Anna Strzelec

Tak, bo dopiero pod koniec mojego pobytu w Niemczech postanowiłam opisać ten pobyt, całe 20 lat emigracji i życie w niemieckiej rodzinie.

Ukończyłam studia na PWSP w Poznaniu i przez 22 lata byłam nauczycielką i prowadziłam pozalekcyjne zajęcia plastyczne z młodzieżą. Bardzo lubiłam swoją pracę i myślę, że jako pedagog byłam akceptowana. Spotykamy się teraz, po latach i z przyjemnością wspominamy szkolne lata.

Przede wszystkim impresjonistów. Trudno powiedzieć którego najbardziej... Nie chciałabym infantylnie wymieniać Van Gogha... Moneta i Gauguina też lubię. Zachwycały mnie ich techniki malarskie. Na zajęciach plastycznym malowaliśmy obrazy wykorzystując technikę puentylizmu. Bardzo cenię Toulouse-Lautreca. Czytałam ciekawą książkę o jego chorobie i próbach prowadzenia normalnego życia pomimo kalectwa. O tęsknocie za miłością, o kobietach jego życia. Wzruszająca postać... Stanisława Wyspiańskiego też powinnam wymienić ze względu na jego ciekawą kreskę i plamę malarską, a także projekty witraży. Pod koniec życia Wyspiański malował mimo bólu, pragnienie tworzenia było silniejsze. Podobno ból trzeba pokochać...

Tak, ból, cierpienie, choroba, determinacja to dobrze mi znane aspekty życia i twórczości. Od kilkudziesięciu lat zmagam się z zapaleniem stawów, które uniemożliwiło mi działalność artystyczną.

Byłam w Hamburgu na wystawie mistrza Tiffany'ego. Spora kolekcja jego dzieł została przywieziona z Ameryki. Witraże, lampy, wazy, naczynia przeróżnego rodzaju i biżuteria. Prawdziwa uczta dla oka i serca, dla mnie niesamowite przeżycie. Z techniką Tiffany'ego zetknęłam się dzięki mojemu mężowi. Witraże wykonywaliśmy razem i były to ostatnie prace, które zrobiłam. Jestem z nich dumna. Do dziś zachowałam okienko z witrażem, który zaprojektowaliśmy, wykonaliśmy, a zmontowaliśmy już w Polsce. Jestem plastykiem, prace w tej technice dawały mi bardzo dużo satysfakcji. Kiedy choroba zmusiła mnie do porzucenia tego zajęcia, bardzo to przeżyłam. Pisanie stało się po prostu rodzajem rekompensaty, sposobem na życie...

Kiedy zaczęłam odczuwać potrzebę powrotu do kraju, pomyślałam, że mój dwudziestoletni pobyt za granicą, doznane tam przeżycia byłyby dobrym tematem do napisania książki.

W pewnym sensie rzeczywiście stała się terapią. A sposób ujęcia przekazu, ten patchwork literacki, jak go Pani nazwała – przyjęłam jako swój styl. Inna czytelniczka, polonistka, nazwała go literackim kolażem. A umieściłam wszystko po to, by podkreślić wiarygodność mojej historii.

Biografię trudno się pisze – nie można niczego zakamuflować, trzeba być szczerym, a pisaniu towarzyszą emocje. Dopuszcza się czytelnika do spraw rodzinnych, wręcz intymnych, także do sekretów ludzi najbliższych. Uświadomiłam sobie, że pisanie takiej książki to przeżywanie po raz drugi spraw często krępujących.

Zostawiłam książkę w zawieszeniu, bo sama znajdowałam się w takim stanie. Nie miałam zamiaru specjalnie podsycać ciekawości czytelników. Pierwszy raz pisałam książkę i nie miałam pojęcia, jak zostanie ona przyjęta. Przerwałam jej pisanie, bo zabrakło mi sił na przeżywanie tych spraw od nowa. Kończyłam pracę nad nią już w Polsce, a wydawało mi się, że chodzę po ruinach...

Tak, bo skoro książka okazała się potrzebna i została przyjęta ze zrozumieniem (a miała spory odzew – zasypywano mnie pytaniami: co było dalej?), to napisałam jej ciąg dalszy – „Drugą porę życia, czyli jak zabija się miłość".

Nie, ponieważ na podstawie tych książek zostałam przyjęta do Związku Literatów Polskich i byłam bardzo uradowana, że moja proza spodobała się. Natomiast nie bardzo lubię do tych historii wracać. Na spotkaniach autorskich traktuję je jako przestrogę. Czasy się zmieniły, ale wyjeżdżając na zarobek warto zadać sobie pytanie, czy będzie do kogo wrócić... Miałam to szczęście, że na mnie ktoś czekał. Zdecydowanie wolę jednak moje następne książki.

Zwiedzając interesujące miejsca starałam się zawsze poznać zabytki, sztukę, kulturę, ale też być bliżej przyrody danego kraju. Rzym to szczególne przeżycie. Byłam tam krótko po śmierci naszego Ojca Świętego, wzruszenie było więc zwielokrotnione. Zakochana jestem w Krecie, odwiedzałam ją cztery razy i mogłabym zamieszkać tam na stałe.

Fascynuje mnie historia tej wyspy, odpowiada mi jej klimat, architektura, śródziemnomorska roślinność, kwiaty, owoce. Wspominam wycieczki w góry, zwiedzanie monasterów, sympatycznych mieszkańców... Wszystko mnie tam urzeka.

Pisałam ją stopniowo... Zostałam zaproszona na ślub mojej chrzestnej córki, więc uznałam, że grzechem byłoby nie skorzystać z okazji. W podróż wybrałam się z przyjaciółką i zwiedziłyśmy Long Island. Sam pobyt był dużym przeżyciem, a widok Statui Wolności zapierał dech...

Taki, jak go sobie wyobrażałam: wielki, gwarny i ruchliwy, z żółtymi taksówkami na zawołanie. Ponieważ jestem fanką Audrey Hepburn, koniecznie chciałam pójść do jubilera, w którym kręcono przed laty „Śniadanie u Tiffany'ego". Byłam, mam nawet zdjęcie :)

Tak, to jest to zdjęcie! Ale oczywiście nic nie kupiłam, a atmosfera w sklepie nie jest już tak zabójczo elegancka, jak przed laty.
Pani pierwsze książki pokazują autentyczne wydarzenia. Czy „Wiza do Nowego Jorku" to ulepszona wersja Pani historii?
Nie miałabym nic przeciwko temu, aby mój los potoczył się podobnie jak życie Leonii. Chociaż początek jej pobytu za oceanem wcale nie był najszczęśliwszy. Przyznaję – w każdej mojej książce przemycam coś z siebie...

Tak. To mężczyzna z zasadami, inteligentny, dowcipny i oddany, na którym można polegać. Kontynuacją „Wizy do Nowego Jorku" jest „Okno z widokiem na Prowansję", gdzie czytelnik poznaje dalsze losy Leonii i Jeremiego.

W tym wypadku stało się rzeczywiście nieco inaczej. Skupiłam się na swoich marzeniach. Planuję taką podróż... Mój bohater urodził się w Prowansji, w małej miejscowości Antibes i marzy o tym, by tam wrócić, oczywiście z Leonią. Mam cichą nadzieję, że po zakończeniu sagi również odwiedzę to miasteczko. Na marzenia nigdy nie jest za późno.

Tak. Być może ostatnią część, „Akwarele i lawendy", zakończę happy endem. Chociaż... Któż to wie?

Moja przygoda z pisaniem zaczęła się w 1988 roku od wierszy. Gdy powróciłam do kraju, zobaczyłam program w telewizji: „Kobiety po przejściach chwytają za pióro". Jedną z osób, która się tam wypowiadała, była pisarka Monika Sawicka. Napisałam do niej, a ponieważ planowała wówczas wydanie „Kruchości porcelany" i udostępniała w niej kilkanaście stron debiutantom, zaprezentowałam jej kilka wierszy. Przyjęła je i tak to się zaczęło. Wkrótce ukazał się mój pierwszy tomik „Miłość niejedno ma imię" w formie e-booka. Ktoś powiedział, że jestem bardziej poetką niż pisarką i przyznaję, że to określenie bardzo mi się spodobało.

Są momenty, gdy wiersz zainspirowany sytuacją, przeżyciem sam się układa i trzeba go od razu zapisać, by nie umknął. Ale do prozy wracam z przyjemnością, więc jestem chyba jak dojrzałe jabłko – podzielona między te dwa literackie światy.

Z ostatniego, „Jeszcze raz w podróż", który już ukazał się jako ebook, ale będzie też w wersji papierowej. Czekam na niego z utęsknieniem, jak na narodziny jeszcze jednego dziecka, które będę mogła wziąć na ręce. Bo poczęte jest z miłości...

Dzięki Facebookowi. Ujęła mnie poezja Andrzeja I. Sawko i jej liryczny, czasem dramatyczny wyraz. Zaproponowałam wspólne wydanie tomiku, ponieważ tej formy dialogu poetyckiego dotąd w literaturze nie było. Dodam, że tomik został opatrzony wspaniałą przedmową, analizą wierszy, napisaną przez kulturoznawcę dr Lucynę Smyłkowską-Karaś.

Ilustracje dzieł van Gogha zamieszczone w tomiku były przemiłą niespodzianką ze strony wydawcy.

Muzyka towarzyszy mi przez całe życie, słucham jej w zależności od nastroju i czynności, które właśnie wykonuję – poważnej, popowej lub poezji śpiewanej. Na przykład podczas pisania fragmentu „Wizy do Nowego Jorku" słuchałam tang Astora Piazzolli, bo mój bohater grał je na skrzypcach. Aby koncert, który ma miejsce w „Akwarelach i lawendach" był wiarygodny, przesłuchałam kilka utworów Czajkowskiego, obliczając czas ich trwania...

Nie miewam depresji, ale gdy jest mi smutnawo – podziwiam talent Daniela von Lisona. Chętnie słucham też Chrisa Rea, Leonarda Cohena, wracam do lirycznych piosenek Elvisa Presleya.

Przyznam, że samopoczucie nie zawsze jest takie, jakby się wydawało, ale myślę, że mam przepis na wewnętrzną pogodę. Nie rozmyślam o tym, co było złe, nie rozpamiętuję zbyt wiele. Mam nadzieję, że widać to także w książkach, bo staram się w nich wydobywać radosne i pozytywne strony życia. Na blogu umieściłam motto, które sobie wypracowałam: zadowolenie z samego siebie jest połową szczęścia. A jeśli także inni bywają z nas zadowoleni, to czegóż jeszcze trzeba?

Zdrowia i aby moim czytelnikom nadal podobało się to, co piszę.