Na Wodach Północy | Autor: Ian McGuire

Na temat powieści Na Wodach Północy słyszałam bardzo sprzeczne opinie. Jedni mówili, że jest to majstersztyk, inni zaś twierdzili, że wieje nudą. Nie wiedziałam, czego mogę się spodziewać po tej powieści, ale postanowiłam dać jej szansę.

Lata 50. XX wieku. Do załogi statku wielorybniczego wypływającego na Morze Arktyczne dołącza Patrick Sumner, mężczyzna z dość tajemniczą przeszłością, który obejmuje stanowisko lekarza okrętowego. Gdy statek jest już daleko od portu, znalezione zostają zwłoki zamordowanego chłopca. Sumner, choć niechętnie, wchodzi w rolę detektywa.

Nie przepadam za takim podziałem, ale Na Wodach Północy to raczej męska literatura. Mnie ta książka średnio przypadła do gustu. Rasizm i seksizm są tutaj na porządku dziennym. Nikogo nie dziwi to, że o innych narodach mówi się źle. Kobiety są potrzebne tylko do tego, by zaspokoić męską żądzę. Nie zacytuję nawet tego, w jaki sposób się o nich mówi, bo to bardzo niecenzuralne. Tak, przekleństwa grały tu sporą rolę. Nie to, że ja sama nigdy nie przeklinam, ale tu rzucano mięsem tak często, że w końcu zaczęło mi to przeszkadzać.

Cała historia została opisana w dość brutalny sposób. Pojawia się sporo niecenzuralnych wyrażeń, bohaterowie drugoplanowi raczej nie wzbudzają sympatii (ja miałam ochotę wszystkich po, za przeproszeniem, mordach wystrzelać). I nie zdziwcie się też, że opisy dotyczące fizjologii są bardzo dosłowne. Niesmaczne wręcz. I prawie zeszłam, kiedy czytałam o tym, w jaki sposób polowano na foki i wieloryby. Krew odpływała mi z twarzy i nie umiałam przez to przejść. To chyba nie jest na moje nerwy.

Niezwykle intrygował mnie Patrick Sumner. To była niejednoznaczna postać. Trudno było mi go rozgryźć. Wyruszył w wyprawę, żeby odpocząć. Nie był święty. Ucieczką od problemów były narkotyki. Mężczyzna chciał się odciąć od tego, co wydarzyło się w Delhi, choć nie umiał o tym zapomnieć. Przemiana, jaką przeszedł na morzu, zaimponowała mi. Nie to, że stał się moim ulubionym bohaterem, ale zmieniłam nastawienie do niego. Przestałam go postrzegać w kategorii mięczaka, który nie potrafi wziąć na klatę tego, co się stało, tylko od tego ucieka.

Chociaż mnie nie przypadł do gustu sposób, w jaki ta historia została spisana, nie mogę powiedzieć, że sama opowieść jest zła. Zmusza do myślenia. Pokazuje także przyrodę w całej jej okazałości. Jest ona piękna, ale także niebezpieczna. W starciu z nią człowiek ma niewielkie szanse. Siła morza, jaka została tu przedstawiona, zaimponowała mi.

Mam dość mieszane uczucia po lekturze. Nie trafił do mnie język, jakim została ona napisana, ale sama historia jest całkiem niezła i opowiedziana w dość realistyczny sposób. wątek kryminalny został całkiem zgrabnie wpleciony w opowieść o przetrwaniu. Myślę, że Na Wodach Północy przypadnie do gustu przede wszystkim mężczyznom, którzy są morskimi wilkami. Nie wiem, czy będą utożsamiać się z bohaterami, ale na pewno nie będzie im przeszkadzać niecenzuralny język. Paniom radziłabym poszukać czegoś innego do czytania, choć nikomu nie mam zamiaru odradzać lektury. Musicie sami zadecydować, czy chcecie przekonać się o tym, co stało się na wodach północy. Nie wiem tylko, czy jest to odpowiednia książka dla nastoletnich czytelników. Radziłabym im poszukać czegoś innego, a do tej pozycji wrócić za jakiś czas.