Harry Potter Tom 6 Harry Potter I Książę Półkrwi | Autor: Joanne K. Rowling

J.K. Rowling podbiła serca czytelników serią o młodym czarodzieju. Jako szósty tom ukazała się powieść pod tytułem „Harry Potter i Książę Półkrwi".

Harry uporał się już po części ze śmiercią swojego ojca chrzestnego, Syriusza Blacka. Teraz pała chęcią zemsty na jego zabójczyni. Jednak dyrektor Szkoły Magii i Czarodziejstwa w Hogwarcie, Albus Dumbledore, nie daje chłopcu na to szansy. Ma dla niego ważne zadanie – musi przekonać byłego nauczyciela do powrotu do szkoły. Harry'emu się to w końcu udaje, jednak dziwi go wieść, że Horacy Slugorn będzie nauczał eliksirów, a odwieczny wróg Harry'ego, Severus Snape, zajmie się obroną przed czarną magią. Powrót do szkoły jest jednak jeszcze gorszy – chłopakowi wydaje się, że Malfoy coś knuje. Wkrótce przekonuje się, że miał rację – zaczynają się dziwne ataki na przypadkowe osoby. Nie ma jednak czasu na śledzenie Malfoya, bo Dumbledore znów powierza chłopakowi zadanie – ma wydobyć od Slughorna wspomnienie dotyczące Voldemorta. Gdy w końcu je zdobywa udaje się z dyrektorem na niebezpieczną misję. Wracają z niej cali, jednak wkrótce Dumbledore ginie na oczach Harry'ego z rąk znienawidzonego Snape'a.

W szóstej części mamy do czynienia z dorosłym już Harrym. Przeżył wiele w poprzednich latach i to go ukształtowało. Zdaje sobie sprawę, że to on musi zniszczyć Voldemorta i nie ma od tego odwrotu. Nim jednak do tego dojdzie Harry przeżywa pierwszą prawdziwą miłość. Wcześniej zakochany był w Cho, lecz było to tak naprawdę przelotne uczucie. Wybranką jego serca zostaje siostra Rona, Ginny.

Giny to naprawdę ciekawa postać. W tej części jest jej nieco więcej właśnie ze względu na owo rodzące się między nimi uczucie. Uczuć jest zresztą znacznie więcej – Ron również wpada po uszy, a Hermiona randkuje z kolegą z Griffindoru.

Są też inne uczucia i emocje. Przede wszystkim łzy i to nie tylko w książce, ale też podczas czytania. Śmierć i pogrzeb dyrektora ciągle mnie wzrusza. Oprócz tego Harry musi zmagać się ze złośliwościami Hermiony, zazdrością o Giny, bólem po stracie najbliższych mu osób... a do tego wszystkiego musi uratować świat przed potężnym czarnoksiężnikiem.

Podobał mi się język tej części. Autorka dojrzała tak jak jej główny bohater i pisze bardziej świadomie. Dobór słów, dialogi i narracja może nie wprowadzają w ogłupiający zachwyt, ale są godne podziwu. Porównując pierwszą i szóstą część można zobaczyć znaczną różnicę.

Muszę też wspomnieć o fantastycznych wątkach. Sam świat czarodziejski jest już fantastyczny, mimo to zatrzymam się na chwilę na tym poziomie. Jak zwykle autorka popisała się wielką wyobraźnią i stworzyła nowe istoty, które pojawiają się pierwszy raz w tej części. Inferiusy, o których czytamy już na początku książki w ulotce ostrzegawczej, są chyba całkiem unikalnymi stworzeniami, choć przypominają mi nieco umarłych z Hadesu.

Plusem jest też rozbudowane tło. Do tej pory nie zwracałam na to uwagi, jednak przy tej części rzuciło mi się to mocno w oczy. Sytuacja polityczna w magicznym świecie uległa zmianie. Czarodzieje są podzieleni. Nie wiadomo, kto jest wrogiem, a kto przyjacielem. Zdecydowanie buduje to atmosferę grozy, która z każdą częścią jest coraz bardziej widoczna.

Lubię tę część. To jedna z moich ulubionych, zaraz po Zakonie Feniksa. Nie wie, co mnie w niej tak przyciąga. Może fakt, że czytając ją byłam w podobnym wieku, co Harry i bardzo dobrze rozumiałam niektóre z jego rozterek. Poza tym to wciągająca lektura, której nie można niczego zarzucić.

Komu polecam? Zdecydowanie tym, którzy czytali poprzednie części. Bez tego nie zrozumiecie kontekstu. To ważne przy późniejszych częściach serii. Jeśli utknęliście na jakimś wcześniejszym tomie koniecznie pośpieszcie się i zajrzyjcie do tego. To już niemal finał tej sagi, a pomysły autorki i tak zaskakują.

Niektórych ludzi spotykają złe rzeczy w życiu. I nie ma żadnej zależności między czynami tej osoby, charakterem czy miejscem. Po prostu przypadek, może jakaś potężna siła, a może zwykły efekt motyla sprawiają, że te rzeczy się wydarzą i ten człowiek nie ma na to żadnego wpływu. Co w takim przypadku zrobić? Część osób nie jest w stanie sobie poradzić z taką sytuacją – wpadają w obojętność, wielki smutek albo bezczynność. Jednak są też ludzie, którzy mimo wszystko brną do przodu. Składają swoje zniszczone życie na nowo i gdy ich budowla cały czas upada, oni zaczynają ją budować od nowa.

Harry musi poradzić sobie ze złymi wspomnieniami, które nawiedzają go co nocy w śnie i przypominają, że jego życie nigdy nie będzie już wyglądać tak samo. A dni również nie przynoszą ulgi, gdyż towarzyszy im widmo wojny i cierpienia. Jedynym wytchnieniem od tego wszystkiego jest Hogwart, gdzie jest bezpiecznie i można przynajmniej próbować zapomnieć o rozrastających się szeregach Lorda Voldemorta. Lecz czy w szkole magii na pewno nadal jest bezpiecznie? Czy ciemnym mocom uda się pokonać mury zamku? Co niesie Harry'emu przyszłość?

Krótko przed Bożym Narodzeniem stwierdziłam, że w 2020 roku przeczytam ponownie cały cykl o Harrym Potterze. Czytałam go wielokrotnie, ale nigdy – nawet za pierwszym razem – po kolei. Gdy zaczynałam wprowadzać w życie swoje postanowienie, mocno wątpiłam, czy jest ono w ogóle w jakikolwiek sposób do spełnienia. Byłam przekonana, że nie znajdę czasu na czytanie tych samych książek, że nie uda się mi tak jak kiedyś przepaść w tym świecie magii. Tymczasem mamy lipiec, a ja przed sobą mam tylko jedną część, a dzisiaj przychodzę do Was z recenzją "Harry'ego Pottera i Księcia Półkrwi".

Nie wiem, czy się ze mną zgodzicie, ale mam wrażenie, że z każdym kolejnym tomem serii autorka rozwijała swoje umiejętności i w "Księciu Półkrwi" jest to majstersztyk językowy. Idealnie wyważone proporcje między opisami, które pozwalają dokładnie poznać całe uniwersum, a dialogami, dzięki którym czytelnik może poznać lepiej bohaterów, utożsamić się z nimi i ich zrozumieć. Bez wątpienia warsztat pisarki Rowling jest unikatowy i rozpoznawalny. Wydaje mi się, że byłabym go w stanie rozpoznać wszędzie, bo jednak rzadko się zdarza, by prawie każdy szczegół, prawie każda postać była tak dobrze dopracowana.

Fabuła w tej części już należy do tych mroczniejszych czasów, gdzie nie możemy być przekonani, że Harry pokona zło i wszystko będzie dobrze. To są już czasy, gdzie możemy mieć tylko nadzieję na lepszą przyszłość. Zarazem jako czytelnicy możemy zaobserwować, jak mimo zła, cierpienia i wszechogarniającego okrucieństwa bohaterowie nadal próbują normalnie żyć, nadal się śmieją, zakochują, przyjaźnią i dążą wcześniej wyznaczoną sobie drogą. Nastolatek może zbyt wcześnie dojrzeć, zostać postawiony przed zbyt wielkimi wyborami, jednak pozostaje nadal młodą osobą, która pragnie być po prostu szczęśliwa teraz i w przyszłości.

Powieść jest wprost naszpikowana wieloma zagadkami, niedopowiedzeniami i intrygami. Jednak powoli to wszystko zaczyna się wyjaśniać i dążyć zgrabnie do rozwiązania. W poprzednich częściach można mieć wrażenie, że ta mroczna część historii jest labiryntem, w którym po omacku poszukujemy wyjścia, a nie dostajemy żadnych podpowiedzi. Tutaj jeszcze nie można otworzyć złotego klosza i zobaczyć, co pod nim jest, ale na pewno wszystko zmierza ku prostej – tylko z wieloma przeszkodami po drodze. Wśród fanów i antyfanów często spotykam się z opinia, że w całej serii jest wiele niejasności i niespójności. Oczywiście to prawda i nie można temu przeczyć, ale osobiście uważam, że nie istnieją historie bez takich błędów, a tutaj te większe czy mniejsze niedociągnięcia są wynagradzane niesamowitą siecią sensownym i logicznych połączeń. Ich odkrywanie przynajmniej mi wiele lat tamu dało olbrzymią przyjemność. Obecnie zauważam coraz więcej aspektów, które odgrywają ważną lub fascynującą rolę, a za pierwszym razem w ogóle nie zostały one przeze mnie zauważone.

Już wielokrotnie Wam wspominałam, że na temat bohaterów mogę napisać wręcz całą książkę, ponieważ prawie każda postać jest dla mnie warta uwagi i dobrze wykreowana. Myślę, że duże znaczenie ma tutaj fakt, że nie są to miałcy bohaterowie, tylko osoby o pełnowymiarowych charakterach i własnych historiach. Dzisiaj chciałabym opowiedzieć o Dumbledorze, który jest wyjątkowo wyraźną postacią w całej serii. Na przestrzeni lat powoli wyłania się jego obraz i płynie on od kochanego nauczyciela, przechodząc przez autorytet i przyjaciela, a dochodząc do bardzo ludzkiej postaci z wieloma tajemnica. Ich poznanie czytelnikowi na razie nie jest jeszcze dane, ale dostajemy obietnicę, że to już niedługo. Bardzo cenię tę postać właśnie za tą wielowymiarowość i przede wszystkim ludzkość. Myślę, że większość z nas na samym początku oceniło by dyrektora szkoły jako dobrego, a teraz – czy na pewno? W "Księciu Półkrwi" coraz większe znaczenie ma również Draco, a jego własna historia zaczyna być opowiadana z całkowicie innej perspektywy, co przypomina, że każdy z nas się myli i zawsze istnieją dwie strony medalu.

Cieszę się, że zdecydowałam się przeczytać jeszcze raz wszystkie części i to w dodatku w poprawnej kolejności. Sporo osób twierdzi, że jest to cykl już nie na mój wiek, a moja fascynacja tą historią jest co najmniej dziwna. Nie sądzę tak, bo nie będę ukrywać, że czytałam o wiele lepsze książki niż "Harry Potter" i pod względem fabuły, i języka, i... być może bohaterów. Nie jest to też ta perełka, która sprawiła, że rozpoczęłam swoją przygodę z czytaniem. Jest to po prostu seria pozwalająca przypomnieć mi, jak z pasją oddawałam się czytaniu jako dziecko i jak łatwo było mi przenieść się do całkowicie innego świata. To uczucie jest niepowtarzalne i niezastąpione, więc teraz mogę tylko wspominać, przekładając strony tych powieści.