Ślady Prowadzą W Noc | Autor: Janusz Faber

Niewielka książeczka, okładka właściwie nic nie mówiąca, no i oczywiście autor, którego nazwisko kompletnie nic mi nie mówiło. Byłam pewna, iż kryminał Janusza Fabera to będzie zwyczajna, mało ambitna opowiastka z zacięciem detektywistycznym, w której zagadka morderstwa będzie dziecinnie prosta do rozwiązania, a sama fabuła pewnie miałka i mało ciekawa. Po lekturze tej książki dochodzę jednak do wniosku, zresztą nie pierwszy raz już w swoim życiu, że nie można oceniać niczego po pozorach, a pierwsze wrażenie czasami bywa mylne i nietrafione. Tak właśnie przewartościowałam sobie opinię na temat tego tytułu.

Książka jest w swojej prostocie genialna. I tak cudownie, w skali jeden do jednego, oddaje klimat czasów PRL-u, pozwala nam uzmysłowić sobie, w jaki sposób wyglądała wtedy rzeczywistość, jaka była mentalność oraz zachowania społeczne oraz krystalizuje odbiorcom „rekwizyty” tego absurdalnego okresu, wzbudzając czasem śmiech, czasem oburzenie i niedowierzanie. Bardzo ciekawym wątkiem i całą inscenizacją fabularną są okoliczności toczącej się fabuły. Mamy tutaj zarysowany obraz typowych urlopów lat 60 – tych, w których to królowały wyjazdy do wszelkiej maści polskich pensjonatów wątpliwej urody. Świat towarzyskich spotkań w kawiarniach przy kawie lub w lokalnych spelunkach, wieczorki zapoznawcze, pożegnalne, dancingi odbywają się zawsze gdzieś w tle, nadając toczącej się historii specyficzny, słodko - kwaśny smaczek. Naprawdę jest to coś niesamowitego, a to dopiero początek rozrywki, jaka czeka wygłodniałego czytelnika.

Kolejnym atutem tej mini – powieści jest główny bohater, doktor Mięta. Tak samo jak nazwisko, charakter tego mężczyzny wydaje się być również osobliwy i nietuzinkowy. Jego zachowania oraz działania możemy interpretować na dwa sposoby – albo będziemy uważali go za człowieka niezwykle bohaterskiego i odważnego z wybitnym zacięciem detektywistycznym, albo doszukamy się tu pewnego żartobliwego fundamentu – pan doktor Mięta jest najprawdopodobniej samotnym, znudzonym swoim życiem mężczyzną w średnim wieku, któremu brakuje odrobiny szaleństwa i adrenaliny, dlatego tak szybko i bez większego namysłu wplątuje się w zagadkę śmierci Marii Bojarskiej. Oczywiście jego zaangażowanie możemy usprawiedliwiać chęcią oczyszczenia się z zarzutów, jednak wydaje mi się, że motywacja Mięty wypływa z czegoś innego – taki skandal i wydarzenie staje się pretekstem do czynnego działania, do próby odnalezienia się w nowej roli. Narrator dzielnie kroczy za bohaterem, nie odstępuje go na krok i dzięki temu możemy się bawić i brać udział w niewiarygodnej przygodzie, tym samym próbując odpowiedzieć na odwieczne pytanie – „kto zabił?”. Bohater, oprócz tego, że bawi się w prywatnego detektywa, to próbuje swoich sił jako psycholog behawioralny i prześwietla innych gości pensjonatu „Rosiczka” z zacięciem godnym profesjonalisty. Bardzo miło śledzi się jego rozważania i sposób dedukcji – jest to wyśmienita rozrywka dla odbiorcy.

Co jeszcze urzeka w kryminale Janusza Fabera? Bez wątpienia klasyczne podejście do tematu. Mamy kilku potencjalnych sprawców zabójstwa i każdy z nich mógł chcieć pozbyć się wcześniej wspomnianej bohaterki. Ważny jest tu także wątek milicji, która działa niepostrzeżenie i daje Mięcie pewne pole manewru, jak się późnej okazuje, całkiem świadomie. Samo zakończenie jest dosyć zaskakujące, jednak już wcześniej autor podaje nam wskazówki do rozwiązania zagadki, co pozwala czytelnikowi brać czynny udział w śledztwie. Analizując kwestie techniczne to można powiedzieć, ze język jest przyzwoity, narracja więcej niż w porządku. Czego zatem chcieć więcej od dobrego, klimatycznego kryminału? Myślę, że odpowiedź na to pytanie jest nadzwyczajnie prosta. Polecam gorąco!