Ortodoksja I Chaos | Autor: Aleksander Nalaskowski

Miałam ostatnio okazję przeczytać książkę, którą wybrałam sobie do zrecenzowania, której autorem jest polski dziennikarz, prof. Aleksander Nalaskowski. W książce zabrakło mi notki biograficznej autora, a to przecież byłaby doskonała promocja dla miasta Chełmża(województwo kujawsko-pomorskie), z którego autor pochodzi. Czytelnik dowiaduje się jedynie, że książkę pomógł wydać dziekan wydziału, w którym pracuję pan profesor. Pozycja jest podsumowaniem dziennikarskiej działalności mężczyzny, który postanowił pożegnać trybuny "na rzecz powrotu do katedry".

Jednakże styl prof. Nalaskowskiego jest nam znany już wcześniej, gdyż jego teksty mogliśmy znaleźć w bardzo wielu gazetach. W swojej książce autor zamieścił kilka swoich artykułów.

Zostały one pogrupowane w pięciu rozdziałach. Pierwszym z nich jest „Polak mały" a w nim pozycje: Powstanie Warszawskie, Mandat za płeć, A potem się zobaczy, Masa upadłościowa?, Gwałt w prezerwatywie, Prawda nas wyzwoli. Jeśli służby nam ustąpią, Niżowe odrodzenie, Nowy Polak dla nowej Polski, Masowe zatrucie. Część druga o nazwie „Pro domo sua" zawiera: Autowanie pedagogiki, Remont fasady, Debaty, Szamani w akcji, Obieg zamknięty. W części „ Boisko szkolne" ulokowane są artykuły : Dialog o edukacji, Szkoła i milczenie elit, Gwałty, Subiektywizm i obiektywizm zagrożeń szkolnych, Szuflady zmian. Do następnej części został dobrany bardzo wymowny tytuł: „Ideologicznie". Znajdziemy w niej artykuły : To ja strzelałem?, Wieczna wolność słowa, Siedem razy logika, Obserwuję to zjawisko, Kościół niemożliwy. W ostatnim rozdziale „ Coming out" autor żegna nas tekstami o tytułach: Jestem niebezpieczny? Mój homofoniczny test, Lekko, łatwo, jasno. Czyżby? Wychowanie seksualne i jego ukryty program.

Czytelnicy mieli okazję zetknąć się wcześniej z tymi tekstami, ale są to utwory tak barwne, że wielki fan autorka z chęcią sięgnie do nich ponownie.

Profesor Nalaskowski jest wielkim indywidualistą, konserwatystą. Jednakże nie jestem w stanie odnaleźć w jego tekstach wpływu doktryny, wpływu władzy i chęci przypodobania się niej. Być może jest to właśnie spowodowane tytułem- Profesor, gdyż zauważyłam, że znaczna większość z nich nie obawia się użyć własnego zdania, skrytykować władzę. Dzięki swojemu doświadczeniu, nie tylko dziennikarskim autor nie zachłystuje się jakże nieraz bardzo „innowacyjnymi i bezinwazyjnymi" pomysłami naszej elity.

Poglądy, które przedstawia autor są często bardzo ciekawe i rzucają czytelnikowi inne spojrzenie na rzeczywistość, czy na indywidualny, konkretny jej problem. Każdy ma prawo do własnej opinii, którą profesor ją wyraża. Ze znaczną większością jestem w stanie się zgodzić i podzielić pogląd dziennikarza. Jednakże chciałabym do niego zaapelować (jako „lekka" feministka), że kobiety nie gryzą, nie są przecież aż takie złe, a skoro mężczyznom sprawowanie władzy dość średnio jak na razie wychodzi to być może warto dać szanse kobietom, by pokazały na co je stać w tej jakże męskiej dziedzinie.

Podziwiam autora za jego styl i oddaje mi tu wielki pokłon. Czytając jego utwór czytelnik ma wrażenie, jakby to było spisane słowo mówione a nie napisane. Jego styl jest bardzo lekki i bardzo dobrze się go czyta. Często nawet nie zdawałam sobie nawet sprawy, kiedy przemknęłam przez dany tekst. Myślę, że złożyło się na to wiele czynników, takich jak np. dystans, z jakim podchodzi autor, czy żart. Czyta się ją bardzo przyjemnie. Jest bardzo dobra.

Książka została wydana przez wydawnictwo „Impuls"