Impresje Emigrantki | Autor: Aleksandra Engländer Botten

"Anglicy często mówią: once in a lifetime opportunity – jedyna szansa w życiu. Postanowiłam więc brać z życia pełnymi garściami. (...)

Tutaj nie ma zwolnienia lekarskiego na chore dzieci. Kiedyś jak naiwna dopytywałam o takie. Zwolnień na chore dzieci nie ma i nikt nie słyszał o takiej „dziwnej” zachciance matki. Jest to „normalne”, aby chore dziecko przychodziło do przedszkola i do szkoły. W przedszkolu stała lodówka i nieraz widziałam półki z antybiotykami podpisanymi imionami dzieci. Szkraby chorują tutaj wspólnie w salach przedszkolnych. Czy otrzymanie zwolnienia lekarskiego na chore dziecko to problem angielskich lekarzy czy rodziców? A może w Polsce jesteśmy rozpieszczeni zwolnieniami i angielskie podejście jest tym właściwym? A może po prostu żyje tutaj tak wiele niepracujących matek, że pomysł zwolnienia na chore dziecko nigdy nikomu nie przyszedł do głowy? Bo po co?". Taki opis znajdujemy na okładce książki, o której chcę dzisiaj powiedzieć. Jakie są moje wrażenia po lekturze?

Jeśli chodzi o brytyjską emigrację, jest to dla mnie bardzo bliski temat. Moja starsza siostra już od 10 lat mieszka w Wielkiej Brytanii, więc sporo się od niej na temat życia w tym kraju nasłuchałam. Sama też miałam okazję, by nieco go zasmakować. Ale wyjazd na wakacje to coś innego, niż codzienne stawianie czoła angielskim zwyczajom.

Książkę czyta się właściwie jednym tchem. Autorka potrafi zaciekawić czytelników swoimi opowieściami. Po lekturze czuję jednak pewien niedosyt. Dlaczego? Bo książeczka jest cieniutka i to zaledwie niewielki wycinek, który pokazuje nam, jak żyje się na emigracji w Wielkiej Brytanii. Bardzo żałuję, że całość jest taka krótka. Może jeszcze kiedyś doczekamy się kolejnych przygód Polki za granicą.

To, o czym pisze autorka, nie jest mi obce. Podobne historie słyszałam od siostry, więc niespecjalnie zdziwiło mnie chociażby to, w jaki sposób działa służba zdrowia. Tyle narzekamy na naszych lekarzy, a uwierzcie mi, pod tym względem mamy lepszą opiekę niż Brytyjczycy. Tam podejście do leczenia chorego woła o pomstę do nieba.

Wszystko, co mogło mi opaść, opadło mi, gdy przeczytałam o brytyjskich szkołach. Poznałam kilku rodowitych Brytyjczyków i pomimo mojej całej sympatii do nich, to nie są zbyt inteligentni ludzie. Sympatyczni, ale jak trochę się ich posłucha, to człowiekowi spada poziom IQ. W sumie trudno się dziwić, skoro u nich w szkołach przepuszcza się każdego. Żeby dziecko przez przypadek nie popadło w depresję, bo jest gorsze od innych. U nas tak się raczej nie dzieje, mamy za to inne problemy, ale to już rozmowa na inną okazję.

Plusem tej publikacji jest to, że autorka opowiada o życiu w Wielkiej Brytanii bez koloryzowania, ale też nie straszy jakoś specjalnie życiem w tym kraju. Bardziej nastawia psychicznie na to, co będzie czekać człowieka, jeśli się tam wybierze. Myślę, że to lektura idealna dla osób, które chcą wyjechać do Anglii. Przekonają się, co mniej więcej może ich czekać. Również osoby na emigracji mogą być zainteresowane tą książką. Będą mogły sprawdzić, czy mają wspólne przejścia z autorką. Oczywiście zachęcam do lektury wszystkich czytelników, którzy lubią czytać tego typu książki. To naprawdę przyjemna lektura, przy której można się chociaż na chwilę oderwać od naszej, polskiej rzeczywistości.