Bajka O Lęku | Autor: Agnieszka JucewiczMarianna Sztyma

  „Bajka o lęku” autorstwa Agnieszki Jucewicz to wartościowa lektura dla najmłodszych czytelników i odbiorców literatury, która pomoże zmierzyć się z lękiem wynikającym z różnych przyczyn: zdrowotnych, czy społecznych. Twórczyni tej niezwykłej książeczki –przypowieści pragnie przestawić postać Lęku jako czegoś, co jest niezrozumiałe, odpychane, izolowane, choć przecież musi stanowić integralną część naszego jestestwa. Wspomniany Lęk jest tu spersonifikowany, tak samo zresztą jak inne emocje, które towarzyszą człowiekowi od zarania dziejów. Okazuje się, że wszystkie inne odczucia, takie jak radość, smutek, wstręt, jesteśmy w stanie zaakceptować, rozumiemy ich przyczynę i rolę, natomiast strach, czy też lęk, wzmaga w nas jednocześnie uczucie paniki, utraty gruntu pod nogami. Zapominamy często o tym, że to odczucie jest nam także niezmiernie potrzebne – ostrzega nas przed zagrożeniem, daje sygnały, że coś z naszym ciałem i duszą dzieje się niedobrego. On sam w sobie nie jest zły – jest alarmującym stanem, który ma nam pomóc zawrócić z nieodpowiedniej drogi.

Autorka tej opowieści nieprzypadkowo pisze o tym zagadnieniu. Sama w wywiadach mówiła o tym, że jest doświadczona kryzysem psychicznym, któremu towarzyszył lęk – początkowo nie rozumiała swojego stanu, nie była w stanie uporać się z paraliżującym odczuciem zdrętwienia, jednak później, dzięki obserwacji własnego ciała i myśli, udało jej się zrozumieć sens odczuwania lęku i jak i to, jak można sobie z nim radzić. Można więc śmiało powiedzieć, że twórczyni dzięki swoim przeżyciom uwiarygodnia swoją wiedzę i przekaz bajki, jednocześnie nie zapominając, że zwraca się do młodego człowieka, który jeszcze nie rozumie skomplikowanych terminów medycznych z zakresu psychiatrii i psychologii.

Motywacją jaka towarzyszyła autorce w trakcie pisania było przede wszystkim zdefiniowanie słowne lęku, nadanie mu struktury, materii, aby stał się widzialny. Jeśli nie jesteśmy w stanie rozmawiać o lęku, staje się on dla nas swoistą niewiadomą, a to co niewiadome i niewidzialne jeszcze bardziej przeraża, staje się tematem tabu. Gdy jednak wybrzmiewa i nie wstydzimy się, że odczuwamy tenże lęk, staje się bardziej „swojski”, namacalny. Bywa wtedy także bytem powszechnym, towarzyszącym wielu osobom – nie musimy się w tym ukrywać, natomiast możemy się dzięki temu utożsamiać z innymi. Często gdy temat tabu staje się kwestią publiczną, omawianą powszechnie, jego moc maleje, staje się czymś naturalnym, a także łatwiej jest prosić o pomoc, gdy wiemy, że są sposoby radzenia sobie z tym psychicznym paraliżem.

Pisząc na taki trudny temat trzeba liczyć się z tym, że rozmowa literacka na temat uczuć z dziećmi to jednak skomplikowana sztuka. Trzeba umieć tak dobrać słowa do siebie, żeby młody człowiek zrozumiał ich przesłanie i żeby przestał się bać prosić o pomoc. Twórczyni tej symbolicznej przypowieści posługuje się wielowymiarową metaforą, która zdecydowanie przemówi do wyobraźni dziecka. Wszystkie terminy medyczne i psychologiczne zostały zastąpione substytutem słownym, którego treść wydaje się być logiczna, nawet dla tych najmłodszych. Autorka ma wyczucie słowa, wie, jak operować nim, aby dziecko nie zraziło się do wybranego tematu, ale z zaciekawieniem chciało je studiować. Przecież nie od dzisiaj wiadomo, że to, co jest oswojone przez nas, przestaje być takie przerażające i tajemnicze.

Książkę mogę polecić zarówno młodszym, jak i starszym, bez względu na metrykę wiekową. Myślę, że nawet stylistyka dopasowana do zdolności percepcyjnych dzieci będzie dosyć wyraźna dla dorosłych. Jest to też wyjątkowe narzędzie terapeutyczne, które może pomóc rodzinom w walce z patologicznym lękiem, który utrudnia normalne funkcjonowanie w świecie. Polecam gorąco!