Marcin Brzostowski

Nie.

Nie.

Może kiedy indziej. Raczej o książkach.

Tak.

Oczywiście, że nie. Ale może razem strawimy trochę czasu na darmo?

A zatem:

Przede wszystkim – Cześć - i dziękuję za zaproszenie. A kim jestem? No, kurde człowiekiem ze wszystkimi swoimi boleściami i nadziejami. W każdym razie bardzo staram się nim być. Byłem już dzieckiem, sportowcem, prawnikiem, muzykiem. Kto wie, kim jeszcze będę? Od jakiegoś czasu staram się być pisarzem i tego się trzymam.

Z tą „techniką przekazu" to bez przesady. Przecież składam słowo do słowa, a nie układam origami! Po prostu piszę, chociaż różne rzeczy. Powieści, opowiadania, miniatury... Udało mi się nawet napisać kilka wierszy (i żyję). Jednak najbliżej jest mi do prozy. Zdecydowanie. Natomiast inspiracje czerpię z życia i głowy. Głowa to jedyna cześć mojego ciała, która nigdy nie zasypia. Niestety. A o twórczości, czyli tzw. urobku-dorobku literackim, Mój Drogi, najszybciej się dowiesz z mojej strony w sieci. Sieć to mój drugi dom.

Określają tak, bo pewnie nie patrzą na nią wprost, tylko pod jakimś dziwnym kątem, czyli „krzywo". A tak na serio, to rzeczywistość jest dla mnie na tyle nudna i powtarzalna, że nie warto zawracać nią sobie głowy (w sensie literackim). Rzeczywistość należy przetwarzać, a po obróbce podawać na tacy Czytelnikowi. Jeśli spodoba mu się moje widzenie świata, to OK i pewnie zostaniemy ze sobą na dłużej. Jeśli nie przypadnie mu do gustu moja gadająca bomba albo szafa, to trudno. Książek u nas Panie od metra! A ja nie chcę malować (słowem) kolejnych jeleni na rykowisku.

Oczywiście jestem cały i to nawet z butami. Tylko, że mnie nie widać, bo ukrywam się za literkami. Moim paliwem do tworzenia jest bunt i niezgoda na świat, który istnieje. Moja ostatnia książka „Słodka bomba Silly" jest wołaniem o to, aby ludzie zastanowili się nad tym, co robią drugiemu człowiekowi. Kiedy oglądam wiadomości i widzę bombardowane wioski na całym świecie, to zastanawiam się, dlaczego politycy nie wyślą tam swoich dzieci. Dlaczego my wszyscy zgadzamy się na taką politykę, dlaczego dajemy przyzwolenie dla ogólnoświatowego mordu. Bardzo bym chciał, abyśmy przestali być ślepi i głupi.

Nigdy nie ukrywałem, że piszę dla inteligentnego Czytelnika, który rozumie coś więcej niż wiązanie własnych butów (znowu buty!). Skoro ja się staram, pisząc, to również i Czytelnik mógłby wyłączyć telewizor podczas lektury moich tekstów. Mam nadzieję, że nie oczekuję zbyt wiele? Poza tym, ja tworzę bardzo proste historie.

Że co? To może Ty mi odpowiesz na to pytanie?

Prywatnie, to ja mogę z Tobą pogadać o wszystkim. Natomiast tematem, którego nie poruszam w zasadzie w ogóle, jest kwestia wiary (religii). Niestety, ale mam świadomość istnienia kodeksu karnego w tym kraju. To tyle na ten temat.

Nic z tego. Nie namówisz mnie na takie pierdoły.

To fakt, moje książki już od kilku lat pojawiają się wyłącznie (oprócz jednej) w formie e-booków. I bardzo dobrze. Powodów ku temu było kilka, ale najważniejszy z nich, to chęć zachowania jak najdalej idącej wolności twórczej. Nie wyobrażam sobie tego, aby ktoś narzucał mi, np. jaka ma być długość tekstu albo jaki wątek ma być wiodący. A niech... odejdzie ode mnie z takimi radami. Wiem, że takie sugestie ludzie „łykają" i piszą pod dyktando wydawcy, ale to już nie ma dla mnie nic wspólnego ze sztuką, literaturą. Poprawki – tak. Narzucony plan działania – nie. Poza tym fajnie jest być pisarzem e-bookowym, gdy większość ludzi ma te e-booki gdzieś i traktują mnie z przymrużeniem oka. Zabawna sytuacja.

Oczywiście wygrają e-booki! Książka papierowa stanie się towarem ekskluzywnym, drogim i limitowanym. Postęp techniczny wymusi zmiany. Nie może być inaczej.

Rynek wydawniczy jest nastawiony na zysk, a nie na sztukę. Dlatego nie obchodzi mnie to. A co do wydawania – opowiadam się za wolnością wypowiedzi, niech każdy robi to, co mu w duszy gra. A czy spodoba się to potem komuś innemu niż rodzinie autora, to już zupełnie inna kwestia. Jestem przekonany, że gdyby dzisiaj żył Dostojewski albo Kafka, to mieliby wiele powodów do zmartwień.

Wolność słowa postrzegam jako ideę, podobno jest zagwarantowana przez prawo... Hejterzy w sieci chyba nie mają z nią problemów? A co do rzetelności przekazu, np. dziennikarskiego, to pozwól, że zmilczę... Szkoda na to czasu.

Taki zawód istnieje, podobno nawet kilka osób z tego żyje... Pisarz ma pisać uczciwie, nie pod publiczkę. I wszystko jedno, w jakiej formie funkcjonują jego teksty. Widziałeś kiedyś kogoś takiego?

Straszne rzeczy mi tu opowiadasz... Chyba się zaraz pogniewamy. Czy ja wyglądam na produkt?

Czasami mam wrażenie, że piszących jest więcej niż czytających. Obym się mylił. Natomiast, żeby zostać dzisiaj gwiazdą (czegokolwiek) wystarczy jedynie sprzedać duszę, pokazać cycki lub siurka oraz opowiedzieć jakiś śmieszny dowcip. Jeśli nie znasz żadnego dowcipu, to jeszcze lepiej, bo „produkujący cię" sponsor ma takowych na pęczki. Zatem nic trudnego i do boju!

Kto Ci, kurna, pisał te pytania? Ja celebrytą? Nawet jakbym chciał nim zostać, to i tak nic z tego nie wyjdzie, bo wiem, po której stronie od Polski leży Rosja, posługuję się nożem i widelcem, a nawet raz byłem w teatrze, gdzie aktorzy nie grali z playbacku. Sam widzisz, że „w temacie celebryta" mam przegwizdane i żadnego programu o gotowaniu nikt mi nie da poprowadzić.

Nie każdy pisarz zasługuje na szacunek Czytelnika. Natomiast w tym drugim przypadku, musiałbym się bardziej zastanowić. To nie jest prosta sprawa.

Niemal codziennie czytam, mniej lub bardziej, jakieś teksty w necie. I jak to w życiu bywa, raz spotykam coś fajnego i wartościowego, innym zaś razem jakąś totalną kichę. Nie ma reguł, nie ma zasad. Nie podzielam jednak poglądu, że blogosfera to tylko syf. Przecież teksty tam znajdowane (czyli w sieci) piszą normalni ludzie. Wielu z nich odwala bardzo dobrą robotę.

Nie żartuj, od tego mam specjalnego człowieka. Jest drogi, ale za to bardzo skuteczny.

Na pewno jestem szalony, bo zajmuję się literaturą. Jeśli moje pisanie wydało Ci się autentyczne, to wygrałem przynajmniej tę jedną rundę. A jak jest z innymi ludźmi? Niech Oni Ci powiedzą.

Pisaniem zajmuję się już dziesięć lat. Współpraca z kabaretem? Nie sądzę... To, co widzę od czasu do czasu w telewizji przyprawia mnie o dreszcze i nie są to dreszcze emocji. A co do pisania – to nie piszę wyłącznie dlatego, aby się pośmiać. No, chyba że przez łzy. Natomiast dystans mam wpisany w krwioobieg (inaczej bym zwariował).

Po prostu warto żyć według zasad. Oczywiście powoduje to, że masz mało kolegów i koleżanek, nie mówiąc już o tym, że jesteś permanentnie na celowniku jakiegoś typka, który nie może się pogodzić z tym, że ktoś się z nim nie zgadza. No, ale cóż... Chyba zwyczajnie nie lubię chwiejstwa, przeistaczania się na każdą okazję, kreowania swojego wizerunku w zależności od potrzeb. Walczę z głupotą (posiada wiele odcieni). To wystarczające paliwo do działania.

Nie żartuj, nikt się mnie nie boi. Przecież nie załatwiam lukratywnych kontraktów.

To żeś teraz dowalił, Mój Drogi. Już od dłuższego czasu sprawdzasz poziom mojego ego, ale bez przesady... Natomiast spotkania autorskie, czyli tzw. wieczorki autorskie istnieją poza moją percepcją. Nie ogarniam tego. To jest dopiero targowisko próżności, w którym nie zamierzam brać nigdy udziału. A jak ktoś naprawdę chce ze mną pogadać, to jestem w sieci. Adres znany. Wydaje mi się jednak, że najważniejsze jest to, co w książkach. Tam są najważniejsze rzeczy.

Czasami ktoś napisze, ale żadnego czeku jeszcze nie dostałem... (wciąż czekam!). Skoro jestem pisarzem e-bookowym, to znaczy, że można mnie znaleźć w sieci:
- strona (oraz mail): www.brzostowski.org
- fanpage: Marcin Brzostowski Pisarz e-bookowy.

Jestem facetem i przedstawiam życie z męskiego punktu widzenia. A faceci też czasami coś czują...

Interesuje mnie człowiek i tylko za niego mogę nadstawić karku. W literaturze i w życiu.

Nie mam oka i ucha, ale to chyba nic nadzwyczajnego. Wady posiadam, ale to moja słodka tajemnica.

Kiedy twój największy wróg po latach zmagania się z samym sobą decyduje się na zakup twojej książki i dowiaduje się nagle, że cały nakład został już wyczerpany (wersja papierowa).

Do głowy przychodzi mi teraz tylko jedno nazwisko, bo to wyjątkowo niedoceniony polski pisarz. A jest nim Sławomir Łuczak. Poza tym stały kanon, czyli Stasiuk, Varga, Tokarczuk oraz Łukasz Gołębiewski (pozdrawiam, jeśli pamięta i przeczyta). Od jakiegoś czasu czekam też na powieść Michała Erazmusa, niezwykle zdolnego pisarza.

Nareszcie jakieś normalne pytanie, Mój Drogi. Oczywiście, że tak!