Spirit Animals Tom 1 Zwierzoduchy (Audiobook) | Autor: Brandon Mull

Cykl „Spirit Animals” od początku mnie zaskakuje. Przez dłuższy czas zastanawiałam się nad sięgnięciem po pierwszy tom. Kusiło mnie głównie nazwisko Brandona Mulla na okładce, słynnemu już dzięki serii „Baśniobór”. A potem dowiedziałam się, że każdy tom serii napisał inny autor! Chyba nadal nie oswoiłam się z tym pomysłem i nie mam zdania na ten temat. Wydaje mi się to wyjątkowo dziwne i nie jestem pewna, do jakiego stopnia tak napisany cykl może być wewnętrznie spójny. Niestety, póki co zapoznałam się tylko z pierwszym tomem „Spirit Animals”, w formie audiobooka. Andrzej Hausner czyta powieść przyjemnie i mogę go tylko dalej polecać jako lektora.

Samą książkę chciałam wyrzucić przez okno podczas pierwszych rozdziałów. Może dobrze, że była w formie audiobooka, płytę musiałabym najpierw wyciągnąć ze stacji i dopiero wtedy mogłabym nią rzucać. Te powtórzenia... Na początku poznajemy głównych bohaterów i ich tytułowe zwierzoduchy, przedstawione na okładce książki. Każdy z jedenastoletnich bohaterów w pierwszych scenach, w których go poznajemy, wiąże się ze swoim zwierzoduchem.

Niestety, choć dzieci pochodzą z różnych kultur i kontynentów, ten rytuał wygląda niemal identycznie w każdym z miejsc. I o ile rozumiem, dlaczego tak się dzieje – jest to wyjaśnione w powieści – to jednocześnie opisy rytuału są też irytująco podobne. Łącznie z refleksją dzieci, że przyzwane zwierzę nie jest zwykłym zwierzoduchem...

Myślałam, że opisy tych rytuałów nigdy się nie skończą. Straszne.

Na tym etapie byłam już tak rozczarowana książką, że spodziewałam się, że równie źle i przewidywalnie będzie dalej. Tymczasem Brandon Mull zaskoczył mnie. Nagle okazało się, że jedenastolatkowie przedstawieni w powieści są barwnymi postaciami, o zupełnie różnych charakterach. W efekcie niekoniecznie dobrze się ze sobą dogadują i nie chcą współpracować. Mają różne motywacje i podejście do czekającego ich zadania. A jedna z dziewcząt... Nie, nie będę zdradzać akcji, która tak mnie zaskoczyła.

W efekcie z nowym zapałem i zainteresowaniem wysłuchałam tomu do końca. Czy jednak będę czytać (lub słuchać) kolejnych tomów? Chyba tylko wtedy, gdy będę mieć taką okazję, ale nie będę jej czynnie szukać. Mimo wszystkich miłych zaskoczeń w dalszej części powieści, nie wybaczyłam Mullowi nudnego i przewidywalnego początku. Choć chciałabym wiedzieć, jak wygląda zmiana autora z tomu na tom.

Zdaję sobie sprawę, że powtórzenia, które na początku tak zraziły mnie do tej pozycji, nie miałyby takiego znaczenia dla mojego dziesięcioletniego bratanka. Pewnie by ich nawet nie zauważył, chłonąc przedstawiony przez autora świat. Książka zaś adresowana jest do dziesięciolatków i nieco starszych dzieci, a nie do mnie. Chyba najwyższy czas pogodzić się z tym, że nie wszystkie książki dziecięco-młodzieżowe przeczytam z wypiekami na twarzy. Ale żeby od razu twierdzić, że to „lektura obowiązkowa dla fanów Opowieści z Narnii i Władcy Pierścieni” – tego to bym nie powiedziała. Zdecydowanie jestem tym podwójnym fanem, i o ile z „Opowieści z Narnii” moim zdaniem się nie wyrasta, o tyle na „Zwierzoduchy” byłam za stara.

Ale bratankowi chętnie podrzucę, niech słucha w podróży. Jeśli po wysłuchaniu pierwszego tomu będzie chciał poznać dalsze przygody czwórki bohaterów, chętnie sprawię mu pozostałe tomy. Przy okazji zaspokoję swoją ciekawość co do zmiany autora z tomu na tom cyklu...