Wersja dla osób niedowidzących
W swojej poprzedniej książce – „Kto zabił Jezusa" Paweł Lisicki czarno na białym pokazał, jak za pomocą prymitywnych, w gruncie rzeczy, zabiegów odpowiedzialność za ukrzyżowanie Chrystusa przerzuca się z Żydów na Rzymian. Teraz, w „Tajemnicy Marii Magdaleny" wskazuje (z imienia i nazwiska) tych, którzy – najczęściej pod sztandarami feminizmu – sączą do mózgów odbiorców koszmarne brednie o Marii Magdalenie jako pierwszej apostolce, o erotycznym związku łączącym ją z Synem Bożym, o małżeństwie Jezusa i Jego dzieciach. Gdybyż to chodziło tylko o Dana Browna, nie najmądrzejszego choć sprawnego powieściopisarza, ale o palmę pierwszeństwa w tej żenującej rywalizacji na cyniczne manipulacje, jawne absurdy i bezczelne kłamstwa ubiegają się całkiem poważni, zdawałoby się, naukowcy. Że o tabunach publicystów będących osobistymi nieprzyjaciółmi Pana Boga jedynie nadmienię.
W tyleż brawurowym, ile solidnie udokumentowanym eseju staje Lisicki w obronie przeinaczanych treści Ewangelii i Nowego Testamentu, co czyni – jak mniemam – nie tylko jako chrześcijanin, ale i jako człowiek, którego po prostu interesuje prawda. To o nią pyta w swej nowej książce, a nie o to, komu ta prawda służy i do czego mu jest potrzebna. Biorąc pod uwagę również walory językowe i stylistyczne „Tajemnic..." mamy do czynienia z pisarstwem eseistycznym próby najwyższej.
Krzysztof Masłoń
