Turbogalop. Tom 2

 Od jakiegoś czasu coraz chętniej sięgam po komiksy. Dawniej wydawało mi się, że są one przeznaczone jedynie dla najmłodszych czytelników. Teraz jednak, od kiedy regularnie je czytuję, dostrzegam w tej części literatury treści, które przyniosą wiele satysfakcji również bardziej dojrzałym odbiorcom.

Na rynku pojawia się z każdym rokiem coraz więcej powieści graficznych, które trudno nawet określić mianem komiksów. To często bardzo rozbudowane adaptacje arcydzieł literatury. Jednak w przypadku omawianej pozycji, sięgamy po zeszyt, który należy do klasyki gatunku. To typowy komiks, a może właściwiej byłoby napisać, że to de facto zbiór wielu krótkich komiksów. Ich akcja rozgrywa się w jednym miejscu, i widać pewne połączenie poszczególnych zdarzeń i ich chronologię, jednak każda historia stanowi krótką, niezależną całość. Można zatem rozpocząć naszą przygodę z „Turbogalopem” od opisywanego drugiego tomu, bez obawy, że nie odnajdziemy się w proponowanych przez Du Pelouxa opowiastkach.

Autor urodził się i żył we Francji. Pochodził z niewielkiej miejscowości, gdzie wychował się w rolniczym środowisku. To właśnie wczesne lata młodości zakorzeniły w nim miłość do przyrody i sielankowych krajobrazów. Mimo, że w dalszych latach studiował np. ekonomię, to jednak nic nie mogło przezwyciężyć jego prawdziwej miłości jaką była wieś. Ta z kolei, kojarząc mu się z wolnością, przywodziła również na myśl konie. I to się stało inspiracją dla całego cyklu „Turbogalop”. Warto dodać, że Benoît Du Peloux był samoukiem w dziedzinie rysunku. Może się jednak poszczycić świetną kreską. Ilustracje zapadają w pamięć, a styl autora trudno pomylić z innymi rysownikami. Mniej więcej od trzydziestego roku życia coraz więcej jego czasu pochłaniało rysowanie. Z czasem stał się rozpoznawalny wśród osób z branży i coraz częściej angażowano go do współpracy przy różnych projektach.

Jednak to seria „Turbogalop” okazała się przełomowa w życiu i karierze Du Pelouxa. Pierwszy tom powstał we współpracy z pisarzem Michelem Rodriguem. Później jednak Benoît Du Peloux postanowił samodzielnie tworzyć komiksy, pozostając niezależnym od kogokolwiek. Właśnie omawiany tom drugi jest takim debiutem. W uniwersum „Turbogalopu” istnieją już różne, bardzo konkretne postaci. Autor prezentuje nam krótkie sceny z życia codziennego w stadninie koni. Zarządza nią Monika, która wciąż spiera się i załamuje ręce nad stajennym Albercikiem. W stadninie nie może oczywiście zabraknąć młodych i pięknych dziewczyn, które chętnie zaniedbują domowe obowiązki, aby dbać o konie i móc wybrać się od czasu do czasu na przejażdżkę. W niektórych historiach pojawia się również Romeo – syn właścicielki stadniny, oraz Alfred, który jest uczniem. Możemy też pośmiać się z perypetii Pedra, w którym podkochują się wszystkie nastolatki, ponieważ jest wyjątkowo przystojny (a zarazem zabawnie niski, co traci znaczenie, gdy wsiada na konia).

Zeszyt, który otrzymałem do recenzji składa się z czterdziestu pięciu stron ilustracji. Każda strona stanowi faktycznie oddzielną historię. Te składają się z kilku, maksymalnie kilkunastu rysunków. Poszczególne historie nie są sobie równe, jeśli chodzi o poziom żartu. Choć kilkakrotnie szczerze się zaśmiałem, to jednak niektóre „gagi” były dla mnie zbyt siermiężne. Być może inne rzeczy były zabawne w latach 90-tych, albo zwyczajnie nie trafia do mnie francuski humor. Muszę jednak docenić świetną kreskę autora i to, że komiks można przeczytać praktycznie jednym tchem.

Kwestią otwartą pozostaje jednak to, czy tak niewielki objętościowo zeszyt, wart jest swojej ceny? To pozostawiam oczywiście indywidualnej ocenie. Jeśli jesteście jednak miłośnikami koni oraz komiksów – sugeruję Wam zapoznanie się z twórczością Benoît Du Pelouxa. Może się okazać, że seria „Turbogalop” idealnie wpisze się w Wasze upodobania. Tego Wam zresztą życzę.