Czarna biel to pełna emocji i dramatyzmu literatura faktu. Bohaterka dzieli się z Czytelnikiem opowieścią o swoim życiu od odzyskania przez Polskę niepodległości po czasy współczesne. Szczególne miejsce w jej wspomnieniach zajmuje okres drugiej wojny światowej i Powstania Warszawskiego.
Irena Federowicz podczas Powstania, pracując w Szpitalu Wolskim, była uczestniczką jednego z najtragiczniejszych wydarzeń tamtych dni, jakim była rzeź na Woli. Te dramatyczne chwile odcisnęły swoje piętno na jej przyszłości. Po wojnie skończyła studia medyczne i zamieszkała na Górnym Śląsku.
Przedstawione wspomnienia to osobiste spojrzenie Ireny Federowicz na naszą przeszłość i teraźniejszość oraz okazja do refleksji nad losem ludzi żyjących w warunkach okupacji, Powstania i czasów powojennych.
O tej książce piszą:
Barbara Gruszka-Zych:
Autor przenosi nas do przeszłości, z talentem rekonstruując historie opowiedziane przez Bohaterkę. Sprawia, że zaprzyjaźniamy się z Panią Ireną - i co najważniejsze - poznajemy jej życiowe mądrości, także te o różnych odmianach strachu, który jednak da się przezwyciężyć.
Damian Kopeć (Granice.pl):
Czarna biel to ujęte w zgrabną literacką formę wspomnienia dziewięćdziesięciopięcioletniej kobiety, która wiele w życiu doświadczyła i przeżyła. Pozostaje ona jednym z coraz rzadszych żywych świadków historii.