Ewa Bauer

Mam wiele twarzy ;) Jestem kobietą, matką, żoną, pisarką, prawnikiem. To chyba podstawowe moje „ja", ale ról, które pełnię w życiu jest zdecydowanie więcej.

Owszem mieszkam i studiowałam w Krakowie, ale nie mam aplikacji adwokackiej. Jakiś czas temu zorientowałam się, że jest w tym mieście pani adwokat o tym samym imieniu i nazwisku. To nie ja. To zwykła zbieżność nazwisk. Mam nadzieję, że jej nie niepokoją o moje książki ;)

Ze Smokiem jestem za pan brat, czasem go odwiedzam w Smoczej Jamie, a smog rzeczywiście jest wielkim problemem w Krakowie. Są chwile, kiedy mam ochotę na dobre wyprowadzić się z miasta. To niewyobrażalne, jak bardzo trujemy się przez wiele miesięcy w roku. Nie palę, staram się prowadzić zdrowy tryb życia, ale obawiam się, że moje płuca pozostawiają wiele do życzenia.

W 2011 r. w wydawnictwie Radwan ukazała się papierowa wersja powieści „W nadziei na lepsze jutro", która rok później doczekała się wersji elektronicznej w wydawnictwie RW2010. Następnie w 2013 r. ukazała się powieść „Kruchość jutra", a rok później „Kurhanek Maryli". Obie nakładem wydawnictwa Szara Godzina.

Póki, co nie są to jakieś spektakularne zaszczyty, a jednak cieszą. „W nadziei na lepsze jutro" w wersji elektronicznej przez długi czas utrzymywała się w pierwszej dziesiątce bestsellerów na empik.com; „Kruchość jutra" zdobyła tytuł Najlepszej Książki na Lato 2013 w plebiscycie portalu Granice.pl oraz tytuł Książki Kwietnia w konkursie internautów KZK.

To nie jest tak, że dzielę literaturę na damską i męską. Myślę, że każdy może sięgnąć po każdą książkę, bez poczucia, że coś nie jest dla niego. Po moje książki też sięgają mężczyźni, choć dużo rzadziej niż kobiety. Ja w swoich powieściach odnoszę się do emocji, czasem dzielę włos na czworo, a to takie typowo babskie, stąd może być odczucie, że są odrobinę sfeminizowane. Jednak nie piszę specjalnie dla kobiet, chciałabym, żeby moje książki były uniwersalne.

Nie miałam jeszcze okazji poznać książek tego pana. Czytam literaturę z zakresu psychologii według określonego zagadnienia, które w danym momencie mnie interesuje, a nie ze względu na autora.

Poniekąd tak. Choć nie przypominam sobie, żeby któraś z moich bohaterek była agresywna, ale na pewno niektóre z ich działań, są podyktowane lękiem czy zagubieniem.

W młodości chyba nie, nic w każdym razie o tym nie wiem. Ale teraz, coraz częściej się odgraża, że któregoś dnia napisze książkę. ;) Jestem jej bardzo ciekawa.

Najromantyczniejszych z możliwych. Zakochałam się w nim w Rzymie, przy fontannie DiTrevi.

Marzy mi się Ameryka Południowa, bo tam jeszcze nie dotarłam.

Najlepiej mi się odpoczywa w lesie, najlepiej pisze na łonie natury. A pomysły przychodzą mi do głowy wszędzie. A gdzie jest mój las nie zdradzę. Jest kilka takich miejsc w Polsce, gdzie mogę się zaszyć z dala od ludzi i kontemplować przyrodę. Ale prawdę mówiąc, każdy las, ogród, łąka, skrawek zieleni i świeże powietrze daje mi energię.

To niestety jest problem. Kiedyś tak mi to nie przeszkadzało, a teraz wyruszam w las odpowiednio zabezpieczona ;)

Te konkretne perfumy Chanel Allure miały swoją historię na studiach. Potem już tak nie pachniały. Teraz do żadnych konkretnie nie jestem przywiązana. A co do „Pachnidła", to owszem przeczytałam książkę, która zrobiła na mnie duże wrażenie, aż takie, że nie miałam odwagi oglądnąć filmu. Moja wyobraźnia mi wystarczyła.

Znam jedną, ale nie ma ona nic wspólnego z książką. W mojej powieści również Maryla nie występuje. Tytuł nawiązuje do wiersza Adama Mickiewicza, o którym rozmawiają bohaterowie i do miejsca w lesie, które odkryli w dzieciństwie i taką nazwą ochrzcili.

Nie, nikt mnie do niczego nie zmuszał. Dzięki temu na koloniach ogrywałam chłopaków w ping ponga, bo nikt się nie spodziewał podkręcanych piłeczek z lewej strony.

Brałam udział w LITERATURZE I we Wrocławiu. Bardzo spodobał mi się pomysł masowej imprezy, która główny nacisk kładzie na literaturę. Chętnie angażuję się w przedsięwzięcia, które mają na celu propagowanie kultury, a już w szczególności gdy chodzi o czytelnictwo. Nie może więc mnie zabraknąć na kolejnym wielkim wydarzeniu, tym razem w Strzelinie :-)

Wstyd się przyznać, ale coraz mniej. Do pracy potrzebuję ciszy, a najlepiej ciszy jaką daje przyroda, czyli odgłosów natury. Muzyka mnie rozprasza. Podobnie jest z relaksem, wtedy też odpoczywam w ciszy. Mało więc mam czasu na słuchanie muzyki, ale jeśli już to raczej z gatunku mocnego rocka. Moje ulubione zespoły to Pearl Jam i Faith no More, ale rozpływam się słuchając musicalu Notre Dame de Paris, w szczególności piosenki Belle. Gdy chcę poczuć się sentymentalnie włączam Luz Casal, Alejandro Sanz czy Garou.

Niech puentą tego wywiadu będzie refren piosenki Alejandra Sanz pt. cuando nadie me ve
Cuando nadie me ve
Puedo ser o no ser
Cuando nadie me ve
Pongo el mundo al revés
Cuando nadie me ve
No me limita la piel
Kiedy nikt mnie nie widzi
mogę być albo nie być
kiedy nikt mnie nie widzi
wywracam świat do góry nogami
kiedy nikt mnie nie widzi
nie ogranicza mnie skóra

Psychologia interesowała mnie od czasów liceum. Najpierw zaczytywałam się we Freudzie, potem sięgałam po różne poradniki. Zastanawiałam się nawet, czy nie obrać takiego kierunku studiów, ale ostatecznie wybrałam prawo. Na studiach prawniczych nie było czasu na analizowanie ludzkich zachowań, aczkolwiek bardzo lubiłam kryminologię, gdzie uczyliśmy się o cechach sprawcy, czynnikach determinujących popełnienie przestępstwa. W mojej pracy często mam do czynienia ze sprawami, które nie byłyby tak wielkim problemem, gdyby nie ludzkie zachowania. Coraz częściej dochodzę do wniosku, że na własne życzenie komplikujemy sobie życie. Staram się pomagać ludziom w sferze prawnej, ale nieraz proponuję, by zasięgali porady psychologa. Nie jestem kompetentna do udzielania takich porad, a ludzie czasem i tego ode mnie oczekują. Natomiast w życiu prywatnym lubię literaturę psychologiczną, obserwuję ludzi, analizuję różne zachowania. Staram się podchodzić do nich z empatią.

Jako czytelnika kryminał mnie pociąga, jako pisarz jeszcze do niego nie dojrzałam. Na studiach prawo karne mnie nie interesowało, raczej aspekt psychologiczno-socjologiczny w kryminologii. W „Kruchości jutra" jest niewielki wątek kryminalny, który konsultowałam ze specjalistami. Nie wykluczam, że kiedyś napiszę powieść kryminalną, bo pomysł na nią mam, ale brak mi jeszcze wiedzy technicznej.

Myślę, że kluczem do napisania moich książek była chęć spojrzenia na różne sprawy z wielu stron. Nie tylko przez pryzmat emocji. To, o co Pani pyta, jest raczej konkluzją. Często kierujemy się własnymi emocjami, reagujemy impulsywnie, a potem trudno wszystko odkręcić. Brniemy dalej, ślepo przekonani, że mamy rację. A to, co się dzieje w rzeczywistości, jest wypadkową wielu zdarzeń czy okoliczności. Nie mówię, że zawsze komplikujemy sobie życie, czasem zostajemy postawieni w trudnej sytuacji. Ale to, co będzie się działo dalej, w dużej mierze zależy już od nas. Emocje często są złym doradcą.

Tak, myślę, że każdy z nas przeżył sytuacje, w których działał impulsywnie. Łatwo teoretyzować, kiedy się patrzy z boku, jeśli natomiast przeżywamy sytuację sami, rozum zaczyna przegrywać. To bardzo ludzkie. W moich książkach staram się pokazać schemat. Nie ma ludzi z gruntu złych czy dobrych. Każdy popełnia błędy. Jedni działają z premedytacją, inni z głupoty, a jeszcze inni w przekonaniu o swojej słuszności. Staram się zmusić czytelnika do zastanowienia, spojrzenia na bohaterów przez pryzmat siebie, swojej rodziny czy znajomych. Stąd tak skąpa identyfikacja bohaterów.

Wszystkie opisywane przeze mnie historie, nie tylko w tej książce, są zmyślone. Moi klienci mogą mieć do mnie zaufanie, nie zdradzam tajemnic zawodowych. Całkowicie oddzielam sferę zawodową od pisarstwa i – szczerze mówiąc – nie lubię, gdy się nawiązuje do mojej pracy zawodowej.

Nic, a jednocześnie bardzo wiele. Prowadzę podobne życie jak wcześniej, ale mam poczucie, że zrealizowałam swoje marzenie. Wkroczyłam na drogę, którą zawsze chciałam iść. To mi dodaje skrzydeł. Kto wie, może kiedyś ten mały krok zmieni moje życie? Na razie jest za wcześnie, by o tym mówić.

Nazywam je powieściami obyczajowo-psychologicznymi, ale sprzedawane są w kategorii romans. Jednak nie są to typowe romanse. Poruszam sprawy trudne, lecz powszechne. Staram się pokazywać czytelnikowi, że każdej czynności życiowej towarzyszą jakieś emocje i uczucia, a różnią się w zależności od tego, w jakich warunkach się znajdujemy. Piszę dla czytelników dorosłych, bez względu na płeć czy status społeczny. Myślę, że osoby, które mogą mieć niejakie problemy ze zrozumieniem tego, co staram się przekazać, to bardzo młodzi ludzie, wchodzący dopiero w świat dorosłości. Jednak daleka jestem od tego, by powiedzieć, że to książki nie dla nich. Po prostu nie podaję wszystkiego na tacy, pewne sprawy trzeba odczytać między wierszami.

W konkursie głosują czytelnicy – internauci. Wielkim zaskoczeniem było dla mnie to, że książka zdobyła tyle głosów i wygrała. Bardzo się cieszę. Mniejszym zaskoczeniem była kategoria, bo tę konkretyzuje wydawca zgłaszając książkę do konkursu. Nie wiem czy to wydawca czy organizator konkursu dokonał takiej klasyfikacji. Widocznie tak jest lepiej.

Szczerze mówiąc, zwróciłam na to uwagę, ale nie dyskutowałam. Jeśli miało mi to pomóc w promocji, to nie było sensu się sprzeczać. Ciekawe, że nie tylko „Kruchość jutra" została tak sklasyfikowana. Książka „W nadziei na lepsze jutro" jako ebook przez wiele miesięcy figurowała na liście bestsellerów Empiku właśnie w kategorii romans.

Wiele osób pyta mnie o dalsze losy Anny, wydawca namawia na kontynuację, a ja się waham. Mam kilka innych ciekawych pomysłów, które chciałabym najpierw zrealizować. Jedna powieść czeka już na wydanie, kolejna rodzi się w mojej głowie. Różnią się od dotychczasowych choćby tym, że nie unikam opisów miejsc i charakterystyki postaci. Nie wiem, czy chciałabym wracać do konwencji, w której pisane były poprzednie książki. Ale nie zarzekam się. Może Anna jeszcze mnie natchnie? Być może powróci nie w kontynuacji, ale jako bohaterka drugoplanowa.

Brzmi to pięknie. Chciałabym, żeby tak było... W rzeczywistości jednak jestem rozdarta między obowiązkiem (praca zawodowa) a przyjemnością (pisanie). Wciąż muszę naciągać dobę, wykradać czas pracy na pisanie albo zabierać go rodzinie – na pracę. Chciałabym móc żyć z pisania, robiłabym to, co sprawia mi satysfakcję i jednocześnie miała z tego korzyść. Obawiam się jednak, że wiele wody upłynie, zanim to się stanie... Nie czuję się spełniona jako pisarka. To dopiero początek długiej i wyboistej drogi. Staram się realizować swoje plany, robiąc małe kroczki.

Barcelona jest dla mnie miejscem, gdzie czuję się jak u siebie. Znam ją dość dobrze, bywałam tam wiele razy i nieraz pewnie jeszcze wrócę. O mały włos tam nie zamieszkałam. Mam tam rodzinę i przyjaciół, kiedy więc ich odwiedzam, żyję jak tubylec, nie jak turysta. I to jest właśnie najfajniejsze. To piękne miasto, magiczne. Architektura zaspokoi nawet najbardziej wyrafinowane gusta, a najciekawsze jest to, że udaje się tam łączyć historię z nowoczesnością, bez poczucia wymuszenia czy kiczu.

Był czas, gdy wyszukiwałam książki, których akcja dzieje się w tym mieście. Pierwszą był „Cień wiatru" Zafona i chyba ta powieść zrobiła na mnie największe wrażenie.

Czy fascynacja Hiszpanią oznacza, że spędza tam Pani wszystkie urlopy? A może lubi Pani odmianę i zwiedza różne miejsca? Gdzie Pani najchętniej wypoczywa?
Barcelonę lubię, mieszkają tam bliskie mi osoby, naturalne jest więc, że tam jeżdżę. Jednak lubię poznawać nowe miejsca i wielu jeszcze nie zwiedziłam. Teraz podróżuję znacznie mniej, ale w czasach liceum i studiów zjeździłam pół świata z namiotem. Mam z tamtego okresu wspaniałe wspomnienia i być może wykorzystam je kiedyś w którejś z książek.

Wielu ludzi może się rozpoznać w moich powieściach, ale nie dlatego, że o nich piszę, ale dlatego, że zajmuję się sprawami, które dotykają wiele osób. Na przykład jeśli piszę o zdradzie, to dla wielu osób jest to temat znany, jeśli nie z własnego doświadczenia, to z opowieści krewnych czy znajomych. Nie przenoszę żywcem żadnej znanej mi historii, a wszelkie podobieństwa są po prostu naturalne, biorąc pod uwagę tematy, które poruszam.

Nie do końca jest tak, że generalizuję bohaterów. Dotyczy to cech zewnętrznych, otoczenia, ale nie psychiki. Tu staram się pokazać zawiłości ludzkiej mentalności, antynomie między uczuciami a zachowaniami czy sprzeczne myśli. W najnowszej powieści, pod roboczym tytułem „Kurhanek Maryli", rozkładam bohaterów na czynniki pierwsze ;) Co do analizy rzeczywistej osoby, to chyba nie jest to dobry pomysł. Chyba że za jej zgodą. Nie czuję też potrzeby używania sobie na kimkolwiek ;) Moi bohaterowie to zlepki postaci rzeczywistych i wymyślonych, ale tak bardzo pomieszanych, że mają swoją indywidualną osobowość i nie sądzę, by ktokolwiek mógł się w nich odnaleźć.

Tak. Nie zostałam zaproszona do pierwszej edycji, a w drugiej brały udział osoby z pierwszej oraz grono laureatów wyłonionych w konkursie na opowiadanie do tego zbiorku. Byłam jedną z dwóch kobiet, których teksty zostały wybrane, reszta to mężczyźni. W tym roku nikt mnie już nie pytał, czy napiszę tekst, to było oczywiste.

Opowiadania do „Halloween po polsku" traktuję jako eksperyment. Nie jest to gatunek, w którym czuję się dobrze, ale z przyjemnością czytałam recenzje, cieszę się, że moje opowiadanie zostało przyjęte pozytywnie. Czy i w tym roku spodoba się czytelnikom, czas pokaże. Tytuł „Księga cienia" jest tematem przewodnim. Dla mnie to temat nowy, kolejny eksperyment.

Nie, boję się pisać grozę, boję się też ją czytać :) Jak mówiłam, udział w projekcie „Halloween po polsku" traktowałam jako eksperyment, sprawdzenie się w innym gatunku. Ale myślę, że w tych opowiadaniach można znaleźć cechy charakterystyczne dla mojego pisania. Przy ich powstawaniu starałam się wchodzić w psychikę bohaterów.

Szczerze mówiąc, nieszczególnie przepadam za tym filmem. Wykorzystałam motyw, bo szukałam inspiracji dla „Wicka" i to mi pasowało.

Jest w nim trochę prawdy. Przygody z rozpoczęciem opowiadania miałam takie same. Chcąc napisać utwór do projektu absolutnie nie miałam pojęcia o czym pisać... Naprawdę byłam także w Wicku.

Tak, gmina Wicko znajduje się niedaleko Łeby i naprawdę w „Dni Wicka" można na ulicach spotkać czarownice. W tym roku właśnie tam wylądowałam i cały początek pokrywa się z prawdą.
Muszę przyznać, że wpadła Pani na nieźle zakręcony koncept... Wykorzystała Pani grę słów i udało się Pani powiązać Wicko (wschodnie) z „Czarownicami z Eastwick".
Tak, na tym pomyśle oparłam swoje opowiadanie, na tej bazie utkałam historię.

Nie, nie uczestniczyłam, choć przejeżdżałam tamtędy w drodze do Łeby właśnie podczas tego święta. Wszędzie były czarownice! Słowo daję, ten przejazd był inspiracją do napisania halloweenowego opowiadania. I przyznaję, że dziś już sama nie wiem, co w tym opowiadaniu jest prawdą, a co fantazją...
Na jakich książkach Pani się „wychowała"? Które z nich najmilej Pani wspomina? Czy już wtedy pociągała Panią magia?
Najdalej sięgając pamięcią wspominam serię opowieści o Czarnoksiężniku z krainy Oz. Tak wtedy pokochałam czytanie, że stałam się nałogowcem.

Poza lekturami szkolnymi, których czytanie wcale nie było dla mnie męczarnią, chłonęłam całe serie niektórych autorów. Najpierw L.M Montgomery, potem Siesicką, Musierowicz, Chmielewską. W liceum królował już Stephen King. Dopiero w liceum pokochałam „Małego Księcia" i ta fascynacja trwa do dziś.

Może na tym, że to tylko pozornie bajka, niesie uniwersalne treści. I chyba trzeba mieć dojrzałość emocjonalną, żeby ją zrozumieć. Za każdym razem, gdy czytam ją na nowo, odkrywam coś, czego wcześniej nie widziałam. Tam niemal każde zdanie ma jakieś przesłanie. Nie wiem, czy Pani wie, że mam kolekcję „Małego Księcia" w prawie 20 językach? Ostatnia moja zdobycz to język armeński.

Nie, „Mały książę" to mój konik. Rodzina i znajomi przywożą mi książki w prezencie z egzotycznych podróży. Te europejskie sama zdobyłam. Z bardziej egzotycznych mam trzy dialekty chińskie i język indian quechua.

Gdyby tylko udało mi się je zdobyć, miejsce z pewnością by się znalazło. Na razie mam tylko 23 egzemplarze, jeszcze długa droga przede mną...

Niedawno odkryłam coś, co sprawia mi niesamowitą przyjemność i nie jest dla mnie istotne, czy mam do tego talent, czy nie. Tuż przed LiteraTurą we Wrocławiu przygotowywałam koszulkę na aukcję i pierwszy raz od dzieciństwa sięgnęłam po farby. Byłam nimi oczarowana, a spokój i dystans do świata, jaki mnie ogarnął, gdy malowałam, był bezcenny. Koszulka inspirowana była oczywiście „Małym księciem", ale przygotowałam na aukcję również dodatkowe gadżety: lniane torby z moimi malunkami. Tym razem inspirował mnie Gaudi.

Tak, oprócz tego lubię ozdabiać przedmioty techniką decoupage i wytwarzać biżuterię.

W pierwszym kwartale nowego roku ukaże się „Kurhanek Maryli", powieść o szantażu emocjonalnym. A teraz pracuję nad powieścią historyczną, ale to dopiero początki, wiec za wcześnie, by cokolwiek zdradzać.

Ja również dziękuję. Bardzo miło mi się rozmawiało:)