Ubezwłasnogłowieni | Autor: Stuart B. MacBride

Może na początku poproszę osoby o słabych nerwach, żeby poszukały sobie czegoś innego do czytania, bo to raczej nie będzie propozycja dla nich. Na okładce czytamy: „Ubezwłasnogłowieni. Przestępcy skazani na chirurgiczne okaleczenie, poddani lobotomii i oddelegowani do wykonywania prac społecznych. (…) Chwila, w której Will Hunter, wysoki oficer w strukturach służb specjalnych Wielkiej Brytanii, ponownie wchodzi do Sherman House, należy do najgorszych w jego życiu. To miejsce budzi w nim demony, wyzwala wspomnienia, z którymi od lat nie może sobie poradzić. Okoliczności, w jakich trafia do dawniej ekskluzywnego, a dziś zapuszczonego budynku w niebezpiecznej, stojącej na krawędzi rewolty dzielnicy Glasgow, nie ułatwiają zadania. Will ma pomóc w ustaleniu sprawcy przerażającego morderstwa, które tu popełniono. Rozpoczyna szaleńczy pościg za zabójczynią. Już raz ją schwytał. Teraz, po latach, nadszedł czas jej zemsty. Śledztwo ujawnia coraz mroczniejsze tajemnice. Czy Will zdoła zatrzymać rozkręcającą się spiralę bestialskich zbrodni?”

Czytałam w swoim życiu wiele krwawych książek i myślałam, że już nic nie jest w stanie na mnie zrobić wrażenia. Do czasu, aż zaczęłam czytać Ubezwłasnogłowionych. Momentami musiałam sobie robić chwilę przerwy, bo czułam, że żołądek podchodzi mi do gardła. To była bardzo mocna książka. Jedna z najmocniejszych, z jakimi miałam okazję się spotkać. Czytając ją, czułam ciarki na całym ciele, ale musiałam dowiedzieć się, co będzie się dalej działo.

Nie jestem w stanie porównać tej powieści do żadnej innej. Autor podzielił społeczeństwo na dwa światy: normalnych ludzi i przestępców, którym odebrano człowieczeństwo. Muszą odpokutować swoje winy i trochę przypominały mi zombie. Te społeczeństwa reprezentują Will Hunter i Fiona Westfield, seryjna morderczyni, która po latach powraca do świata zwykłych ludzi.

To moje pierwsze spotkanie z twórczością tego autora i podejrzewam, że jeszcze długo będę zbierać szczękę z podłogi. Nie spodziewałam się tego, że powieść wywrze na mnie aż tak duże wrażenie. Była brutalna, mroczna i zapadła w moją pamięć. Trudno mi powiedzieć, do jakiego gatunku literackiego zalicza się ta książka. Moim zdaniem balansuje na granicy thrillera i horroru. Kilka razy w trakcie lektury podskoczyłam, gdy mąż wszedł po coś do pokoju i przyznam szczerze, że miałam problem z zaśnięciem po lekturze. Sherman House to miejsce, które przeraża. Tam spotyka się osobników najgorszego sortu. Za nic nie chciałabym się tam znaleźć.

Kiedy czytałam opis książki, nieco obawiałam się tego, że autor nieco przegnie z brutalnością i nie będę w stanie przebrnąć przez Ubezwłasnogłowionych. Na szczęście MacBride wyszedł z tego mrocznego świata obronną ręką i niczego nie przerysował. Jak wspomniałam, momentami było ciężko, ale nie wyobrażam sobie tego, by zabrakło tu okropieństw, z którymi się zetknęłam. Bez nich powieść wiele by straciła i przestała mnie przerażać. Oprócz mrocznej atmosfery plusem tej powieści są bohaterowie z krwi i kości. Wzbudzają strach, współczucie i nie można przejść obok nich obojętnie.

W powieści wiele się dzieje. Akcja nie zwalnia nawet na moment, więc nie można narzekać na nudę. Ubezwłasnogłowieni to powieść dla czytelników o mocnych nerwach. Trzyma w napięciu do samego końca. Jest nieprzewidywalna i dopracowana do perfekcji w każdym calu. Nie potrafię znaleźć rzeczy, do której mogłabym się przyczepić. Z czystym sercem polecam.