Owoc Poznania

  Autorce niniejszego komiksu chyba zamarzyło się zrobić własne „Monologi waginy”, acz w formie komiksowej. Tylko nieco inaczej, po swojemu. I to właśnie robi, ale jak to robi? A to już kwestia sporna. Bo z jednej strony komiks ciekawy, ważki i ważny. Z drugiej jednak na pewno mocno jednostronny, bez szerszego spojrzenia i głębszego wniknięcia w temat i wgryzienia się w niego z różnych stron. Jest interesująco, ale jednocześnie mocno subiektywnie, więc w czytelniku rodzi się żal, że nie może podjąć z autorką dyskusji, a jedynie musi wysłuchać co ta ma do powiedzenia.

Żeńskie narządy płciowe. Temat rzeka. Od bycia obiektem pożądania, przez organ służący przede wszystkim celom rozrodczym, po bycie obiektem swoistej cenzury. Na całym świecie, w różnych językach i kulturach powstały różne określenia, słowa bogate i wulgarne. Powstała symbolika i sztuka z tematem związana.

Temat rzeka. A LivStrömquist podejmuje się przybliżenia go w kontekście historycznym, kulturowym, społecznym a nawet psychologicznym. Więc zagłębia się w dzieje ludzkości, od epoki kamienia łupanego. Zagłębia w dzieła i poglądy różnych ludzi. Wędruje przez baśnie i przez reklamy. I opowiada.

No i opowiada przede wszystkim to, opowiedzieć chce. Sięga po masę tematów, ale wszystkie zdaje się traktować wybiórczo, powierzchownie. A może raczej tak, by wyłuskać z nich, to co ją najbardziej interesuje, a nie ogół. Omawia temat żeńskich narządów płciowych, ale przede wszystkim w tym negatywnym kontekście, który ją interesuje. Na resztę (i na zestawienie tego wszystkiego z tematem męskich narządów płciowych, które w opisywanym przez nią kontekście także występują i zajmują podobne miejsce, choć chyba nie w jej odczuciu) już niestety nie starczyło – miejsca czy może chęci, sami musicie zdecydować.

Ale te historyczne fakty i ciekawostki są interesujące. Temu nie da się zaprzeczyć. Jak zresztą i sama koncepcja tego albumu. Szwankuje tylko wykonanie, bo opiera się na dążeniu do konkretnego celu. Czyli wytknięcia tego, co autorce przeszkadza, a nie omówienia rzetelnie ogółu tematu. To sprawia, że rzecz dedykowana jest tym, którzy jej spojrzenie na omawiane kwestie popierają, reszta niejednokrotnie niestety poczuje zawód. Ja poczułem. I chętnie bym popolemizował, ale nie miejsce to i czas na serwowanie kontrargumentów. Ot może z jedne przykład – album wieńczy czterdziestostronicowy komiks o menstruacji i dla mnie osobiście rozbrajające były te dywagacje na temat reklam podpasek i tamponów i używanych w nich określeń typu „świeżość”. Zdaniem autorki sugeruje to, że wmawia się kobietom, że w te trudne dni czują się nieświeżo. I pewnie powiecie, co tam jakiś facet może wiedzieć, ale naprawdę znam niejedną kobietę, która tak się właśnie czuje. Znam masę przekładów z życia, przeczących temu, co autorka chce przekazać, jakby sama chciała tu wmówić komuś, jak się czuje. Albo, jak czuć się ma.

I to właśnie pokazuje, jak wygląda ten album – bez pochylenia się nad drugą stroną medalu i często bez dopuszczenia do głosu innych racji. Szkoda, bo mogłoby wyjść naprawdę fajnie. Lepiej w temacie wypadł komiks „Słuchajcie dziewczyny!”, który w zwartej i bardziej osobistej historii, ciekawiej opowiedział o żeńskiej płci i płciowości. No i na pewno przyjemniej wypadał graficznie, bo jednak ten komiks, chcąc iść podobnymi ścieżkami, co np. „Persepolis”, wydaje się niechlujny i na szybko sklecony. Co zresztą współgra z treścią, ale nie koniecznie jest to w tym wypadku in plus.