Yellowface | Autor: Rebecca F. Kuang

  Wyobraźcie sobie taką sytuację. Próbujecie zaistnieć na rynku wydawniczym. Średnio wam idzie. Owszem, wasza książka pojawiła się na półkach, ale szału nie zrobiła. Na waszych oczach umiera znana pisarka, która przed śmiercią podzieliła się z wami informacją o szkicu książki, o której nikt nie wie. Ten maszynopis może być dla was przepustką do świata sławy. Zabieracie go czy pozwalacie mu iść w zapomnienie?

June postanowiła wydać pod swoim nazwiskiem książkę zmarłej znajomej, która była poczytną autorką. Udaje jej się zdobyć upragnioną sławę, jednak ciąży nad nią widmo skradzionego maszynopisu. Nie może też pozbyć się myśli na temat tego, co stanie się z nią, jeśli prawda o tym, co zrobiła, wyjdzie na jaw.

Nie będę mówić o fabule, żeby za dużo nie zdradzić. Powiem tylko tyle, że dla mnie, osoby, która pracuje w branży wydawniczej, ciekawostki ze świata wydawniczego nie były niczym odkrywczym. Doskonale wiem, jakimi prawami rządzi się rynek, ale dla osób, które nie są obeznane z tym tematem, będzie to ciekawe. Już bardziej zainteresowały mnie kwestie z poprawnością polityczną i tym, kto o czym może pisać. Ja wychodzę z założenia, że jeśli ktoś ma coś do powiedzenia i robi to dobrze, to reszta mnie nie interesuje. Nieważne, skąd kto jest, w co wierzy, z kim się spotyka, jaki ma kolor skóry. Liczy się dla mnie to, co dana osoba chce mi powiedzieć. Ale nie każdy myśli w ten sposób i w tej kwestii powieść daje do myślenia. Autorka pokazuje również siłę mediów społecznościowych i tego, jak długo pisarz cieszy się sławą.

Mam problem, jeśli chodzi o postać June, nie polubiłam jej. Ta jej pogoń za przebiciem szklanego sufitu była dla mnie trudna. Ten pęd za sławą przesłonił jej świat i zatarł pewne granice. Tak, to co się stało, daje do myślenia, bo pokazuje, jak człowiek może zareagować w stresowej sytuacji, którą sam sobie zgotował, ale nic nie było w stanie przekonać mnie do tej bohaterki. Już bardziej kupowałam Athenę, choć szybko zeszła ze sceny.

Ta książka jest trochę nierówna. Po bardzo dobrym początku akcja dla mnie siadła na jakiś czas w momencie, gdy prace nad powieścią, którą chciała wydać June, zmierzały do końca. Spotkanie z szantażem w tle znów, według mnie, tchnęło w całość więcej życia. Niektóre fragmenty nieco mnie nużyły, inne znów dawały do myślenia, więc nie uważam, że czytanie „Yellowface” było dla mnie stratą czasu. To była słodko-gorzka opowieść o pisaniu, o pogoni za sławą i o tym, jak szybko można stracić coś, na co się czekało. Myślę, że osoby, które zajmują się tworzeniem tekstów albo próbują zaistnieć na rynku literackim, odnajdą w June cząstkę siebie i będą mogli bardziej się z nią identyfikować niż ja.

Za sprawą tej książki będziecie mogli przekonać się, jak wygląda w niektórych miejscach proces wydawniczy, z czym musi mierzyć się autor. To może być dla niektórych czytelników cenne doświadczenie. „Yellowface” pokazuje, jak nakręca się spirala hejtu i co dzieje się, gdy pomyje zostaną wylane. Powieść ma dużo dobrych momentów, ale według mnie jest nieco przereklamowana. Można było ją nieco skrócić, ewentualnie przestawić przemyślenia June na temat Atheny na inne tory.