Wersja dla osób niedowidzących
Michał Lipka
-
SHOUNEN UPADŁY
„Bakuman” to jeden z tych tytułów, o których nie umiem pisać inaczej, niż z zachwytami. Z jednej strony całość tak doskonale wpasowuje się w mój gust, moje pasje i pewne osobiste elementy (o których pisałem przy okazji recenzowania poprzednich tomów, więc daruję sobie powtarzanie), jak chyba żadne inne dzieło. Z drugiej jednak – i to jest rzecz ważniejsza, niż wszystko co napisałem powyżej – to po prostu rewelacyjna manga, która zachwyci każdego miłośnika komiksu, pragnącego zgłębić kulisy mangowej branży.
Muto Ashirogi dawno nie byli w tak trudnej sytuacji. Ich manga „PCP” co prawda świetnie sobie radzi, wygrali z miażdżącą przewagą nad przeciwnikiem, który kopiował ich pomysły i wyzwał ich na starcie, ale żeby zrealizować swoje marzenia, muszą zdobyć anime, a to oddala się coraz bardziej. Już sam fakt, że ich opowieść traktuje o „dobrych przestępstwach” sprawił, że pomysł na serial odrzucono, by nie inspirować dzieci do powielania akcji bohaterów. Teraz jednak ktoś wykorzystując pomysły z „PCP”, dokonuje włamań, a wydarzenia to szerokim echem rozbrzmiewają w mediach. A to nie jedyny problem…
Młody geniusz mangowy, Niizuma, zaczyna swoją walkę o zostanie największym twórcą w „Shounen -Jumpie”. Wszystko wskazuje na to, że mu się uda, ale to oznacza, że dostanie możliwość anulowania dowolnej mangi. Redaktorzy odetchnęli z ulgą, gdy doszli do wniosku, że jego działania miały jedynie zmotywować Ashirogiego do odzyskania dawnej formy, ale wszystko wskazuje na to, że się pomylili. Gdy Niizuma przyznaje, że chce anulować pewną serię, jego koledzy po fachu decydują się rzucić mu wyzwanie. Jaki tytuł znalazł się na jego celowniku i dlaczego? Co z osobą kopiująca pomysły z „PCP”? I co wyniknie z rywalizacji?
„Bakuman” to rasowy shounen, ale shounen zdekonstruowany. A może lepiej byłoby powiedzieć, stosując terminologię bohaterów dążących do stworzenia takiego właśnie dzieła, shounen upadły. Na czym polega różnica? Na przeniesieniu doskonale znanego schematu na zupełnie inny grunt. W „Bakumanie”, jak w innych dziełach tego typu, mamy bohaterów wybrańców, którzy muszą toczyć swoje walki. Nie zmagają się na arenach, nie walczą z zagrożeniem z kosmosu, nie mają też supermocy – a właściwie mają jedną: talent do tworzenia. Ale nie są jedyni, trzeba więc pokonać przeciwników, a tych w drodze na szczyt nie brakuje.
Oczywiście nie mogło tu zabraknąć humoru (jakże doskonale pasującego do poważnej przecież treści) i wątku miłosnego, który – choć w ostatnich tomach mniej wyraźny – jest przecież siłą napędową całości. Ale oprócz tego mamy tu fascynujące kulisy branży mangowej. Przyglądamy się całemu procesowi twórczemu i wydawniczemu, od narodzin i szlifowania pomysłu, przez rysowanie i pracę z asystentami oraz związane z tym rzeczy, po samą publikację, starania o zdobycie jak najwyższej pozycji itd. Jest tu więc i prawda, i głębia – i mnóstwo emocji też się znalazło.
A wszystko to zostało rewelacyjnie zilustrowane. Z shounenowa lekkością, ale szczegółowo, realistycznie i z genialnym oddaniem detali. Miłośnicy gatunku, jak wszyscy prawdziwi fani komiksu, będą „Bakumanem” zachwyceni. Dlatego polecam gorąco i z niecierpliwością czekam na kolejne tom, bo niewiele już zostało do wielkiego finału tej znakomitej serii.
