Moje Muzy, Moje Życie Bez Retuszu I Tajemnic | Autor: Sebasstian Skalski

„To książka pełna niezwykłych fotografii (dużo opublikowanych jest po raz pierwszy i ostatni) i prawdziwych anegdot i historii. Z kim Izabela Trojanowska spotykała się w Nowym Jorku... czego podczas sesji nie chciała zrobić Magda Gessler, jaką tajemnicę wyjawiła na sesji Beata Tyszkiewicz... co Sebasstian robił z Kayah na dachu wieżowca, a co z Anją Orthodox w piwnicy... co lubi Hanna Bakuła, co łączy Laurę Łącz z Conrado Moreno... co podczas sesji zaśpiewała Krystyna Janda, co zgoliła na sesji Joanna Senyszyn...! (...) Jest to książka - fotoopowieść o artyście, którego dzieła fascynują i czasem szokują, jak ich autor... i książka o relacjach mistrza z jego Muzami - wyjątkowymi i popularnymi kobietami XXI wieku”. Tak o książce Sebasstiana Skalskiego pisze jej wydawca. Co ja sądzę na jej temat?

Z ręką na sercu przyznaję, że przed sięgnięciem po tę publikację, nie wiedziałam zbyt wiele na temat Sebasstiana Skalskiego. Raz czy dwa mignął mi przed oczami w czeluściach Internetu, ale na tym zasadniczo byłby koniec. Mimo to postanowiłam sięgnąć po jego książkę. Dlaczego? Mam słabość do fotografii, lubię o niej czytać i oglądać zdjęcia.

Sebasstian Skalski miał to szczęście, że „udali mu się” rodzice. Od samego początku zaakceptowali indywidualność syna i nie starali się, by cokolwiek zmienić. Kiedy w wieku 14 lat powiedział im, że chce zostać fotografem, nie popukali się w czoło, tylko wspierali go. Artysta bardzo ciepło wyraża się na ich temat. Widać, że łączą go z nimi bliskie relacje. Mama jest w końcu jego najważniejszą muzą.

W publikacji pojawia się wiele znanych kobiet. Część z nich zostało wymienionych na początku. O tym, kto jeszcze występuje w książce, musicie przekonać się sami. Wszystkiego na tacy wam nie podam. Opowieść Skalskiego o jego muzach ma duszę, jest niezwykle intymna. Do każdej z kobiet podszedł indywidualnie. Potrafił wydobyć ukryte w nich piękno i przeżywał, gdy któraś z nich odeszła z tego świata, bo i takie muzy tu znajdziecie. Prawie wszystkie podzieliły się spostrzeżeniami na temat fotografa. To uzupełniło opowieść artysty. Możemy przekonać się, jakie relacje łączą muzy z mistrzem.

Książkę połknęłam w ciągu jednego wieczora. Nie byłam w stanie się od niej oderwać. Skalski jest barwną postacią, która zna swoje miejsce w szeregu. Nie zapomniał kim był, zanim zaczął pracować z gwiazdami. Nie uważał siebie za pępek świata, choć jest niezwykle utalentowany i mógłby osiąść na laurach. Tylko pytanie, czy jego muzy chciałyby wtedy z nim pracować? Tego nie byłabym taka pewna.

Fotografie, które tu znajdziemy, mają, podobnie jak wspomnienia fotografa, duszę. Pokazują piękno i siłę przedstawionych na nich kobiet. One żyją na tych zdjęciach. Nie są pozbawione emocji. Jestem pod ogromnym wrażeniem. Ile ja bym dała za taką sesję... tak, wiem, marzenie ściętej głowy. Raczej nie mam na tyle szczęścia, by znaleźć się wśród kobiet, które pozują Skalskiemu, ale pomarzyć można.

Polecam tę publikację przede wszystkim tym czytelnikom, którzy pasjonują się fotografią. Jest czym nakarmić oczy. Skalski wykonał kawał dobrej roboty. To dobra propozycja także dla osób, które nie mają zbyt wiele czasu na czytanie. Książkę można czytać na wyrywki, nie trzeba się z nią przylutować do fotela, żeby nie stracić wątku. Pozwólcie oczarować się temu artyście. Naprawdę warto to zrobić.