Konopnicka Jakiej Nie Znamy | Autor: Maria Szypowska

Pierwsze, co kojarzy mi się z Marią Konopnicką to książki dla dzieci O krasnoludkach i sierotce Marysi, Nasza szkapa oraz moja ulubiona książka z dzieciństwa Na jagody. Później sięgnęłam po jej nowele, ale to już chyba tylko ze względu na to, że były one lekturami szkolnymi. Gdy na rynku wydawniczym pojawiło się wznowienie z 1985 roku książki Marii Szypowskiej pt. Konopnicka jakiej nie znamy z wielką chęcią po nią sięgnęła, gdyż wiadomo, że w szkole o wszystkim nas nie uczono, zazwyczaj to były tylko zarysy biografii autorów. Pamiętam jedno, nauczycielka z liceum zachęcała nas do zapoznania się z biografią Konopnickiej, wiec, co pozostało robić? Zasiadłam do lektury.

Maria Stanisława Konopnicka z domu Wasiłowska, urodziła się 23 maja 1842 roku w Suwałkach, a zmarła 8 października 191 roku we Lwowie.

Konopnicka jakiej nie znamy to nie jest zwykła biografia bohaterki pisana prostym, ale naukowym językiem. To świetna historia zebrana we fragmentach przez Marię Szypowską. Autorka książki krąży wokół Konopnickiej, zbiera anegdoty na jej temat. To historia począwszy od wczesnych lat dzieciństwa poetki poprzez burzliwe lata pierwszych prób literackich, aż do pełnego sukcesu kariery pisarskiej. Autorka zbiera dosłownie wszystko, co tylko dotyczy poetki i w zgrabny sposób przedstawia jej życie, zarówno w sposób literacki jak i naukowy. Oprócz zasłyszanych historii o poetce, autorka jej biografii czerpie również wiele z jej twórczości, jak twierdzi trzeba zrozumieć przekaz i nie raz głębiej w niego wniknąć. Udaje jej się również dotrzeć do osób, które znały Konopnicką, jednak jak zastrzega nie do końca będą to pełne wiadomości, gdyż jak wiadomo, pamięć bywa ulotna.

To, co najbardziej interesuje Szypowską to szczere do bólu zainteresowanie zamożnej poetki ludźmi z ludu. Jak wpłynęło wychowanie w atmosferze powagi i żarliwego patriotyzmu na poetkę, a przede wszystkim wychowanie przez ojca w tradycji chrześcijańskiej, gdyż jej matka zmarła, gdy dziewczynka miała dwanaście lat.

Na pensji u sióstr sakramentek w Warszawie poznaje Elizę Pawłowską (później Orzeszkową) i od tego momentu staja się wielkimi przyjaciółkami. W 1862 roku Maria wychodzi za mąż za Jarosława Konopnickiego, starszego od niej o dwanaście lat. W ciągu dziesięciu lat małżeństwa Konopnicka rodzi ośmioro dzieci, gdzie dwoje umiera tuż po porodzie. Jednak jej małżeństwo nie było szczęśliwe, o czym wspomni w jednym ze swoich późniejszych wierszy. Każda zmiana w jej życiu miała odzwierciedlenie w jej poezji, jej dziełach, nowelach. Pomimo rozstania z mężem i wyjazdu z dworku w Gusinach do Warszawy nie zaprzestała z nim kontaktów. Rozstanie było spowodowane nieuzasadnioną zazdrością Jarosława o coraz większą popularność żony. Był on zdania, że kobieta powinna siedzieć w domu i zajmować się dziećmi. Niestety jak się okazało Maria nie poddała się „zaleceniom" męża i postawiła na własny rozwój.

Konopnicka swoją twórczość rozpowszechniała początkowo pod różnymi pseudonimami, dopiero później zaczęła pisać pod własnym nazwiskiem. Oprócz pisania, była również krytykiem literackim. Po śmierci ojca rozpoczyna uczestnictwo w konspiracyjnych i jawnych akcjach społecznych. W 1903 roku Konopnicka w darze narodowym otrzymuje dworek w Żarnowcu, do którego wprowadza się razem z Maria Dulębianką. Jak się później okaże obie panie przez wiele lat były partnerkami życiowymi.

Książka wydana po raz pierwszy była w 1963 r przez PIW. Wydawnictwo Zysk i S-ka pokusiło się o nowe wydanie tytuły w twardej oprawie z pięknymi ilustracjami rodzinnymi, świadectwami i pierwszymi ilustracjami do jej nowel. To bardzo starannie wydana pozycja, która powinna zasilić każdą domową biblioteczkę.

Nie chciałabym zdradzać zbyt wiele z tego, co przeczytałam o Konopnickiej, dlatego też, jeśli lubicie dobrze napisane biografie a osoba Marii Konopnickiej nie jest Wam obojętnia, koniecznie sięgnijcie po tę pozycję. Trudno się oderwać od lektury.