Izabela Jagiellonka. Los Tak Chciał | Autor: Alina Zerling Konopka

Przyznam szczerze, że nigdy nie interesowałam się specjalnie Izabelą Jagiellonką. Wiedziałam o niej tyle, że była najstarszą córką Zygmunta Starego i Bony Sforzy. Matka faworyzowała ją jako pierworodną córkę, więc zadbała o jej zamążpójście. To była dla niej sprawa priorytetowa. Izabela miała więc więcej szczęścia niż młodsze siostry, które przez wiele lat żyły w zapomnieniu. Mężem Izabeli został starszy od niej o ponad 30 lat Jan Zapolya, narodowy król Węgier. To małżeństwo miało przypieczętować sojusz polsko-węgierski. Zygmunt Stary był przeciwny wydaniu córki za tego człowieka. Nie chciał, by wyjeżdżała do ogarniętego wojną kraju i obawiał się, że to rozwścieczy Habsburgów. Dopiero po kilku latach król zgodził się na to małżeństwo, lecz postawił przy tym pewne warunki. Zapolya i Ferdynand Habsburg musieli podpisać sojusz. Oczywiście doszło do tego, lecz władca Węgier nie miał z paktu wielu korzyści. W sumie więcej stracił niż zyskał. Widać, musiało mu bardzo zależeć na tym małżeństwie.
Dlaczego o tym piszę?
Te tematy w swojej książce Izabela Jagiellonka. Los tak chciał wspomina Alina Zerling-Konopka. Wraz z nią przenosimy się do XVI wieku, do czasów wojen z Turcją. Księżniczkę poznajemy jako młodą dziewczynę. Jesteśmy świadkami jej ślubu, wraz z nią przeżywamy smutek po śmierci Jana Zapolyi i obserwujemy, jak radziła sobie na wygnaniu. Była prawdziwą córką swojej matki, trudno temu zaprzeczyć. Niejedna kobieta na jej miejscu poddałaby się, ona tego nie zrobiła. Choć było jej trudno, szła przed siebie z podniesioną głową tak, jak na królewskiego potomka przystało.
Nie jestem w stanie przypisać tej książki do jakiegokolwiek gatunku literackiego. Nie jest to biografia pierworodnego dziecka Zygmunta Starego i Bony Sforzy. Nie ma naukowego charakteru. Brakuje odwołań do innych pozycji, a na pewno takowe istnieją. Powieść historyczna? Nie nazwałabym Izabeli Jagiellonki mianem powieści.
Muszę przyznać, że przez tę książkę było mi bardzo trudno przebrnąć. Polubiłam co prawda Izabelę, do której miałam wcześniej dość neutralne podejście, ale czegoś cały czas mi brakowało. Izabela Jagiellonka to bardzo monotonna lektura. Opowiada o bardzo niespokojnych czasach, lecz miałam wrażenie, że w sumie niewiele tu się dzieje. Niestety, nie jest to pozycja, która zapada w pamięć. Podejrzewam, że za kilka tygodni będę miała problem z tym, by przypomnieć sobie, o czym była, nie wspominając o tytule. Liczyłam na coś ciekawszego i czuję się rozczarowana. Izabela Jagiellonka nie jest nam, Polakom znaną postacią i chciałam dowiedzieć się czegoś więcej o siostrze króla. Nie uzyskałam jednak dodatkowych informacji oprócz tego, co gdzieś tam wyczytałam lub usłyszałam na lekcjach historii. Moja siostra, która jest historyczką, postanowiła zmierzyć się z tą książką. Jestem ciekawa, jakie będą jej wrażenia po lekturze.
Nie jestem w stanie nikomu polecić Izabeli Jagiellonki. Uważam, że to byłoby niesprawiedliwe, żeby nakłaniać kogoś do sięgnięcia po coś, co mnie bardzo rozczarowało. Znacie moje zdanie na ten temat. Ja żałuję trochę czasu spędzonego z tą książką. Jeśli chcecie na własnej skórze przekonać się o tym, co autorka chce nam przekazać - proszę bardzo, przeczytajcie Izabelę Jagiellonkę. Tego wam nie mogę zabronić. Tylko na wszelki wypadek zaopatrzcie się w kawę. Może się okazać, że będzie niezbędna w trakcie czytania.