Kajtek I Tosia | Autor: Jujja WieslanderTomas WieslanderJens Ahlbom

Po wielu latach literatura dziecięca powróciła do mojego życia za sprawą pojawienia się w nim również wspaniałych bliźniaków. To doskonałe usprawiedliwienie dla folgowania sobie w zakupach księgarskich. Odkrywam dział dziecięcy na nowo, znajduję tam wspaniałe dzieła, które przywodzą na myśl moje własne dzieciństwo, ale też utwory mniej interesujące, które nic dobrego nie wnoszą – nie uczą, ani nie bawią.

„Kajtek i Tosia” należy do tych pierwszych. To zbiór dość krótkich, kilkustronicowych opowiadań o przygodach dwójki przyjaciół, stworzony przez Jujję i Tomasa Wieslanderów, którzy w swoim dotychczasowym dorobku mają przygody Mamy Mu. Mamy tutaj dwanaście historii, w których dzieci hycają i hopsają, szukają ukrytego prezentu idąc tropem wskazywanym przez poukrywane karteczki ze wskazówkami, hodują kijanki, wymyślają wiaderko do biegania, gubią się w lesie i odnajdują drogę, wspierają się w chorobie, bawią się klockami, pocieszają, znajdują jamnika i zwracają go właścicielom, bawią się na śniegu, którego nie ma, urządzają zawody zapaśnicze z tatą i rozmawiają przez telefon.

Opisane w książce przygody to kwintesencja dzieciństwa beztroskiego, pełnego szacunku, radości, przyjaźni. Dzieci doświadczają świata w przyjaznym środowisku, biegają po lesie, są cały czas blisko przyrody, budują pozytywne relacje zarówno między sobą, jak i z rodzicami. To właśnie przyjaźń i wspólna zabawa, wspólne poznawanie świata daje im szczęście, a nie drogie, kolorowe, plastikowe zabawki.
Ważnym aspektem, na który zwróciłam uwagę jest sposób komunikacji dorosłych z dziećmi. Warto brać przykład z przedstawionych w książce rodziców, którzy szanują dziecięcy świat swoich pociech, sprzyjają jego odkrywaniu, uczestniczą w ich życiu jak najpełniej. Rodzice Kajtka są niezwykle przyjaźni, respektują wolę swojego dziecka, wspierają jego wyobraźnię, są pełnymi uczestnikami jego dziecięcego życia i zabaw. Zawsze są gotowi nieść mu pomoc, w żaden sposób nie ograniczają jego wyobraźni i w zasadzie pozwalają na wszystko, co nikomu nie zagraża. Stanowią przeciwieństwo mamy Tosi, która, mimo że w książce nie pojawia się zbyt często, jawi się jako osoba nie wykazująca zrozumienia dla dziecięcych wybryków, strofuje i nakazuje, nie radzi sobie z budowaniem akceptującej atmosfery w domu.

Książeczka jest tak napisana, ze świetnie sprawdzi się jako czytanka przed snem dla przedszkolaków. Na początku dowiadujemy się, o czym będzie każda historia, a na końcu Kajtek opowiada swojemu Misiowi cały swój dzień lub odtwarza go, stawiając misia w swojej roli. Każda historyjka będzie dla czytelnika zabawną przygodą, a dla rodzica może okazać się pośrednio wskazówką, jak należy traktować maluchy, aby mogły w pełni rozwijać swój potencjał i wyobraźnię. Dzieci to nasze największe skarby i mimo że kochamy je nad życie, trudno nam czasami traktować je w ten sposób, aby nie naruszyć ich kruchej tożsamości i integralności. Każdy stara się być jak najlepszym rodzicem, jednak nie zawsze wychodzi. Rodzice Kajtka są tutaj bardzo pozytywnym wzorem.

Stąd płynie wniosek, że warto mieć w swojej biblioteczce książkę o przygodach Kajtka i Tosi. Początkowo nie byłam tak zupełnie przekonana, że będę do tego zachęcać, doceniłam dopiero całość. Nie ma tu fajerwerków jeśli chodzi o poczucie humoru czy wartką akcję, jednak i bez tego pozycja jest atrakcyjna ze względu na atmosferę akceptacji, absolutnej miłości, niezwykłą dziecięcą wyobraźnię i beztroskę Kajtka w kontraście do smutków Tosi, która nie ma szczęścia wychowywać się w tak przyjaznej rodzinie, ma jednak szczęście mieć w rodzinie Kajtka wielkich przyjaciół.