Mogę pokazać wikinga na wielbłądzie
Na początku sierpnia, nakładem Wydawnictwa Erica, ukazała się powieść "Kowal słów" Łukasza Malinowskiego, historyka i specjalisty od średniowiecznej Skandynawii. Bohater książki, Ainar Skald, znany jest już czytelnikom z wydanego w 2013 roku "Karmiciela kruków", lektury obowiązkowej dla wielbicieli wikińskich historii. Z autorem powieści o bezczelnym poecie i rębajle rozmawiamy między innymi o genezie miłości do Północy, zderzeniu kultur i ciężkim losie polskich humanistów.

{snippet wywiad-rozpoczecie}

{snippet wywiad-sztukater|Z wykształcenia jesteś historykiem, w 2010 roku obroniłeś doktorat na UJ. Jak to się stało, że wybrałeś właśnie historię?}

{snippet wywiad-osoba|Od dziecka byłem po prostu ciekawy świata. Interesowało mnie wszystko, co jest inne, obce, niecodzienne. Pasjonowały mnie opowieści – i te fikcyjne, i te z dziejów minionych. W ogólniaku te zainteresowania skupiły się wokół historii, choć i inne nauki mnie pociągały: zwłaszcza filologie, archeologia i filozofia. Z młodzieńczej pasji wyrosło więc moje zainteresowanie studiami historycznymi, które wówczas wydawały mi się najciekawsze.}

{snippet wywiad-sztukater|Dlaczego wikingowie?}

{snippet wywiad-osoba|Jest we mnie jakaś fascynacja dzikością, pierwotną, surową kulturą Północy. Inna mentalność, tajemnicza mitologia, bohaterskość rządząca wikińskim kodeksem etycznym. Wszystko to rozbudziło moją ciekawość. Nie znaczy to wcale, że inne epoki, czy kraje nie są dla mnie interesujące. Po prostu w danej chwili zajmuję się wikingami i nie jest wykluczone, że za jakiś czas zajmę się czymś innym.}

{snippet wywiad-sztukater|Bohaterem Twoich książek jest czarujący Ainar Skald, osobnik wzbudzający szczery entuzjazm czytelników płci obojga i nie dam głowy, czy bardziej nie kochają go panie... Skąd go wytrzasnąłeś? Obudziłeś się pewnej nocy, rażony gromem natchnienia?}

{snippet wywiad-osoba|Wiele słyszałem o gromie natchnienia, ale jeszcze we mnie nie uderzył. Natchnienie to stan złożony, który można osiągnąć poprzez stałe dokarmianie umysłu wiedzą lub nowymi bodźcami. Tak przynajmniej było ze mną. Ainar Skald dojrzewał we mnie przez kilka lat, ponieważ odnosił się do historycznych skaldów i herosów, jakim poświęciłem swój doktorat.}

{snippet wywiad-sztukater|No właśnie, od doktoratu do beletrystyki wiedzie ścieżka raczej kręta. Jak to się stało, że zamieniłeś naukowe opracowanie na powieść przygodową?}

{snippet wywiad-osoba|Pisząc pracę naukową, studiując strukturę islandzkich sag i zagłębiając się we wczesnośredniowieczną mentalność, zapragnąłem napisać coś lżejszego, rzecz która będzie miała szansę dotrzeć do szerokiego grona odbiorców, a nie tylko do garstki specjalistów. Postać Ainara oparłem więc na bohaterach skandynawskich sag, takich jak Egil Skallagrimsson, Grettir Asmundarson, Örvar Odd czy Viga-Glum. Oczywiście Ainar został przeze mnie uwspółcześniony, tak by był atrakcyjny dla współczesnego czytelnika, bo nie mogłem przecież kierować swojej opowieści do trzynastowiecznych Europejczyków.}

{snippet wywiad-sztukater|Ainara nazwałam "czarującym" nieco ironicznie. Daleko mu do typowych fantastycznych herosów, bezgrzesznych obrońców moralności.}

{snippet wywiad-osoba|Może i daleko, ale postać tą kreowałem tak, by była bohaterem tyle tylko że nie wedle dzisiejszych prawideł, ale wczesnośredniowiecznej mentalności. Gdy dokładniej przyjrzymy się światu opisanemu w moim cyklu, to okaże się, że Ainar w tych realiach rzeczywiście jest herosem, który tylko niekiedy „grzeszy" i skręca w kierunku łotrostwa.}

{snippet wywiad-sztukater|Większość autorów fantastycznych debiutuje krótkimi formami, choćby i na łamach portali internetowych. Nie masz za sobą takich doświadczeń, prawda?}

{snippet wywiad-osoba|Rzeczywiście. Karmiciel kruków to mój literacki debiut. W ogóle bardzo późno zacząłem pisać. Pierwsze literackie wprawki miałem na studiach magisterskich, później zajmowałem się głównie nauką i dopiero po zrobieniu doktoratu zacząłem poważniej myśleć o beletrystyce. Miało to swoje dobre i złe strony. Brakowało mi doświadczenia pisarskiego, za to bardzo dobrze wiedziałem co i jak chcę pisać. Podciągnąłem się więc z rzemiosła (tutaj pomocne okazały się przygody z dziennikarstwem i publicystyką popularnonaukowa) i od razu udało mi się zainteresować wydawcę książką. Wcześniej tylko bardzo okazjonalnie próbowałem sprzedać opowiadanie do prasy drukowanej, ale już na przykład nigdy nie wysłałem niczego do portali internetowych.}

{snippet wywiad-sztukater|Trudno było się przebić?}

{snippet wywiad-osoba|Wysłałem pierwszego Skalda do kilku wydawnictw. Niektóre okazały zainteresowanie, ale też nie ma się co oszukiwać: o debiutanta nikt się w Polsce nie zabija. Dlatego gdy Erica położyła na stole konkretną ofertę, to się na nich zdecydowałem, zamiast czekać na ostateczną decyzję innych.}

{snippet wywiad-sztukater|Redaktorem Twoich książek jest Artur Szrejter, również pisarz, autor wielu opowiadań i książek popularnonaukowych o mitologii germańskiej. Obyło się bez walk o terytorium?}

{snippet wywiad-osoba|To wielkie szczęście współpracować z redaktorem, który nie tylko doskonale zna się na swoim fachu, ale jeszcze jest dobrze zaznajomiony z tematyką moich książek. Artur bardzo mi pomaga, zwłaszcza w tym, że ciągle mnie temperuje i punktuje miejsca, w których bywam niezrozumiały dla czytelnika słabo orientującego się w skandynawskich klimatach. Innymi słowy dba, by moje powieści były bardziej dostępne dla ludzi i gani mnie za zbyt zawansowane odniesienia historyczno - kulturowe.}

{snippet wywiad-sztukater|Wielu czytelników zaskoczył panteon bóstw Ainara. Przeciętny czytelnik spodziewa się spotkać w książce o wikingach Thora i Lokiego <sic!>, a tu obco brzmiące nazwy... Co skłoniło Cię do odrzucenia dobrze utrwalonych imion-symboli?}

{snippet wywiad-osoba|Moje podejście do tematyki nordyckich wierzeń wynikało z dwóch rzeczy. Po pierwsze było usprawiedliwione historycznie, bo w rzeczywistości nie istniał jeden wikiński system wierzeń i spójny panteon ówczesnych bóstw. We wczesnośredniowiecznej Skandynawii wykształcił się natomiast szereg systemów, różnie od siebie zależnych, które powiązane były z poszczególnymi rodami i regionami. I tak mieszkańcy danego fiordu mogli oddawać cześć innym bogom, niż ludzie z sąsiedniej doliny. A przecież jeśli mówimy o świecie wikingów, to musimy zdawać sobie sprawę, że dotyczył on 300 lat historii i wielu krajów takich jak Norwegia, Szwecja, Dania, Islandia, Grenlandia, Anglia, Irlandia czy Ruś. Wszędzie występowały różnice lokalne i jeszcze dodatkowo zmiany wynikające ze zderzeń kulturowych. Sami Skandynawowie bawili się w XIII i XIV wieku pogańskimi mitami i w sagach pokazywali zmienne oblicza starych bogów, ukrywając ich pod różnymi imionami. Po drugie zaś, stawiając na mało znane oblicze pogańskich wierzeń, chciałem by świat Ainara Skalda stał się oryginalny. Pragnąłem znaleźć sposób, by odróżnić się od całej rzeczy pisarzy zajmujących się wikingami. W ten sposób wkroczyłem też na drogę fantasy, bo o ile w sferze materialnej czy mentalnej starałem się zachować wierność historii, to w kwestii wierzeń i ludzkich wyobrażeń mocniej popuściłem wodzy fantazji.}

{snippet wywiad-sztukater|Wiem, ze niektórym czytelnikom pierwszego tomu nie podobały się fragmenty przedstawiające religię chrześcijańską (a właściwie mnichów, żeby dokładniej rzecz ująć) w niezbyt korzystnym świetle. Spodziewałeś się tego, że Ainar okaże się kontrowersyjny?}

{snippet wywiad-osoba|Pisząc prozę historyczną odnoszę się do mentalności i wierzeń ludzi z opisywanego okresu czasu. W przypadku Skalda do X wieku. Zdarza mi się więc pisać o rzeczach trudnych, może i nieco kontrowersyjnych z dzisiejszego punktu widzenia. W ogóle bardzo fascynuje mnie religia i dziwię się, że pisarze fantastyczni tak rzadko po nią sięgają. To przecież nieodłączny element cywilizacji człowieka i lwia część światowej kultury dotyczy właśnie religii. Tym bardziej, gdy pisze się o X wieku, nie sposób odseparować się od ówczesnego systemu wierzeń, bo ten o wiele mocniej niż dziś był częścią życia codziennego i kształtował ludzką mentalność.}

{snippet wywiad-sztukater|W drugim tomie rzeczy potencjalnie obrazoburczych jakby mniej...}

{snippet wywiad-osoba|Nigdy nie chciałem jednak, by Skald stał się cyklem o tematyce religijnej, jak chociażby seria Piekary. Karmiciel kruków był książką o namiętnościach oraz o zderzeniu pogańskiego „światopoglądu" z chrześcijańską moralnością. W Kowalu słów koncentruję się już na innych rzeczach, choć religia wciąż jest ważna dla moich bohaterów. Najnowsza powieść jest o szaleństwie i jego zmiennych obliczach, a to tylko pośrednio wiąże się z religią.}

{snippet wywiad-sztukater|Pierwszy Skald rozgrywał się na Północy, w drugim tomie Ainar zapuszcza się w nowe dla siebie tereny. Jeden z nowych bohaterów ma na imię Alosza - nie brzmi to wybitnie nordycko...}

{snippet wywiad-osoba|Powieści o wikingach jest dużo, a niemal wszystkie rozgrywają się na Północy Europy. Ciężko tam znaleźć jakąś wolną „literacką działkę", którą można by było zaorać piórem. Na szczęście wikingowie wyprawiali się w najdalsze zakątki znanego ówcześnie świata, dając mi szeroką swobodę w wyborze akcji dla moich powieści. Takie podejście jest trudne i rzadko wykorzystywane przez twórców; trzeba się bowiem zagłębić nie tylko w kulturę Skandynawii, ale i ludzi, którzy żyli na opisywanym obszarze. Ja jednak zawsze lubiłem zderzenia kulturowe i wydawało mi się ciekawym pomysłem, by opisać średniowieczne, niezwykle zróżnicowane społeczeństwa oczami skandynawskiego bohatera. Dlatego Ainar zjawia się w Norwegii, na Islandii, w Irlandii, na wschodzie Rusi, a w dalszej kolejności w Bizancjum i być może w Afryce Północnej. W moich książkach można natomiast odnaleźć (dotychczas) elementy kultury związane ze Skandynawami, Irlandczykami, Anglikami, Słowianami, Ugrofinami, Pieczyngami, Hazarami, tureckimi Oguzami, Burdasami, Bułgarami Nadwołżańskimi, Arabami, Persami i Afrykanami z imperium Wagadou. Dzięki takiemu podejściu mogę na przykład pokazać wikinga jadącego na wielbłądzie.}

{snippet wywiad-sztukater|Elementy fantastyczne z drugim tomie to zarazem elementy folklorystyczne? Bo rozumiem, że chłopek roztropek na misiu i człowiek z sokołem nie są dziećmi zgrzewki Harnasia...}

{snippet wywiad-osoba|Pisząc o wschodzie Europy sięgnąłem po ruski folklor, po tradycję związaną z bylinami. To właśnie w tym klimacie został opisany Wesoły Ilja, czyli chłopiec z niedźwiedziem. Jego postać nawiązuje również do średniowiecznych kuglarzy, którzy tresurą zwierząt zabawiali gawiedź. Udawane „zapasy z niedźwiedziem" lub „taniec z niedźwiedziem" to popularne rozrywki średniowiecza. Ten wątek może się wydawać trochę zbyt lekki i bajkowy, w porównaniu do okrucieństw świata przedstawionego, ale zapewniam że i ten popularny ruski motyw został przeze mnie zreinterpretowany i wraz z upływem stron, staje się coraz bardziej mroczny i krwawy. Z kolei Haukrhedin, w którego głowie mieszka człowiek i jastrząb, to już bezpośrednie odwołanie do skandynawskich wierzeń o zmiennokształtnych hamramirach.}

{snippet wywiad-sztukater|Nieważne, czy w starciu z mnichami, czy przy absencji mnichów, konno, czy na wielbłądzie, Ainar wciąż pozostaje Skaldem i nie stroni od prezentowania swojej twórczości. Dużo czasu zajmuje Ci pisanie wikińskiej poezji?}

{snippet wywiad-osoba|Konstruowanie skaldycznych strof jest trudne, zwłaszcza w języku polskim. Wikińska poezja opierała się głównie na rytmie, tworzonym przez aliterację, czyli powtarzanie tych samych liter w sylabach akcentowanych. Istniało kilka miar wierszowych, które dokładnie określały, jak ten rytm miał wyglądać (na przykład wers pierwszy i drugi miał być połączony wspólną aliteracją, a trzeci tworzyć osobną aliterację). Najpopularniejszym środkiem stylistycznym był natomiast kenning, czyli poetyckie omówienie. Bardzo wysilano się więc, by nie nazywać rzeczy po imieniu i na przykład zamiast „statek" mówili „morski ogier", a zamiast „wojownik" - „drzewo z mieczem".}

{snippet wywiad-sztukater|Jesteś dość częstym bywalcem konwentów, na których pojawiasz sie z różnymi prelekcjami. Czujesz się silnie związany z polskim fandomem?}

{snippet wywiad-osoba|Czuję się związany z fantastyką, jako szeroko pojętym nurtem kulturowym. Do środowiska fantastycznego czuję sympatię, ale nie jestem z nim silnie związany, bo słabo je znam. Na konwenty zacząłem jeździć dopiero w 2013 roku, w związku z debiutem Karmiciela kruków. Od najmłodszych lat mojego życia, byłem natomiast związany z fantastyką jako czytelnik i widz.}

{snippet wywiad-sztukater|Premiera Kowala słów miała w trakcie Festiwalu Słowian i Wikingów w Wolinie. Jesteś członkiem jakiejś grupy rekonstrukcyjnej?}

{snippet wywiad-osoba|Środowisko rekonstruktorów historycznych darzę od dawna ogromną sympatią, choć nigdy nie byłem jego częścią. Wszystko przez to, że wychowałem się w małej miejscowości, gdzie nie było żadnej wikińskiej drużyny rekonstrukcyjnej, a kiedy po ślubie przeprowadziłem się do Krakowa, nie miałem już czasu na zagłębianiu się w kolejne hobby. Wśród rekonstruktorów mam jednak wielu przyjaciół.}

{snippet wywiad-sztukater|I czytelników?}

{snippet wywiad-osoba|Właśnie w trakcie ostatniego festiwalu w Wolinie, podeszła do mnie sympatyczna pani z informacją, że organizuje gry RPG osadzone w świecie Skalda. Było to dla mnie zaskakujące i bardzo miłe.}

{snippet wywiad-sztukater|Oprócz książek, piszesz również artykuły do kilku periodyków, ale, wiadomo, z pisania w Polsce wyżyć trudno. Planujesz dalszą karierę naukową?}

{snippet wywiad-osoba|Jak na razie wszystko jest u mnie w stanie przejściowym. Staram się uprawiać historię na każdy możliwy sposób i łączyć pracę naukową z pisarstwem. Obecnie nie jestem jednak związany z żadnym uniwersytetem, choć ciągle mam nadzieję, że się to zmieni. Fakty są jednak takie, że w Polsce nikt nie ceni młodych humanistów, a władze najchętniej wymiotłyby ich za granice naszego państwa. Pisarze, filozofowie, historycy i filologowie są przecież temu społeczeństwu niepotrzebni. U nas liczą się tylko kasa i nowe technologie.}

{snippet wywiad-sztukater|Istnieje więc realne ryzyko, że pewnego dnia rzucisz Skalda z całym wikińskim dobrodziejstwem inwentarza, by zrobić kurs operatora wózka widłowego albo zgłębiać tajniki obróbki skrawaniem?}

{snippet wywiad-osoba|Dla mnie brzmi to bardziej skomplikowanie, niż pisanie książek. Ale kto wie? Jeśli nie zdołam zainteresować swoją twórczością czytelników (na razie jestem dobrej myśli, nawet wywiady chcą ze mną robić), to będzie trzeba zwijać interes i się przekwalifikować. Ale porzućmy już może to czarnowidztwo. Ja ciągle mam nadzieję, że będzie dobrze.}

{snippet wywiad-sztukater|Nie ma wywiadu z pisarzem bez pytania o to, co czyta i ogląda, miejmy więc to już za sobą...}

{snippet wywiad-osoba|Czytam rzeczy różne. Jako historyk przetrawiłem całą masę książek naukowych, ale nigdy też nie stroniłem od beletrystyki. Zaczytuję się w fantastyce, klasyce literatury i powieściach historycznych. Znam tylu znakomitych autorów, że nie sposób byłoby mi wybrać ulubionego. Pewnie byłby to ktoś z grona: Neil Gaiman, Neal Stephenson, China Mieville, George Martin, J. R. R. Tolkien, Andrzej Sapkowski. Lubię też książki Michaele Chabona, Charlesa Bukowskiego i Cormaca McCarthy'ego. Cenię również polskich autorów fantastycznych, na czele z Łukaszem Orbitowskim, Jarosławem Grzędowiczem i Robertem Wegnerem. Z filmami jest podobnie. Nie umiem wybrać. Zgodnie z tezą, że apoteozujemy swoją młodość, pewnie wybrałbym coś z ulubionych filmów z lat szkolnych: Obcy. Ósmy Pasażer Nostromo, Poszukiwacze Zaginionej Arki, Łowca Androidów, Czas Apokalipsy, Zagubiona Autostrada, Mechaniczna Pomarańcza, wszystkie filmy braci Coen. Wspomnę jeszcze o znakomitym hiszpańskim filmie Sekret jej oczu, który na długo utkwił mi w pamięci i z pewnością należy do grona ulubionych. Obecnie sięgam też po amerykańskie seriale, zwłaszcza te historyczne i dramatyczne.}

{snippet wywiad-sztukater|Drugi tom Kowala słów ukaże się jesienią, ale to nie koniec przygód Ainara, prawda? Poza tym masz w planach nie tylko beletrystykę.}

{snippet wywiad-osoba|Książką niebeletrystyczną będzie wydanie mojego doktoratu Heros i łotr. Pogański wojownik w kulturze średniowiecznej Islandii które również ukaże się jesienią. Poza tym piszę już kolejną powieść o Ainarze Skaldzie z akcją osadzoną w Bizancjum i na Wyspach Greckich. Będzie to opowieść o piratach, kibolach i dworskich intrygach.}

{snippet wywiad-sztukater|O kibolach?}

{snippet wywiad-osoba|Bizantyjczycy z Konstantynopola byli rozkochani w wyścigach konnych zaprzęgów rozgrywanych w Hipodromie, a najzagorzalsi kibice organizowali się w demy. Było ich cztery (Czerwoni, Błękitni, Zieleni, Biali), a większość badaczy przyrównuje je właśnie do dzisiejszych grup kibicowskich. Zdarzało im się demolować miasto czy stać na czele powstań miejskiej biedoty, ale zazwyczaj sami organizowali zawody (każdy dem wystawiał swoje zaprzęgi, akrobatów, tancerzy itp.) i mieli własną „policję", która pilnowała porządku w niektórych dzielnicach Konstantynopola.}

{snippet wywiad-sztukater|Pozostaje mi tylko podziękować za rozmowę i życzyć samych sukcesów.}

{snippet wywiad-zakonczenie}

Wywiad przeprowadziła Joanna Wasilewska.

„Fantazy w Polsce ma się dobrze"

{snippet wywiad-rozpoczecie}

{snippet wywiad-sztukater|Nazywasz się Łukasz Malinowski. Czy masz drugie imię?}

{snippet wywiad-osoba|Czesiek jestem. Po ojcu.}

{snippet wywiad-sztukater|Czy w młodości miałeś przezwisko ?}

{snippet wywiad-osoba|Od podstawówki wołali na mnie Willow. Koledzy podchwycili tę ksywkę z baśni filmowej (Willow, 1988), której tytułowym bohaterem był dzielny karzeł. Wszystko przez to, że w dzieciństwie późno rosłem i przez całą szkołę byłem najniższy w klasie. W zasadzie dopiero na studiach dogoniłem rówieśników. Późne dojrzewanie i młodzieńczy wygląd to jedna z nielicznych cech, jakie dzielę z głównym bohaterem mojego cyklu powieściowego „Skald".}

{snippet wywiad-sztukater|Co robiłeś w Norwegii?}

{snippet wywiad-osoba|Mieszkałem, studiowałem i pracowałem. W 2006 spędziłem tam semestr w ramach studenckiego programu Socrates Erasmus. Uczyłem się wtedy na Uniwersytecie w Oslo, a wieczorami pracowałem jako pomocnik kelnera w chińskiej knajpie. W roku 2008 przyleciałem do Oslo po raz drugi i spędziłem tam kolejne pół roku, tym razem jako laureat stypendium naukowego ufundowanego przez norweski rząd. Wtedy zajmowałem się pisaniem doktoratu.}

{snippet wywiad-sztukater|Czy znasz norweski?}

{snippet wywiad-osoba|Znam. Uczyłem się go intensywnie przez rok na kursach oferowanych przez Uniwersytet w Oslo.}

{snippet wywiad-sztukater|Podobno czytujesz i tłumaczysz średniowieczne sagi islandzkie. Czy znasz islandzki, czy też są one napisane po angielsku?}

{snippet wywiad-osoba|Większość sag jest dostępnych w przekładach na język angielski. Tłumaczyć wypada jednak z oryginału, czyli ze staronordyckiego, zwanego też czasem staroislandzkim lub staroskandynawskim. Jest to już jednak język martwy, podobnie jak łacina, więc jego znajomość może się ograniczać do rozumienia tekstu czytanego. I z tym sobie radzę na tyle dobrze, by tłumaczyć teksty z oryginału. Kurs staronordyckiego zaliczyłem też zresztą na Uniwersytecie w Oslo.}

{snippet wywiad-sztukater|Tubylcy słysząc jak mówisz, myśleli, że z jakiego kraju pochodzisz?}

{snippet wywiad-osoba|Norwegowie nie mieli większego problemu, by rozpoznać we mnie Polaka. Napatrzyli się sporo na naszych rodaków. O wiele ciekawiej było w relacjach ze studentami z Azji, którzy licznie uczą się w Oslo. Ci nie wiedząc czemu, często brali mnie za Francuza.}

{snippet wywiad-sztukater|Ile masz lat?}

{snippet wywiad-osoba|Jedną trzecią tego, ile chcę przeżyć.}

{snippet wywiad-sztukater|Jakie jest Twoje wykształcenie?}

{snippet wywiad-osoba|Na dyplomie wystawionym przez UJ napisano mi: „doktor nauk humanistycznych w zakresie historii."}

{snippet wywiad-sztukater|Jaki dział historii pasjonuje Cię najbardziej?}

{snippet wywiad-osoba|Średniowiecze sobie umiłowałem i jak do tej pory jestem mu wierny. Szczególne względy ma u mnie Skandynawia. Obecnie wgłębiam się w historię X wieku, zwłaszcza tych krajów do których docierali wikingowie. Czytam więc nie tylko o Skandynawii ale i o Irlandii, Rusi, Bizancjum i Afryce Północnej. Można się spodziewać, że do wszystkich tych regionów zawędrują bohaterowie moich powieści.}

{snippet wywiad-sztukater|Napisałeś doktorat. Jaki był jego temat?}

{snippet wywiad-osoba|„Heros czy łotr? Wizerunek pogańskiego wojownika w kulturze średniowiecznej Skandynawii." Rzecz tyczy się głównie etyki i sposobu przedstawiania pogańskiego wojownika przez chrześcijańskich autorów sag. To bardzo ciekawy temat, gdyż bohaterowie sag mocno balansują między cechami heroicznymi a łotrowskimi, zupełnie tak jak główny bohater „Skalda". W tym roku praca powinna się ukazać w formie książkowej.}

{snippet wywiad-sztukater|Co robisz zawodowo?}

{snippet wywiad-osoba|Piszę i uprawiam historię.}

{snippet wywiad-sztukater|Wymień książkę Twego autorstwa: tytuł, rok wydania, wydawnictwo.}

{snippet wywiad-osoba|Skald. Karmiciel kruków, 2013, Instytut Wydawniczy Erica.}

{snippet wywiad-sztukater|Skąd pomysł na napisanie tej książki?}

{snippet wywiad-osoba|Po napisaniu doktoratu byłem nieco zmęczony pracą badawczą i w moim umyśle zrodził się pomysł na napisanie czegoś lżejszego, bardziej rozrywkowego, co równocześnie pozwoli mi wykorzystać wiedzę nabytą podczas studiów historycznych.}

{snippet wywiad-sztukater|Skończyłeś pisanie dalszego ciągu powieści. Kiedy się ukaże?}

{snippet wywiad-osoba|

Kontynuacja „Karmiciela kruków" została już jakiś czas temu skończona i niecierpliwie czeka w kolejce do drukarni. Na dniach można się spodziewać oficjalnej zapowiedzi lipcowej premiery. Powieść nosi tytuł „Kowal słów" i z racji swojej objętości zostanie podzielona na dwie części. A co czeka Skalda w kolejnej powieści?
X wiek, Europa Wschodnia. Nastały czasy krwi i chciwości. Waregowie łupią morskie wybrzeża i zapuszczają się daleko w głąb lądu, gdzie władają rzecznymi trasami handlowymi. Powstają bogate państwa, wybucha wiele wojen, a wszyscy wojownicy połączeni są żądzą władzy, przemocy i bogactwa. To wspaniały czas dla najemników z Północy. Takich jak Ainar Skald, który nie tylko dobrze rąbie mieczem, ale jest kowalem słów sprawnym w strof składaniu.[...]}

{snippet wywiad-sztukater|Ainar, bohater Twojej książki jest skaldem, czyli pieśniarzem. Czy w książce cytujesz jego pieśni? Jeśli tak, to kto je układała?}

{snippet wywiad-osoba|Ainar to kowal słów, mistrz miodowych mów i znawca poezji. Zarabia na układaniu pieśni i często się nimi chwali, także przed czytelnikami. Wszystkie jego pieśni są mojego autorstwa, a układam je według ścisłych wytycznych średniowiecznej poezji. Taka zabawa jest trudna, bo te zasady zostały ułożone dla języka staronordyckiego i należy je dopasować do specyfiki języka polskiego. Wszystkie moje utwory mają jednak skaldyczną miarę wierszową (stosowaną w utworach z IX-XIII w.) i aliterację, a w pieśniach można znaleźć kenningi, czyli poetyckie omówienia.}

{snippet wywiad-sztukater|Czy słyszałeś o takim zespole "Skaldowie"?}

{snippet wywiad-osoba|Jasne. Nie ma on jednak nic wspólnego z moją twórczością. W języku polskim przyjęło się natomiast obiegowo (i nie całkiem słusznie), że skald to synonim każdego barda i pieśniarza, i w tym znaczeniu wykorzystali go członkowie wzmiankowanego zespołu.}

{snippet wywiad-sztukater|Napisz kilka słów o Twojej twórczości, określ swój target.}

{snippet wywiad-osoba|Piszę o Europie z połowy X wieku, o tułaczce banity Ainara Skalda po różnych europejskich krajach. Po moją powieść może sięgnąć każdy, kto lubi fantasy, opowieści łotrzykowskie, literaturę historyczną. Wieżę, że moje książki dostarczają nie tylko dobrej rozrywki ale i wiedzy o życiu i mentalności średniowiecznych mieszkańców Skandynawii, Irlandii, Rusi i Bizancjum.}

{snippet wywiad-sztukater|Kto jest pierwszym czytelnikiem Twojej twórczości?}

{snippet wywiad-osoba|Moja najwierniejsza fanka, czyli żona.}

{snippet wywiad-sztukater|Twoja twórczość zaliczasz do fantasy. Jak według Ciebie ma się ten rodzaj prozy w Polsce?}

{snippet wywiad-osoba|Dokładniej rzecz ujmując moja twórczość zalicza się do fantasy historycznej lub do powieści historycznych z elementami nadprzyrodzonymi, bowiem fantastyki jest w tych opowieściach tyle, ile w wierzeniach ówczesnych ludzi. A jeśli chodzi o fantasy w Polsce, to ma się ono dobrze. Czytelnicy lubią fantasy. Prawda, że rynek zalewa cała masa lepszych lub gorszych książek zza oceanu, przez co trudno jest się wybić polskiemu twórcy. Ale takie nazwiska jak Sapkowski, Wegner, Piekara czy Grzędowicz mocno zadomowiły się już w czytelniczych gustach Polaków, bardzo zresztą słusznie, bo powieści tych autorów stoją na naprawdę wysokim poziomie.}

{snippet wywiad-sztukater|Czy masz czytnik e-booków? Czy czytasz e-booki?}

{snippet wywiad-osoba|Posiadam Kindla, drugiego już, bo pierwsze ustrojstwo się zepsuło. Na ekranie czytuję głównie klasykę i powieści starsze, niedostępne w sprzedaży. Czytnik zastępuje mi więc raczej bibliotekę, a nie księgarnię. Nowe książki wolę kupować w formie tradycyjnej i czytam je naprzemiennie z e-bookami.}

{snippet wywiad-sztukater|Pod koniec sierpnia wybierasz się do Strzelina na LITERA TURĘ II. Jak się dowiedziałeś o tej imprezie?}

{snippet wywiad-osoba|Zostałem zaproszony przez miłą Panią z portalu Sztukater.}

{snippet wywiad-sztukater|Jakie jest Twoje hobby?}

{snippet wywiad-osoba|Poza tymi oczywistymi, jak czytanie i zanurzanie się w historii? Lubię biegać. Co roku staram się przebiec maraton. Marnuję też sporo czasu pasjonując się rozgrywkami polskiej Ekstraklasy piłkarskiej. I uwielbiam się zajmować moim synkiem, Mieszkiem, który właśnie skończył roczek.}

{snippet wywiad-sztukater|Jakiej muzyki lubisz słuchać, jakiego wokalisty?}

{snippet wywiad-osoba|Różnej. Ostatnio z synkiem słuchamy przed zaśnięciem flamenco. Ale generalnie uwielbiam klasycznego i alternatywnego rocka. Ulubione kapele to: Led Zeppelin, Pink Floyd, The Doors, Radiohead, a zwłaszcza Joy Division.}

{snippet wywiad-sztukater|Wybierz fragmencik utworu (słowa) , który mógłby być puentą naszego wywiadu.}

{snippet wywiad-osoba|

Z Kowala słów cz. 2:
„Zabrał się do pracy. Sięgnął po pierwsze słowo, położył je na kowadle własnego języka, rozgrzał pomyślunkiem i zaczął kuć młotem swoich umiejętności. Pracował tak długo, aż zaczęło pasować do dwóch innych słów, aż zlały się w jedność wersu, niczym trzy żelazne pręty zbite w ostrze miecza. Następnie naostrzył swoje dzieło błyskotliwymi kenningami, ostudził je w spokojnym rytmie strofy i wygładził na połysk w poetyckiej mierze zwanej dróttkvaett. Gotowy wers odstawił na bok i sięgnął po kolejne surowe słowa. Skaldskap, sztuka układania poezji, była ciężką pracą."}

{snippet wywiad-sztukater|Dziękuję za rozmowę.}

{snippet wywiad-zakonczenie}

Wywiad przeprowadziła Maria Zofia Tomaszewska.