Strefa Bałaganu | Autor: Katarzyna Georgiou

Trafiłem do "Strefy Bałaganu"

Tomik wierszy: "Strefa Bałaganu" p. Katarzyny Georgiou, trafił do mnie zrządzeniem losu, wywołując zdumienie ilością współautorów. Na okładce (bardzo miłej graficznie, reszta tomu wypracowana ze smakiem) wymieniono oprócz Autorki, ilustratorów: Twórcze Smyki.

Otwieramy tomik i znajdujemy osobę, która dokonała wyboru i redakcji: p. Kazimierza Burnata. Znajdujemy jeszcze p. Piotra Stanislawa Issela, ojca Autorki. Strona trzecia tomiku, dowcipnie wyjaśnia: kto jest kim, ujawniając jeszcze jedną postać: Asfalta – kota, drapichrusta (za Słownikiem języka polskiego: "obieżyświat, włóczęga; gałgan; hultaj; łobuz; powsinoga"). Dobrze, że Asfalt, tego nie czytał! Szczęściem, Autorka przypomina nam, że :śmiech to zdrowie", poniekąd wprowadzając nas do świata, który jest realny, a równocześnie poetycki, bajkowy.

Następne strony tomiku ujawniają nam: "Co autor miał na myśli..." Jeśli czytający niniejsze, pamięta ze szkoły, studiów, jak ciężko było trafić w myśl nie tylko autora, ale i stawiającego takie pytanie, to p. Georgiou ułatwia nam wybrnięcie, porządkując przedstawioną przez siebie "Strefę Bałaganu" .

Strona 6. wierszem, a 7. strona, zdjęciem przedstawia Skrzata - głównego sprawcę bałaganu. Skrzat pogrążony w jakiejś realizacji dzieła, naraża się matce i dziadkowi, swoimi metodami porządkowania warsztatowego otoczenia. Ach ci dorośli... Już na stronie 8. autorka przechodzi do opisu prozą. No cóż, jesteśmy w "Strefie Bałaganu". Zatem opis robota do sprzątania z domowej kuźni wynalazków, nie zmieścił się w kanonach poezji. Cóż, zadania stawiane sobie, przez Skrzata przekraczają znacznie możliwości realizacji, ale nie hamują zmysłu organizacyjnego i wyobraźni. O czym przekonujemy się na następnych stronach, gdy zadania są możliwe do zrealizowania. Skrzat potrafi przekuć zamiar w czyn. A co z bałaganem? No cóż... Gdzie drwa rąbią - drzazgi lecą. No, może czasem lecą zęby, o czym wspomniane jest na str. 12., za przyczyną Wróżki Zębuszki. Strona siedemnasta, ujawnia nam ilustrację pierwszego Twórczego Smyka z okładki. Przedstawiona "Konstrukcja dla Futrosmyka", nosi znamiona głębokich przemyśleń, siedmioletniej Dominiki M. Następnie ilustratorzy, stosując różne techniki malarskie osiągają zaskakujące efekty, przedstawiając zgodnie z możliwościami dziecka, że zacytuję wiersz Autorki ze str. 20:

"...Świat dziecka jest jak bajka
i cytrynowe dropsy...
Wszystko się zdarzyć może -
nawet miętowe klopsy!..."

Na s.31. napotykamy pracę grupową Twórczych Smyków: "Potworek-Stworek". Zachęciła ta praca Autorkę do opisania wierszem "Ni pies to, ni wydra" , wskazania gdzie jest nasze miejsce w szeregu: "...przykład więc z dzieci bierzmy - lżej nam będzie żyć!...". Zatem korzystając ze wskazówek: jak wędkować, marzyć, użytkować "Schody do Wyobraźni" (s..58), zadawać się z aniołami skrzydlatymi i świetlistymi (str.64), iść przez "Krainę Życzeń", aby dojść do "Królestwa Tęczy" (s.76.). Opuszczamy "Strefę bałaganu" z instrukcją bardziej poetycką niż instrukcją techniczną:

"...A gdy zapragniesz ze świata zgiełku
teleportować się w trybie pilnym,
pomyśl o siedmiu kolorach tęczy
i wehikule czasu mobilnym...."

Konkludując, gratulacje należą się całemu zespołowi, który przyczynił się do powstania i wydania tego zbioru wierszy, prozy, ilustracji, a przede wszystkim Autorce, za podzielenie się z nami owocami swojej pracy z dziećmi i talentem organizatora zajęć w tak skomplikowanej materii, że aż trzeba znać hasło chroniące królestwo wyobraźni, miejsce ciągłego procesu pracy twórczej.
Nieśmiało zapytam Autorkę: Czy dorosłym nie należy się "Strefa Bałaganu - tylko dla dorosłych"?

Z życzeniami dalszych osiągnięć pozostaję w nadziei na podanie przepisu "wehikułu czasu mobilnego" mieszczącego się w możliwościach działania: zrób to sam!

Każdy z nas przechodził etap w dzieciństwie, gdy swoje rzeczy pozostawialiśmy, gdzie popadnie nie przejmując się tym, że powstaje bałagan.

W chwili obecnej, gdy dziecko ustawia po swojemu meble w pokoju i tym samym robi w nim swoje „porządki" rodzice coraz częściej dają malcowi coraz większe pole do manewru, by jego wyobraźnia mogła się rozwijać.

Katarzyna Georgiou w swojej książce zestawiła fotografie sprzątających dzieci, wierszyki i opowiadania, które umila czas malcom w ich codziennych próbach mierzenia się z dorosłością.

Nikt nie powiedział nam, że będzie łatwo i przyjemnie, a jednak warto podąć dobry przykład.
Skoro dzieci nie będą się uczyły od swoich bliskich to, od kogo miały by czerpać prawidłowe wzory postaw.
Dzieci uczą się dzięki temu, że dostrzegają jak zmienia się otoczenie wokół nich. Nikt lepiej im tego nie pokaże jak dorośli.
Bywa jednak tak, że rodzice zbyt zmęczeni nawałem pracy przestają zwracać uwagę na rosnący wokół nich zgiełk.
Nieuprasowane ubrania piętrzą się w i przybierają formę piramidy Cheopsa.

Brudne naczynia już dawno nie widziały płynu do mycia naczyń, a o odkurzaniu podłogi nie ma, co wspominać. Ile to razy spotrzegalismy w kącie puchate i zwinne kulki z kurzu.

Dzieci uczą się przede wszystkim poprzez przykład i jeśli nie zademonstruje się im, iż można inaczej postępować będą powielały zachowanie, które jest im znane.

We właściwym momencie pojawił się książka Pani Katarzyny, która w klarowny sposób unaocznia dorosłym, w jak prosty sposób można skołonic pociechy do dbania o porządek w swoich pokojach.

Nie jest konieczna musztra, wrogie spojrzenia i grożenie aresztem domowym, gdy te nie wywiążą się z powierzonych im obowiązków.

Dzieci tylko czekają na to by móc rozwijać swoje barwną wyobraźnię, a nie ma lepszej metody niż poprzez zabawę.

Jedno z pewnością mnie zastanawia, że jako rodzic nie jestem w stanie wczuć się w temat. Powód jest kilka. Autorka przyjęła za punkt honoru takie oddanie treści by była ona jak najprostsza w odbiorze.

Ułatwiają to między innymi zdjęcia, rysunki i wiersze. To nie nastręcza problemów. Jednak metoda ułożenia ich już tak.

Czytając o wyczynach i chłopcu tworzącym maszynę sprzątającą składająca się zmopa, kartonu i deseczki. Nie poznajemy dalszej części tej opowieści.
Dowiadujemy się o kolejnych pomysłach, które także nie odpowiadają nam na pytanie. Co było potem?

Możliwe, że sama szata graficzna ma przekonać czytelnika, iż tekst nie jest istotny. To jednak w 60% mieści się przekonanie czyteW lnika czy sięgnie po daną pozycję czy też nie.

Jest także cos równie bardziej zagadkowego, co nie daje mi spokoju. Tytuł książki to strefa bałaganu. Rozumiem przez to, że Pani Georgiou przede wszystkim chciała uświadomić, ze nieporządek także ma swoją rację bytu w świecie dziecka.

Jednak, dlaczego tytułować książkę w ten sposób skoro na ten temat tak mało można znaleźć odwołań w wyżej wymienionej pozycji.

Podsumowując nie jest to proza dla każdego, gdyż ma w sobie wiele niedociągnięć i wymagałaby większego doprecyzowania. W taki sposób by zrozumieć, co autorka miała na myśl tworząc ką książkę.

Ja osobiście mam mieszane odczucia i nie odwarze się odpowiedzieć sobie na tak zadane pytanie. Rysunki wiersze moim zdaniem nie pasują do tak niezgłębionego tematu, jakim jest strefa bałaganu. Z punktu widzenia dziecka to fascynujący temat, który można opisać o wiele lepiej.

Nie poleciłbym tej książki dla rodzica zmagającego się z pociechą, która stale tworzy twórczy bałagan w swoim małym mikroświecie.