W Rytmie Passady | Autor: Anna Dąbrowska

Tym, co jako pierwsze zasłużyło na moje uznanie w trakcie lektury powieści, jest bez wątpienia dwuosobowa narracja. Z jednej strony wsłuchujemy się w spokojną Julitę, której życie w niczym nie przypomina codzienności będącej udziałem jej rówieśników. Z drugiej podążamy za Marcelem, będącym całkowitym przeciwieństwem dziewczyny. Bardzo cenię taki sposób opowiadania historii, pozwalający czytelnikowi lepiej poznać samych bohaterów oraz ich uczucia, dylematy, czy też dramaty. Dzięki takiemu zabiegowi mamy także możliwość spojrzeć na łączące ich wydarzenia z różnych punktów widzenia. Dla mnie to strzał w dziesiątkę.

Wykreowanie postaci również można by policzyć autorce na duży plus. Nieco obawiałam się, jak poradzi sobie z rolą męską, bowiem nigdy nie jest łatwo pisać o mężczyźnie z kobiecej perspektywy. Nie miałam jednak żadnych rozsądnych powodów do obaw. Obydwoje są wyraziści, charakterystyczni, dopracowani, przypominający nam realne postacie. Na naszych oczach dojrzewają, zmieniają się, zaczynają walczyć o swoje cele, a trzeba dodać, że dla obojga są to kwestie niełatwe i niezwykle istotne. Z czasem poznają siebie i zaczynają się przeglądać w sobie nawzajem. Naprawdę przypadła mi do gustu ta para. Nie sposób przejść obojętnie obok takich bohaterów. Obydwoje budzą żywe emocje. Czasami można by odnieść wrażenie, że Marcel jest zbyt idealny, a Julita bywa irytująca, ale właśnie tak widziała ich Dąbrowska, a ja w pełni zgadzam się z jej twórczą wizją.

Ta powieść pozornie wydaje się lekka i przyjemna, można by nawet pokusić się o użycie słowa błaha. W rzeczywistości jednak autorka przemyca w niej kilka tematów ważnych i aktualnych, wciąż istotnych i potrzebnych, każdemu z nas. Widać, że Dąbrowska robi to co lubi i czerpie z tego przyjemność, a przedstawiona przez nią historia powstała nie tylko w jej głowie, ona zrodziła się gdzieś głębiej, w sercu. To historia bardzo emocjonalna, okraszona pewną dojrzałością, niekoniecznie bohaterów, może nawet bardziej autorki. Opowiadając przelewa siebie. I pewnie dlatego ta opowieść coś w nas porusza, zachęca do udania się w podróż śladem jej bohaterów.

Autorka pisze lekko, a przy tym wzruszająco. Bardzo się wczuwa w sytuacje powieściowych postaci, może przelała na nich fragmenty siebie? Jej historia jest dopracowana, przemyślana, czyta się ją dobrze i ciepło o niej wspomina. Nie jest lekko pisać o tańcu, bo o tym się nie pisze, temu człowiek się po prostu poddaje. Ale ona potrafi. I umie wyzwolić w nas tą pasję, namiętność, satysfakcję. I robi to naprawdę dobrze.

Mam wrażenie, że mimo pewnej dojrzałości zawartej na książkowych stronach, w powieści odnajdą się przede wszystkim młodsi czytelnicy. To przede wszystkim ich przekonają bohaterzy, to oni obdarzą ich największą sympatią, a towarzyszące im dylematy i problemy dnia codziennego zostaną przez nich najlepiej zrozumiane. Myślę, że ta historia dostarczy im nie tylko wzruszeń, ale również stanie się motywacją do podjęcia bardziej konsekwentnych decyzji, zawalczenia o własne szczęście i powiewem nadziei. Bo to właśnie nadzieja i kierowanie się sercem są według mnie motywami przewodnimi tej powieści i to na nie autorka próbowała zwrócić naszą uwagę opowiadając swoją historię.

Przeczytałam bardzo szybko, bo nie było na co czekać. To naprawdę przyjemna lektura, dostarczająca emocji i pozwalająca spojrzeć na życie z różnych perspektyw. Polecam.