Hak Pośrodku Nieba O Juli Która Znalazła Drogę Do Nieba | Autor: Giulia Gabrieli

Najbardziej wzruszająca i jednocześnie podnosząca na duchu książka, jaką miałam okazję przeczytać w ostatnim czasie to opowieść 14-letniej dziewczynki chorej na raka.

Hak pośrodku nieba to świadectwo krótkiego, lecz pełnego wiary i optymizmu życia. Historie takie jak ta są niezwykle smutne, a zarazem pokrzepiające i przynoszące nadzieję.

Młodziutka Giulia Gabrieli w wieku 12 lat zachorowała na mięsaka prążkowanokomórkowego pęcherzykowego i postanowiła opisać swoją dwuletnią z nim walkę. W tej cieniutkiej książce zawarte są słowa tak naprawdę jeszcze dziecka, ale myślącego po dorosłemu. To dojrzałe spojrzenie na świat oczami umierającej dziewczynki porusza duszę i psychikę.

Giulia urodziła się w Bergamo, już w gimnazjum mogła pochwalić się talentem literackim, ponieważ jedno z jej licznych opowiadań zdobyło pierwsze miejsce w konkursie "Opowiadania z Parku". Miała plany i marzenia, jak każda dorastająca i szczęśliwa dziewczyna. Wiadomość o chorbie zatrzymała ją, ale tylko na chwilę. Pomimo cierpienia i żalu, które zdarzało się jej odczuwać, nadal często się uśmiechała i zarażała ludzi dookoła pozytywnym nastawieniem. Podobno nie przestała się uśmiechać do samego końca...

Giulia zmarła w wieku 14 lat, ale - jak stwierdza na początku swej opowieści - jej historia mogła mieć tylko dwa zakończenia, a każde z nich jest szczęśliwe.

Książka składa się z 9 rozdziałów; w pierwszym Giulia spisała powody, dla których napisała tę powieść i dlaczego tak bardzo starała się, by została ona wydana. W kolejnych rozdziałach dziewczyna opisała swoich lekarzy, których nazywała superbohaterami, ponieważ nie dostrzegała różnicy między jednymi a drugimi: w końcu wszyscy ratują ludzkie życie, które Giulia bardzo sobie ceniła. Wspomina swoich najbliższych, kochających ją całym sercem i dzielnie wspierających każdego dnia. Opisuje jedno z największych spełnionych marzeń oraz nawraca. Daje ogromne świadectwo swojego życia, choroby i zmian, które w niej zaszły. Niesamowite jest to, jak bardzo wierzyła w życie wieczne i w to, że po śmierci czeka ją raj i miękka podłoga z chmur. Przyznaje, że nie raz wątpiła, płakała z bólu, traciła nadzieję, ale zawsze modlitwa i święci, których wybrała na swoich opiekunów sprawiały, że na nowo odradzał się w niej duch walki.

Wyznania Giulii obfitują w dojrzałe refleksje dorosłego dziecka. Szkoła życia, jaką przeszła dziewczyna, powinna zastanowić każdego z nas. Ile tak naprawdę posiadamy empatii? Czy jesteśmy zdolni do wsółodczuwania cierpienia chorych osób? I najważniejsze - czy potrafimy czerpać z życia tyle, ile ta całkiem zwyczajna, a jednak nadzwyczajna nastolatka?

Wiem, że ta książka, choć pisana językiem prostym, nie jest dla każdego. Nie wszyscy czują się na siłach, by czytać historie ostatnich dni śmiertelnie chorych ludzi. Ja sama długo rozmyslałam nad koniecznością umierania, gdy przeczytałam ostatnią stronę Haku pośrodku nieba. Jednak w tej dziewczynce była tak ogromna wola walki oraz spokojne pogodzenie się z ostateczną wolą, że uwierzyłam w te dwa happy endy.

Jak kruche jest życie uświadomiona jest już większość z nas. Jednak jak czerpać z tego życia pełnymi garściami co tylko się da, by być szczęsliwym do samego końca...?

Ta krótka, ale budująca historia Giulii radzi co zrobić, by nie bać się ostateczności, by umieć pogodzić się z tym, co nieuchronne, by nie zatrzymywać w sobie negatywnych uczuć, których możemy nie zdążyć się pozbyć.