Następstwa Braku Bezpieczeństwa W Pracy Resocjalizacyjnej Z Nieletnimi | Autor: Marek Łukasiewicz

Od jakiegoś czasu zauważam wzmożone zainteresowanie pracownikami więziennymi, ich stosunkiem do więźniów, wypaleniem zawodowym, środkami ostrożności stosowanymi w więziennym środowisku, a czasem wręcz brakiem bezpieczeństwa z powodu agresywnego zachowania osadzonych. Powstają na ten temat filmy, seriale i książki. Przeprowadza się wywiady i szuka się dobrych rozwiązań. Dlaczego jednak tak mało mówi się o młodzieży, która za rozboje, nadużywanie alkoholu oraz ogólnie przyjętą agresję i problemy wychowawcze trafia do ośrodków, schronisk lub zakładów poprawczych, gdzie są poddawani programowi resocjalizacji? Nad młodym umysłem można jeszcze popracować, przekonać go do zmiany kierunku, wpoić przyjęte normy i zachowania. A przynajmniej tak mi się wydawało. Okazuje się jednak, że tak naprawdę to większa liczba więźniów wychodzi na prostą, niż młodzieży po przebyciu kary w tego typu placówkach. Dlaczego tak się dzieje? Według Najwyższej Izby Kontroli placówki te mają zbyt wiele ograniczeń utrudniających powrót do prawidłowego funkcjonowania w społeczeństwie wychowankom w nich przebywających. Poza tym ośrodki zamknięte dla młodzieży stały się sposobem na odizolowanie przebywających w nich nieletnich od społeczeństwa, zamiast stać się placówkami wychowawczymi, co było pierwotnym założeniem, gdy zaczęły powstawać.

Doktor Marek Łukasiewicz zajmuje się taką młodzieżą od lat. W 2005 roku został dyrektorem Schroniska dla Nieletnich w Gackach. Jest również pedagogiem specjalnym i wykładowcą na Uniwersytecie Jana Kochanowskiego w Kielcach. Do tego pisze książki i artykuły. Wszystkie związane są z resocjalizacją nieletnich. Najbardziej jednak zainteresowania Pana Łukasiewicza skupiają się wokół bezpieczeństwa oraz skuteczności samego procesu resocjalizacji, jak również wybranych zagadnień metodyki oddziaływań wychowania resocjalizującego. Jedną z nowszych książek na ten temat napisaną przez autora jest „Następstwa braku bezpieczeństwa w pracy resocjalizacyjnej z nieletnimi". Książka mówi o sytuacjach zagrożeń i/lub utraty bezpieczeństwa, które niestety wpisane są w pracę opiekuna osób przebywających w placówkach resocjalizacyjnych. Autor przedstawił pełną analizę, wraz z wykresami i wszelkimi badaniami aby pokazać istotę problemu szerszemu gronu, jak sam to ujął.

Zacznę od tego, że pozycja ta skierowana jest przede wszystkim do osób zajmujących się pracą w ośrodkach i schroniskach młodzieżowych, jak również w zakładach poprawczych. Sama treść jest na tyle ciekawa, że może się w nią zagłębić również czytelnik nie mający nic wspólnego z resocjalizacją i pracą w Młodzieżowych Ośrodkach Wychowawczych. Niestety dla tych osób język używany przez autora, wydawać się będzie toporny, czasem wręcz niezrozumiały, mimo że doktor Łukasiewicz starał się wszystko dokładnie wyjaśniać i jak najlepiej przybliżyć opisywany temat zwykłemu czytelnikowi. Wydaje mi się jednak, że takowych będzie mało. Rzadko bowiem trafia się laik, który z zainteresowaniem sięga po rozprawę naukową, zwłaszcza mówiącą o bezpieczeństwie w MOW. Autor wspomina również inne ważne zagadnienia, które w konsekwencji prowadzą do braku i/lub utraty bezpieczeństwa. Wypalenie zawodowe, stres, silne frustracje, strach i wreszcie władza. Każdy z wymienionych czynników zostaje omówiony, jeśli nie w dłuższej analizie, to chociaż w paru zdaniach. Dodatkowo Łukasiewicz zwraca również uwagę na to, że czynniki te niestety prowadzą do obojętności wobec potrzeb wychowanka, wybuchów agresji opiekunów lub do zachowania nieetycznego.

Jak dla mnie znalazło się tu zbyt wiele zdań za bardzo rozbudowanych i z przykrością muszę dodać, że czytało się je ciężko. Nim doszło się do końca, już się zapomniało czego w ogóle ono dotyczy. Nie dość, że było to ciężkie, to jeszcze do tego bardzo męczące. Sięgając po tę pozycję miałam nadzieję na naprawdę wciągającą lekturę i gdybym faktycznie interesowała się tym zagadnieniem pod względem naukowym, byłabym z niej zadowolona. Niestety jestem totalnym laikiem w temacie. Myślę, że osobie z grona pedagogicznego powinna ona przypaść do gustu, zwłaszcza tym pracującym w ośrodkach lub schroniskach młodzieżowych.