Kangurek Kao: Gra Planszowa

 KANGUREK KAO: PRZYGODY BEZ PRĄDU

  „Kangurka Kao”… Chciałem tu napisać, że nikomu nie trzeba go przedstawiać, ale nie byłaby to chyba prawda. Seria gier z jego udziałem nie jest ani szczególnie długa, ani mega popularna – polskie studio, bo to właśnie rodzima produkcja, wypuściło na początku XXI wieku trzy (plus mały dodatek) części i przez lata tytuł pozostawał właściwie wspomnieniem. Aż tu nagle w zeszłym roku, po dwóch latach zapowiedzi, gracze dostali nową odsłonę serii. A wraz z nią pojawiła się na rynku gra planszowa. I ta planszówka, bo to dziś biorę na celownik, okazała się strzałem w dziesiątkę.

Kangurek Kao. Skoczny zwierzak w niebieskich spodenkach. Skoczny, ale i , jak na kangura przystało, potrafiący walczyć – rękawice bokserskie na jego łapach o czymś świadczą. Kto by nie chciał być kimś takim? Właśnie, więc wcielcie się w niego i skacząc oraz walcząc, przemierzajcie kolejne niezwykłe miejsca. Od soczyście zielonej dżungli, po pustkę zmarzliny, wyruszcie z nim na pełną niebezpieczeństw, przygód i rywalizacji wyprawę po skarby!

Więc tak, nie będę się wypowiadał na temat tego, jak bardzo gra planszowa przypomina swój cyfrowy pierwowzór. I nie chodzi o to, że to dwa różne światy i porównywać nie mam co, chociaż trochę tak to wygląda. Rzecz w tym, że od kiedy grałem w którąś ze starych części (nawet nie wiem już którą), minęło dobrych kilkanaście lat i prawie nie pamiętam rozgrywki, a nowa odsłona wciąż czeka na zainstalowanie (i sobie jeszcze niestety poczeka, bo dysk z gumy nie jest, a kolejka gier, w które koniecznie muszę zagrać zrobiła się całkiem spora). Więc zaufam opisom, że to światy z gier o Kao i że mechanika też podobna – a sam mogę stwierdzić, że ta mechanika fajnie działa i ma w sobie coś z grania na konsoli czy PC. Ale nie jest to kwestia najważniejsza ani w umie szczególnie ważna – oba typy rozrywki różnią się mocno od siebie i fajnie jest, jak twórcy, zachowując to, co cenią fani – a widać w samej oprawie graficznej, że to zrobili – tworzą coś nowego, a jednak udanego. No i tak właśnie jest w tym wypadku.

Pozostając w temacie całej tej mechaniki rozgrywki, to faktycznie przypomina typową platformówkę, gdzie trzeba biegać, skakać, zbierać monety i pokonywać wrogów. Wszystko to jest tutaj, choć bardziej stateczne, bo pionki same w sobie nie skaczą. A sama rozgrywka jest bardzo prosta, łatwa do opanowania, ale i bardzo przyjemna. Tu w sumie mam taki mały zarzut, bo rzecz skierowana jest do graczy w wieku już 7+, więc instrukcja grania mogłaby być skrojona w prostszy sposób, ale nie jest też tak, że nie da się jej zrozumieć, po prostu dzieciaki – nie tylko te najmłodsze – mogą się w tym nieco zgubić i dopiero po przećwiczeniu wszystkiego w praktyce będą cieszyć się w pełni gierką. No a cieszyć się jest czym.

Nieważne czy znacie i lubicie cyfrową wersję, czy nie Cenega postarała się mocno, by rzecz oddawała charakter i mechanikę platformowych gier. Jak to wygląda w praktyce? No nie chcę Wam tu streszczać instrukcji, ale chodzi o to, że budujemy sobie taką planszę z kafelków, jakie dostajemy – tych kafelków jest łącznie trzydzieści siedem i reprezentują cztery obszary (Wyspę Hopaloo, Głodną Dżunglę, Góry Zmarzliste i Wyspy Wieczności) – i po tym sobie skaczemy. A skaczemy, żeby zbierać monety, ale też i podejmować się wyzwań, łapać zdobycze czy walczyć z wrogami albo rywalizować z kolegami. No i jeszcze mamy ewolucję postaci poprzez wzmacnianie jej różnych umiejętności walki. I właśnie cały ten system został fajnie pomyślany – postać ma życia, których może ubywać, a ten ubytek oznaczamy poprzez przesuwanie odpowiednich znaczników. Znaczniki pozwalają nam też łatwo oznaczyć co i jak już osiągnęliśmy na drzewku rozwoju naszej postaci.

I tak w to się gra, rzecz wciąga – jedna rozgrywka to jakieś 45 minut, a może w niej uczestniczyć od dwóch do czterech graczy – dostarcza dobrej zabawy i… No w oko też wpada. Wiadomo, gra wygląda jak powinna, by spodobać się przede wszystkim dzieciom, więc jest kolorowa, barwna i cartoonowo prosta, ale ma to urok, który i dorosłym może się spodobać. Mi podoba się, że to takie trochę synthwave’owe w swej estetyce, że grafika komputerowa, ale taka z urokiem odświeżonych dawnych przygodówek (może skojarzenie nie na miejscu, bo to jednak inna kategoria, ale miałem podobne wizualne wrażenia, jak przy ogrywaniu nowych części reaktywowanego „Larry’ego”, a gierki te wprost uwielbiam, więc to też swoje zrobiło). No a poza ładnym graficznym wykonaniem, także jakość tego wszystkiego jest znakomita – elementy zrobione z grubego kartonu, z dobrą jakością druku i żywymi barwami, do tego mamy figurki, dyski i znacznik diamentów wykonane z drewna. Tu nawet pudełko super wygląda i choć często mam tak, że z braku miejsca zostawiam sobie tylko elementy gry i ich instrukcje, tu zostanie wszystko, nie miałbym sumienia się go pozbyć.

No i co tu więcej mówić – naprawdę świetna gra bez prądu. Coś, co spodoba się zarówno miłośnikom komputerowego pykania, bo dobrze przenosi mechanikę i zabawę cyfrową na kartonowy, planszowy grunt, jak i po prostu każdemu, kto lubi dobre familijne gry planszowe. Nic więcej dodawać nie trzeba.