Każdego dnia uczestniczyliśmy w lekcjach języka migowego. To było niezwykłe doświadczenie. Dzięki nauce prostych wyrażeń mogliśmy komunikować się z dziećmi, które odwiedziliśmy w miejscowej szkole. W przedostatnim dniu projektu zrobiliśmy z nimi flash mob. Projekt dał mi szansę na podszlifowanie języka angielskiego w codziennych sytuacjach: podczas posiłków, w czasie wolnym czy pracy w grupach. Codzienne wieczory kulturalne podczas których uczestnicy każdego z krajów przedstawiali regionalną kuchnię, ciekawostki o swoim państwie czy tańce narodowe poszerzyły moją wiedzę. Jestem w pełni zadowolona z uczestnictwa w projekcie. Cieszę się, że miałam szansę poznać tylu niesamowitych ludzi. Uświadomiłam sobie, że można złamać barierę między osobami słyszącymi a niesłyszącymi. Trzeba tylko chcieć.

Dla wielu z nas było to niesamowite i emocjonalne doświadczenie. Finałem naszej wymiany był flash mob, który zaprezentowaliśmy w centrum miasta wraz z uprzednio poznanymi uczniami ze szkoły dla osób z uszkodzeniami słuchu. Flash mob miał na celu zachęcić wszystkich ludzi do nauki języka migowego. W czasie wolnym podczas projektu korzystaliśmy ze świetnych warunków, jakie dał nam pobyt w Mersin. Pływaliśmy więc w morzu, opalaliśmy się na plaży oraz odpoczywalismy przy hotelu. Różnorodność całej grupy, zarówno pod względem kulturowym, wieku jak i przebytych doświadczeń, pozwoliła nam również na rozwojowe rozmowy na przeróżne tematy: te dotyczące projektu, polityki i kultury w innych krajach, nauki czy też naszego prywatnego życia. Uczestnictwo w tej wymianie dało mi ogromną dawkę motywacji i inspiracji, rozmowy i doświadczenia, których nigdy nie zapomnę, oraz niesamowite przyjaźnie z ludźmi z odległych zakątków Europy i nie tylko.

Zadaniem takiej specjalnej szkoły jest przygotowanie dzieci w różnym wieku do funkcjonowania w społeczeństwie, w miarę możliwości również do zwyczajnej szkoły państwowej. Niezwykle poruszające było spotkanie z Głuchymi z dziewczęcej szkoły, przy okazji flash moba (układ znaków w tureckim języku migowym, który wkrótce można będzie obejrzeć na Youtube).
Głusi, nie mogąc (dodatkowo do migania) gestykulować, ani modulować tonu głosu, lub operować sugestywną ciszą, nadrabiają mimiką. Przez to ma się wrażenie obcowania z niezwykle dynamicznymi ludźmi, ale również nie ukrywającymi emocji w takim stopniu jak pozostali. Wyraz twarzy dziewczynki, która zrozumiała, że moja znajomość języka migowego nie wykracza poza zapytanie i odpowiedź o godność i wiek, w mgnieniu oka zmienił się ze skrajnej ekscytacji na grecką tragedię. Odruchowo wręczyłem jej telefon, żeby napisała mi co próbuje powiedzieć. Napisała. Po turecku.

Podczas wymiany poznałem wielu inspirujących ludzi, jak Jan ze Słowenii (pozostali uczestniczy pochodzili również z Litwy, Macedonii, Polski, Słowacji, Węgier i Turcji, łącznie ok.40 osób)-pewien ambitny, młody inżynier, który chce ulepszać świat za pomocą swoich wynalazków: Podczas wieczorków kulturowych odbywających się co noc (nie zabrakło polskiego wesela i poloneza  przedstawił mi swoje projekty egzoszkieletów do rehabilitacji, pracy i również rękawicę, która za pomocą flex-sensorów i żyroskopu będzie mogła służyć do tłumaczenia dowolnego języka migowego na werbalny, lub przynajmniej napisy. To pozwoliłoby wielu Głuchym cieszyć się większą wolnością, np. wyzwalając się od tłumaczy potrzebnych im na każdym kroku. Obecny był również mentor Janka, profesor Samo, który był kopalnią wiedzy, dodatkowo potrafił w każdym poruszyć czułą strunę, był nauczycielem dla nas wszystkich i każdego z osobna.

Są to zaledwie dwa przykłady spośród bardzo wielu ogromnie inspirujących znajomości zawiązanych podczas tego projektu. Codzienne aktywności od rana do nocy z przerwami na posiłki i plażowanie we wspaniałych okolicznościach przyrody i temperaturze zupełnie nie kojarzącej się z październikiem to kolejny powód, żeby zapamiętać ten wyjazd na długie lata i motywacja do dalszych projektów! Dziękuję!

Po wzajemnym poznaniu się przeszliśmy do prostych ćwiczeń, których celem było najpierw rozpoznanie naszych ról w grupie i własnych predyspozycji. Każdego dnia poznawaliśmy podstawy języka każdej z narodowości, ba, nawet próbowaliśmy powtarzać skomplikowane zdania (po węgiersku były wyjątkowo trudne), tak samo każdego wieczora nasi koledzy z projektu w ciekawy i kreatywny sposób prezentowali swój kraj, kulturę, przysmaki z rodzimego stołu i tańce. Wszyscy uczestnicy odwiedzili szkołę dla niepełnosprawnych dzieci w Mersin, przez co mogliśmy być wprowadzeni w podłoże problemów społecznościowych w temacie niepełnosprawności i niepełnosprawnych pociech.

Punktem kulminacyjnym projektu był flash-mob w największym centrum handlowym w centrum miasta Mersin, do którego przygotowywaliśmy się kilka dni – był to wiersz, którego uczyliśmy się migać w tureckim języku migowym. Akcja udała się dzięki odwiedzinom głuchych i głuchoniemych dzieci w lokalnej szkoły, z którymi – dzięki lekcjom języka migowego z Ahmedem, jednym z organizatorów projektu – udało się wymienić kilka pytań i uprzejmości.

Czy pojechałabym na projekt drugi raz? Tak, chociażby dla samych uśmiechów głuchych i głuchoniemych dzieci.

Dla lepszego zrozumienia problemu w trakcie trwania projektu uczestnicy przygotowywali się do spotkania z dziećmi ze szkoły dla osób z problemami ze słuchem. Docelowo uczestnicy przygotowywali się do wystąpienia w tzw. Flashmobie polegającym na przekazaniu komunikatu dotyczącego niepełnosprawności w języku migowym. W przygotowaniach do tego wydarzenia brał udział nauczyciel z tej szkoły, który przez kilka dni przekazywał informację dotyczące szkoły, uczniów i działań na rzecz pomocy jak i również nauczał podstaw tureckiego języka migowego.

Nabyte umiejętności pomogły w komunikacji przy pierwszym kontakcie z dziećmi ze szkoły i już podczas samego końcowego eventu. Podjęcie próby opanowania języka migowego uświadomiła jak ciężka jest sytuacja osób, dla których jest to jedyna forma komunikacji. Częsty brak zrozumienia dla niepełnosprawności tworzy barierę i prowadzi do wyobcowania osób w społeczeństwie. W trakcie projekcie rozważano pomysły na budowę start-upów ułatwiających życie codzienne dla osób niesłyszących. Cały projekt miał uwrażliwić uczestników na potrzeby innych, szczególnie osób niepełnosprawnych. Próba zrozumienia ich potrzeb, nawiązanie kontaktu i przede wszystkim odpowiednim traktowaniu osób z trudnościami ma oddziaływać na społeczeństwa i uczulać na potrzeby ich członków. Nazwa projektu "Let me hear you" oddaje całą idee tworzenia więzi międzyludzkich bez uprzedzeń związanych z niepełnosprawnością.

Projekt odbył się w przyjaznej i pełnej zrozumienia atmosferze, wymiana doświadczeń i pomysłów procentować będzie w przyszłości. Zawiązane przyjaźnie i kontakty służyć będą rozpowszechnianiu idei projektu jakimi są zrozumienie i chęć niesienia pomocy. Prezentacje  dotyczące krajów uczestniczących zwiększały zasoby wiedzy, przybliżały do siebie uczestników oraz obalały stereotypy. Miejsce Mersin położone w południowo-wschodniej Turcji dało ciepły klimat i możliwość integracji na świeżym powietrzu w towarzystwie słońca i wysokiej temperatury. Poznanie kultur, a przede wszystkim kultury tureckiej owocuje większym zrozumieniem, nawiązaniem przyjaźni i dalszej przyszłej współpracy.