Tłumacząc Hannah | Autor: Ronaldo Wrobel

Witajcie w Rio de Janeiro. Mamy lata 30. XX wieku. Świat nieuchronnie zmierza ku II wojnie światowej. W Brazylii nowy dyktatorski rząd, podejrzewając komunistyczny spisek z „semickimi wpływami” i poszukując szpiegów oraz sabotażystów, usiłuje kontrolować wszelką komunikację. Jeden z licznych przybyszów z Polski, Max Kutner, zostaje zmuszony do pracy w cenzurze korespondencji. Tłumaczy z jidysz na portugalski listy takich samych jak on żydowskich imigrantów, by wytropić w nich zaszyfrowane informacje. Zmagając się z wyrzutami sumienia, samotny szewc stara się wykonywać swoje zadania na chłodno i z dystansem, lecz sprawy wymykają mu się spod kontroli, kiedy wpada w zachwyt nad listami pisanymi do siostry przez dobrą duszę o imieniu Hannah. Max zakochuje się w zachwycającej nieznajomej i obsesyjnie jej poszukuje. Kiedy ją wreszcie poznaje, odkrywa więcej, niżby się spodziewał i chciał. Nawet w odniesieniu do siebie samego.

Opis książki zachęcił mnie do lektury. Nie wiem jak wy, ale ja nie mam zbyt wielkiego pojęcia o sytuacji Żydów polskich mieszkających w Brazylii tuż przed wybuchem II wojny światowej. Wstyd mi się do tego przyznać, ale właściwie nie wiedziałam, że oni tam mieszkali. Dlatego postanowiłam zapoznać się z tą historią.

Max Kutner był szewcem z Katowic. Życie niekoniecznie głaskało go po głowie. Wyjechał do Rio de Janeiro, gdzie naprawiał buty. Pewnego dnia dostaje propozycję tłumaczenia listów Żydów z jidysz na portugalski. Nie wiedział nawet, jak to zajęcie zmieni jego dotychczasowe życie. Nie spodziewał się, że Hannah tyle w nim namiesza. Kim ona była? Jak poznała się z Maxem? Odpowiedzi na te pytania szukajcie w książce.

Mam dość mieszane uczucia po lekturze. Na początku miałam problem z wciągnięciem się w fabułę. Nieco problemów stanowił język. Musiałam przyzwyczaić się do tego, że w tekście pojawiają się słowa w jidysz. Na szczęście na końcu znajduje się słowniczek, dzięki któremu możemy je zrozumieć. Akcja powieści rozwija się dość powoli. Trzeba uzbroić się w cierpliwość i czekać, aż coś zacznie się dziać. Nie liczcie jednak na nagłe zwroty akcji. To nie jest tego typu literatura. Dużo tu wspomnień, powrotu do przeszłości. Czytając książkę, popadałam w melancholijny nastrój.

Ronaldo Wrobel bardzo dobrze przygotował się do napisania powieści. Wprowadził mnie do świata Żydów mieszkających w Brazylii. Nie miałam pojęcia o jego istnieniu i cieszę się, że mogłam go poznać. To była bardzo dobra lekcja historii. Trudna, ale nie żałuję, że przez nią przeszłam. Czy jeszcze kiedyś do niej powrócę? Tego nie wiem.

Sporo rzeczy byłam w stanie przewidzieć, lecz nie powiedziałabym, że jestem z tego powodu jakoś specjalnie rozczarowana. To była całkiem niezła lektura. Może i pośladków mi nie urwała, ale nie miałam ani jednej chwili zwątpienia w trakcie czytania książki. Było mi trudno wgryźć się w język, lecz pokonałam przeciwności. To specyficzna powieść i zdaję sobie sprawę z tego, że nie każdemu przypadnie do gustu. Poleciłabym sięgnięcie po nią przede wszystkim osobom, które interesują się losami Żydów. Myślę, że oni najwięcej tu dla siebie znajdą. O życiu tych ludzi w Brazylii nie mówi się wiele. Warto przekonać się, jak traktowano ich w Ameryce Południowej. Jeśli chcecie, przekonajcie się, co Ronaldo Wrobel ma na ten temat do powiedzenia.