Siostrzyczka | Autor: Sue Fortin

Siostrzyczka Sue Fortin zapowiadała się wyśmienicie. Jeszcze zanim zaczęłam czytać, moją uwagę przyciągnęła okładka tej książki – bardzo mroczna, w ciemnej tonacji, a najbardziej przykuł moją uwagę krótki opis znajdujący się na dole – „Dwie siostry. Jedna mówi prawdę. Druga ma obsesję”. Chyba właśnie z powodu tych wszystkich detali nastawiałam się na górnolotną intrygę, w której do końca nie będziemy wiedzieć, która z sióstr – bohaterek będzie rzeczywiście tą złą. Cała historia jest przedstawiona z perspektywy jednej siostry o imieniu Clare, która od początku jest postacią klarowną, więc czytelnik od razu dostaje sprzeczne informacje, gdyż ma prawo po przeczytaniu opisu książki myśleć, że nie będziemy mieć tutaj do czynienia z postaciami oczywistymi, przejrzystymi i jednorodnie dobrymi lub negatywnymi. Jest jednak inaczej... owszem, gdzieś na końcu dowiadujemy się, że każdy z bohaterów ma jakieś tajemnice, jednak jesteśmy w stanie jednoznacznie ocenić każdego z nich, a w szczególności narratorkę opowieści. I właśnie w tym momencie cała intryga gdzieś się ulatnia…

Jeśli czekamy na mroczne, posępne i krwawe wydarzenia to również się przeliczymy. Oczywiście autorka konstruuje kilka z początku niewyjaśnionych sytuacji, ale nie dzieje się właściwie nic szczególnego – gdzieś tam głównej bohaterce znikają dokumenty z firmy, niedawno cudem odnaleziona siostra krąży wokół męża głównej bohaterki i pragnie go uwieść… jednak jakby w tym wszystkim brakuje mocnego punktu kulminacyjnego, większego dreszczyku, bardziej zagmatwanej historii, bo ta którą proponuje nam Fortin właściwie prawie do końca jest jedynie opowieścią podejrzliwej i nieufnej żony.

Co do kreacji samych bohaterów, to kompletnie nie przypadła mi do gustu zarówno bohaterka narracyjna, jak i większość innych postaci. Ta pierwsza zdaje się być w jakiś bliżej nieokreślony sposób bezbarwna i miałka, ma się wrażenie, że myśli oraz postępuje czasem jak rozkapryszone dziecko; zamiast brać sprawy w swoje ręce, miota się, jest wiecznie niezdecydowana. Jest sposób myślenia w ogólnie nie współgra z zawodem prawnika, który wykonuje. Jej profesja z osobowością strasznie się kłóci i chyba autorka nie do końca sobie przemyślała, w jaki sposób owa postać powinna być naszkicowana.

Plusem powieści jest to, że czyta się ją szybko, nie ciągnie się w nieskończoność i może stanowić swoisty przerywnik od literatury tzw. „ciężkiej”, która wymaga od nas większego zaangażowania umysłowego. W tym kryminale wszystko jakby rozwiązuje się samo, a właściwie nawet nie trzeba długo rozważać całą historię, żeby móc samemu domyślać się, jak ona się skończy. Trzeba również przyznać, że autorka trzymała się sumienie konwencji, którą obrała od samego początku, nie tworzy dziwnych fantasmagorycznych opowieści i splot wszystkich wydarzeń wydaje się być realny i możliwy do zaistnienia w prawdziwym życiu. Innymi słowy, Sue Fortin nie ponosi za bardzo wyobraźnia i jest to w tym przypadku akurat dobre rozwiązanie. Jednym zdaniem – historia jest w dobrym tonie, wyważona i może się podobać, jednak z przykrością stwierdzam, że nie zachwyca.