Uważaj Na Życzenia | Autor: Rafał Nowotny

Są książki, których okładki idealnie oddają stan duchowy czytelnika. Tak właśnie było w przypadku Uważaj na życzenia autorstwa Rafała Nowotnego. Dlaczego? Przekonajcie się sami.

„Marek po udanym debiucie literackim cierpi na twórczą niemoc, tymczasem nieubłaganie zbliża się termin oddania kolejnej książki. Wszystko ulega zmianie, kiedy na jego drodze staje przypadkowo poznana kobieta. Jedno niespodziewane spotkanie sprawia, że życie bohatera znowu nabiera sensu. I kiedy wydaje się, że już nic nie może zburzyć trwającej sielanki, następuje nieoczekiwany zwrot wydarzeń. Konsekwencje błędnych decyzji są tragiczne, a jednak to, co wydawało się końcem wszystkiego, okazuje się dopiero początkiem."

Sięgając po tę książkę, miałam przeczucie, że to może się dla mnie niezbyt dobrze skończyć. Nie pytajcie, skąd to wiedziałam. Jakby to powiedziała moja siostra, czułam to w pęcherzu. I nie pomyliłam się. W tej książce brakowało mi właściwie wszystkiego. Marek, czyli główny bohater, był w moich oczach totalnym nieudacznikiem. Strasznie działał mi na nerwach. Nie umiałam obudzić w sobie jakichkolwiek pozytywnych uczuć do niego. Szczerze żałowałam, że czytam tę książkę na trzeźwo. Może po paru głębszych bardziej by mi się podobała.

Pomysł na fabułę też nie był oryginalny. W wielu książkach spotkałam pisarzy, którzy cierpieli na niemoc twórczą i odnajdowali ukojenie w alkoholu. To schemat powtarzalny do bólu. Martwi mnie to, że ostatnimi czasy trafiam na same dość słabe literackie debiuty. Nie mam ochoty wracać do Uważaj na życzenia kiedykolwiek. Jedno spotkanie z tą książką w zupełności mi wystarczy.

Na jednym zaprzyjaźnionym blogu widziałam podobną opinię na temat tej historii. Nie spodobała się ona mojej koleżance po fachu. Naprawdę nie lubię krytykować twórczości innych ludzi. Nie jestem z natury złośliwym człowiekiem, któremu nic się nie podoba. W każdej czytanej prze siebie książce staram się znaleźć coś pozytywnego. W przypadku Uważaj na życzenia miałam z tym ogromny problem. ta historia nie rzuciła mnie na kolana i podejrzewam, że za parę dni najzupełniej w świecie o niej zapomnę. Jedynie okładka pasowała do treści.

Autor musi się za siebie ostro wziąć, jeżeli chce w przyszłości na poważnie zająć się pisaniem. W tej chwili jego twórczość, uwierzcie mi, piszę to z ogromnym żalem, jest mocno przeciętna. Nie ma w niej nic niezwykłego. Cenię sobie autorów, którzy zapadają w pamięć. Wciskają mnie w fotel i nie pozwalają z niego wyjść. Rafał Nowotny taki dla mnie w tym momencie nie jest. Jestem ogromnie rozczarowana tą książką. Nie wiem, czy zdecyduję się na kolejne spotkanie z twórczością tego autora. Jedno w zupełności mi wystarczy.

Nie umiem nikomu polecić tej książki. Nie spodobała mi się, nie chcę do niej wrócić i żałuję tego, że się na nią skusiłam. To była strata czasu. Zmarnowałam jeden wieczór. Nie polecam nikomu. Przepraszam, jeżeli autor poczuje się urażony moją oceną, jeśli do niej dotrze. Nie chcę być złośliwa i nie krytykuję go specjalnie, myśląc, że sama zrobiłabym to lepiej. Uważam po prostu, że za wcześnie pojawił się na naszym rynku wydawniczym i jeszcze sporo mu brakuje do pisania dobrych książek. Takie jest moje zdanie. Możecie się z nim nie zgodzić, jeśli czytaliście Uważaj na życzenia i ta historia się wam spodobała.