ciekawe, autorka nie podaje żadnych dokładnych danych. Nie znamy żadnych imion ani nazw miejscowości. Jagodzińska operuje co najwyżej słowami ,,dziewczyna/chłopak” czy ,,kobieta/mężczyzna”, co z pewnością nadaje opowieściom uniwersalności. Poza tym są one prawdopodobne, niektóre może nawet nazbyt sztampowe. Książka ukazuje ludzi zagubionych, bezradnych, potrzebujących pomocy. Wtedy to właśnie pojawiają się anioły. W opowiadaniach potrafią wspierać bezpośrednio poprzez nagromadzoną energię lub pośrednio, przez istotę ludzką. Próbują naprostować czyjeś życie. Pomóc odnaleźć właściwą drogę.

Książka jest oryginalna, ale co prawda nie zbyt skomplikowana. Autorka używa zrozumiałego, przystępnego języka. Doszukałam się także maniery nadużywania jednowyrazowych zdań, co po prostu z czasem męczyło. Zbiór ma za to charakterystyczną i jakże trafną kompozycję klamrową, podkreślającą zachodzący, tytułowy cykl. Mimo, iż musiałam wspomnieć o kilku kwestiach, które nie do końca mi się podobały to pragnę także napisać o sile i emocjach jakie wywiera ta pozycja. Jagodzińska daje jasny, klarowny przekaz każdemu z nas: Nie jesteśmy sami. Choć czasem nie widzimy, nie wiemy, to zawsze ktoś przy nas jest. I nie koniecznie chodzi tu o anioły, w które można wierzyć lub nie. Chodzi o ludzi. Bardzo młoda autorka pięknie ukazuje, że takim opiekunem może być każdy z nas. Bowiem każdy jest w stanie pomóc, wesprzeć, pocieszyć. Wystarczy się tylko rozejrzeć. Przedstawione nieszczęśliwe przypadki są na tyle uniwersalne, iż dotkniętych nimi ludzi możemy mijać każdego dnia. Wystarczy tylko zatrzymać się i najzwyczajniej spróbować pomóc. ,,Cykl” emanuje siłą. Siłą miłości i dobroci. Anielskiej i ludzkiej. Choć może nawet nie ma między nimi różnicy?