Kornelia Romanowska

Owszem, mam drugie imię, ba, nawet trzecie. Kornelia Sara Karolina.

Jestem zodiakalną rybką. Nawet jeśli bym nie wierzyła, a wierzę, że jednak coś w tym wszystkim jest, to znając swój charakter i opis zodiakalnych ryb – nie sposób byłoby zaprzeczyć, że jestem jak wypisz wymaluj mój zodiak. Niepoprawna romantyczka, bujająca w obłokach, trochę nie ufna, z głową pełną głupich pomysłów, szybciej coś robię niż pomyślę. Także czy tego chcę, czy nie, prawdziwej natury się nie wyprę ;)

Skończone w marcu 24 ;)

Póki co wyższe licencjackie, ale jestem w trakcie robienia magisterium. Jeszcze trochę, jakieś parę miesięcy i może będę pani magister ;)

No to z zawodu to jestem kulturoznawcą. Ciekawa sprawa – bo na studiach większość czasu poświęcaliśmy sztuce, a nie kulturze ogólnie. A szkoda. Może właśnie dlatego bardziej ciągnie mnie ku literaturze.

A na życie to zarabiam pracując jako recepcjonistka w hotelu ;) No i taki właśnie mamy paradoks w naszym kraju. Kończy się jakieś studia, z myślą, że będzie się w danym zawodzie pracować, a tu los płata figla i nawet nie ma jak zarabiać na swoim hobby. Trzeba więc parać się czymś innym ;)

Całe życie, od kiedy pamięcią sięgam mieszkam w Wolinie. Miejscowość bogata historycznie. Zachęcam do odwiedzenia ;)

Twórczość ogólnie? No bo jeśli tak, to książka jest jedna. "Puszka Pandory", wydana w 2011? Przez Novae Res. Ale w międzyczasie były jeszcze zbiorcze antologie wierszy oraz opowiadań, np. "Halloween po Polsku".

Kobieca czy męska – w sumie po co nam te rozróżnienia? Kobiecą literaturę tworzą kobiety, męską – mężczyźni. Ale czy to znaczy, że kobieta nie czytuje powieści mężczyzn lub też na odwrót? Oczywiście, że nie. Bardziej w tych wyznacznikach chodzi o to, że kobiety wyróżniają się innymi stopniami odczuwania emocji. Ja na przykład nie sądzę, bym była w stanie stworzyć taką makabryczną, pełną brutalnych opisów książkę, jak Graham Masterton. Dla mnie jego powieści są męskie – mocne, straszne. Z drugiej strony postawię na ten przykład Sante Montefiori, której powieści są tak przejmujące, że nie ma szans, by przy nich nie płakać.

Grupy wcale nie są złe. Wręcz przeciwnie. W grupach jest siła. Wydaje mi się, że w takich sytuacjach można poznać wiele osób – i te kontakty mogą zostać później na całe życie. Można sobie pomagać. Wskazywać drogę. Prowadzić. Dawać rady. Jak dla mnie ta grupa, o ktorej mówimy, wiele dała. Dzięki niej bowiem wzięłam udział w kilku spontanicznych antologiach, które miło wspominam. Poznałam grono ludzie, z którymi trzymam kontakt, obserwuje ich poczynania i w razie pytań bądź wątpliwości, wiem, że mogę się do nich zgłosić i nie odeślą mnie z kwitkiem ( no przynajmniej mam taką nadzieję ;) ). Czasami warto z samotnika przeobrazić się w osobę społeczną ;)

A to zależy. Jeśli chodzi o wiersze – to odbiorcą może być każda osoba. Każdy bowiem, mam przynajmniej taką nadzieję, znajdzie w niej coś dla siebie, wyniesie może przekaz, który będzie mógł odnieść do swojego życia. Jeśli chodzi o prozę, to w większości w stronę kobiet – chyba że akurat udaję mi się stworzyć opowiadanie z wątkiem makabrycznym i strasznym, w którym i mężczyzna się dobrze odnajdzie ;)

I tu zazwyczaj mam trudność. Narzeczony bowiem nie ma zbytnio czasu, by zagłębiać się w moje wypociny. A wolałabym, żeby to on był moim pierwszym krytykiem, bo wiem, że zawsze powie mi prawdę, nawet tą najczarniejszą ;) Staram się więc, by czytały je bliskie mi koleżanki, a ja polegam na ich osądzie – wierząc oczywiście, że będzie obiektywny ;)

Uwielbiałam ;) Parę lat temu jeszcze pisywałam listy papierowe z koleżankami z innych zakątków kraju. Teraz już wymieniam albo smsy, albo wiadomości mailowe. Znak naszych czasów. Choć czasami żałuję, że nie mam już chęci do zebrania się i napisania papierowego listu.

Nie, lubię czytać innych. Widzę wtedy wiele mankamentów mojego warsztatu. Dzięki temu mogę więc podszkolić siebie. Ostatnimi czasy jednak nawet zaczęłam zaniedbywać bloga. Mam nadzieję, że ten stan się uspokoi i po wakacjach wrócę do statusu recenzenta.

Nie, nie. Teraz to nawet powyższej już nie administruje. Cierpię na chroniczny brak czasu. Takie moje małe przekleństwo. A jak już trochę czasu wygospodaruje, to wolę przeznaczyć go na błogie leniuchowanie – aż wstyd się przyznać ;)

Pracuję. Albo śpię przed pracą ;) Albo robię obiad lub też siedzę w szkole. Innymi jeszcze czasy sprzątam w domu. Zawsze coś się znajdzie do roboty w ciągu dnia. Czasami nic nie robię. Tak też czasami trzeba sobie czas zająć. Najzwyczajniej w świecie się ponudzić ;)

O akcji wiem od zeszłego roku, kiedy to miejsca miała pierwsza edycja. Stwierdziłam, że nie mogę sobie jej odpuścić, tym bardziej, że zjawi się tutaj postać dla mnie wręcz kultowa. Kiedyś nawet podkreślałam, że jest to mój ulubiony pisarz horrorów. Chyba wiadomo o kogo chodzi. Jak więc mogłoby mnie nie być? ;)

Ajć, no toć to trudne pytanie!  Tyle mamy wspaniałej muzyki. Jeśli jednak muszę zdecydować się na jednego, jedynego wykonawcę, to zdam się na kogoś, kto zauroczył mnie swoją muzyką jakiś czas temu. Młoda dziewczyna – Birdy.

I znowu pytanie z serii trudnych. Birdy ma ciężkie teksty, raczej bardzo romantyczne, lub też odnoszące się do miłości, a my wcale o miłości nie rozmawiałyśmy. Jeśli jednak mam się na któryś zdecydować, to myślę, że ten będzie dobrze wkomponowany:
We're all young and naive still
We require certain skill
The motive changes like the wind
Hard to control when it begins
The bittersweet between my teeth
Trying to find the in-between
Fall back in love eventually
Czyli mniej więcej streszczając – wszyscy poszukujemy swojej ścieżki ;)

W sumie jest mi ciężko określić, ponieważ poezja nie jest łatwa. W bardzo ograniczonej ilości słów trzeba oddać wiele uczuć. To jest w poezji najtrudniejsze. W prozie natomiast można się rozwinąć, na ile się chce – można te uczucia opisać. Dla jednych poezja jest trudna, dla innych proza... Ja próbuję się odnaleźć i w jednym i drugim. Najpierw zaczęłam pisać wiersze.Od trzynastego roku bodajże... Zaczęłam więc od poezji. To był mój początek. Ale ona ze mną została. Zawsze będę pisać wiersze, chociaż różnie to bywa, nie zawsze piszę intensywnie. Na przykład teraz piszę tylko jeden wiersz na rok. Natomiast odnosząc się do prozy – w książkach szukam czegoś zupełnie innego.

Bardziej wrażliwą. Nawet gdy pisałam w okresie buntu gimnazjalnego. Moje wiersze są raczej ciężkie. Na pewno nie są proste. Nie piszę rymów. Pełno jest poezji rymowanej. U mnie jest inaczej. Wolę wiersze cięższe, białe, bez interpunkcji, nierymowane, zawiłe metafory...

Takiego jeszcze nie odnalazłam, choć bardzo, bardzo lubię Wojaczka. Mam nadzieję, że nie zostanie nigdy moim przewodnikiem duchowym, bo źle bym skończyła, ale należy do tych poetów, których czytywałam w szkole, mieliśmy o nich zajęcia. A takich współczesnych, których poznałam gdzieś-tam, uwielbiam Marka Olszewskiego i Kamila Kwidzyńskiego. Ten ostatni – młody pisarz, młodszy ode mnie – pisze niesamowite wiersze. Ma tak niezwykle wrażliwą duszę, że mam nadzieję, że kiedyś ktoś go wyda. I mam nadzieję, że zrobi to porządnie. Że będzie dostępny jego tomik w księgarni, bo chłopak naprawdę na to zasługuje. Staram się wybierać poezję ludzi młodych, którzy tworzą teraz, są mi po prostu bardziej bliscy.

No tak, takie porównanie w zasadzie spotkałam w jednej recenzji. „Bodyguard" to był generalnie bardzo dobry film i zbierał bardzo dobre recenzje, więc takie porównanie może być dla mnie promocją. W zasadzie uważam jednak, że wiele w mojej książce ma się nijak do filmu, to porównanie podejrzewam dotyczy tematu ochroniarzy, to się od razu nasuwa, bo lubimy tak...

...właśnie.

O, tutaj było bardzo różnie. Na początku recenzje były przychylne, wrażenia raczej były dobre. Chyba w ogóle trafiłam tylko na trzy, w których zakwalifikowałam się poniżej 3 punktów na 6. Wydaje mi się, że książka nie została jakoś źle odebrana. Myślę, że z powodu, że jest to romans (bo to jest kobieca literatura), jeśli przeczyta ją mężczyzna, może mu się niekoniecznie spodobać. Zawsze trzeba książkę kierować do czytelników, którzy w danej dziedzinie czują się dobrze. Jeśli przeczyta tę książkę kobieta, pomyśli – o fajnie, może być - i da czwóreczkę. A jeśli przeczyta mężczyzna, punkty spadną. Tu trzeba się wstrzelić w rynek.

Oczywiście, że ... nie.

Nie, to wcale nie jest tak, że znajomi, jeśli się tylko coś opublikuje to zaraz pędzą i kupują. Nie. Raczej chcą zostać o-b-d-a-r-o-w-a-n-i.

Najbliżsi tak, a ci dalsi, tacy z Facebook'a reagują tak: „fajnie, ale możesz mi dać? Możesz mi podarować, ja przeczytam" Nie bardzo chcą wspierać czytelnictwo. Zresztą nie mówię tylko o sobie i moim przypadku - młodzi ludzie po prostu nie czytają...

... wtedy tak. Nawet z chęcią wielką. To mnie przeraża. Ja też recenzuję książki, sama bardzo dużo kupuję, bo lubię to robić. Przeraża mnie to, że większość moich koleżanek zamiast czytać woli siedzieć przy komputerze, przy Facebook'u, przy grach, nie wychodzą nawet do ludzi, więc... nie wiem jak to będzie wyglądało niedługo...

Ciężko mi to pogodzić, bo na dodatek jeszcze pracuję. W weekendy się uczę, w tygodniu pracuję, noce mam na pisanie. To jest tak, że nie zawsze znajduję czas, raz w miesiącu czasami... Czasami potrafię pisać cały tydzień, a czasem przerwa jest dwumiesięczna. To zależy od tego jakie mam obowiązki oraz od tego kiedy przychodzi wena.

Zdecydowanie poszukuję. „Puszka..." jest oceniona jako kryminał, ale tak naprawdę jest romansem. A teraz napisałam obyczajowo-romansowo-fantastyczną książkę, więc to znów w ogóle będzie coś innego. Pisuję też do antologii, nie wiem czy pani słyszała o projekcie: „Halloween po polsku". To jest horror. Napisałam więc horror.

Bo lubię! Ja sama lubię czytać horrory. Uwielbiam oglądać takie filmy.

Graham Masterton. Nie King, to może jest dziwne, ale nie King. King pisze bardzo „psychologicznie". U niego horror nie jest w sumie horrorem. Nie ma tam przerażających postaci, potworów... U Mastertona podoba mi się to, że opisuje jakieś straszne zło, które uderza w ludzi. A ja się lubię bać czegoś, o czym wiem, że nie istnieje. Natomiast nie lubię czytać o czymś co mogłoby zaistnieć, a jest straszne.

Luuuuuuuubię (śmiech). Dlatego właśnie udzielam się w „Halloween..." i pisząc opowiadanie do pierwszej i drugiej edycji, (a niedługo wyjdzie też trzecia), można popuścić wodze wyobraźni. Pierwsze opowiadanie napisałam o duchach. To bardzo delikatne opowiadanie. Bałam się czy to mi się uda. A drugie jest już straszne. Tu już mamy jakieś rozrywanie ciał... Teraz dopiero było fajnie, mogłam dać upust w utworze tej agresywności tkwiącej gdzieś tam we mnie.

Na razie to są tylko pojedyncze utwory. Zobaczymy co będzie dalej. Jeśli chodzi o książkę, to myślę, że teraz, w tym momencie bym się bała napisać horror, bo jeszcze nie czuję się w tym gatunku dość pewnie. Na razie dwa opowiadania mi wyszły. Teraz będzie kolejne. Zobaczymy co będzie dalej. Może w końcu przy tym kolejnym wczuję się bardziej i zacznie mi coś kiełkować. Kto wie? Nie mówię, że nie. Ale jeszcze nie teraz.

Formy tradycyjne! Wolę książki. Nie wyobrażam sobie: siedzieć w pociągu i trzymać Kindle'a. Wiadomo, że to jest lżejsze. Nie trzeba taszczyć z sobą ciężkich tomów. Ale dla mnie zapach książki tej całkiem nowej, gdy się kupuje... właśnie pierwsze co robię, to ją wącham;)

Tak, ja lubię przekartkować sobie coś, zatrzymać się, odłożyć na półkę, wrócić sobie...

Bez przerwy mogłabym wracać do Paulliny Simons i jej „Jeźdźca miedzianego". Po prostu uwielbiam. To jest już trzynaście lat temu wydana książka, ale jest genialna. Dwa lata temu odkryłam jeszcze pisarkę Santę Montefiore i uwielbiam jej styl. Jej książki są przejmujące, niesamowite, nie można się od nich oderwać po prostu. To są książki z elementami romansowymi, taka literatura kobieca. Jeśli chodzi o horrory, to Masterton, który jest niepowtarzalny. Ogólnie czytam to, co gdzieś mi wpadnie w oko. Gdy idę do księgarni, gdy wybieram sobie coś, co chcę sobie kupić, to kieruję się opisem z tyłu, a nie okładką, bo ta jest często myląca.

Bardzo! A właśnie większość ludzi kieruje się okładką. Wolę sobie przeczytać z tyłu. W moim przypadku – książkę „ Puszka Pandory" zaliczono do kryminałów, a tak naprawdę – to jest romans. Ludzie sięgając po nią, mają obietnicę kryminału i mogą być zawiedzeni.

Teraz pracuję nad opowiadaniem grozy do „Halloween...", ale jednocześnie pracuję nad tą obyczajowo-romansowo-fantastyczną książką, o której też wspominałam.

Wszystko jest w początkowej fazie, dopiero ją wypuściłam do wydawnictw. Czekam na odpowiedzi, zobaczymy co z tego będzie.

Nie ma z górki. Może gdyby wydał mnie Prószyński, a ja bym została sprzedana w milionowym nakładzie, byłoby inaczej. Dzisiaj ciężko jest sprzedać książkę. Nie mówiąc o całym procesie, który trwa, bo to trzeba wydać, wydrukować, rozesłać do księgarń, wypromować...

Promocja była, ale z mojej strony właśnie. Ja musiałam sobie reklamować książkę. Pierwsze spotkanie autorskie miałam w swojej maleńkiej mieścince.

Nie, sami mi zaproponowali. Usłyszeli, że książka została wydana, więc stwierdzono, że skoro mieszkam tutaj, to nie mogą mi nie zrobić spotkania autorskiego. Więc to była inicjatywa domu kultury. Było bardzo sympatycznie i fajnie. Później już działałam sama. Weszłam na Facebook'a, założyłam stronę autorską, pozapisywałam się do różnych grup, poznałam innych pisarzy, bardziej doświadczonych, Pytałam ich co można jeszcze zrobić. Rok temu przyjechałam tutaj, do Wrocławia, do Stowarzyszenia Sztukater, co też mi pomogło. Już na terenie Wrocławia miałam 5 spotkań autorskich.

Pomysł rzeczywiście wyszedł od grupy Tfórców. To był taki pomysł, który miał w jakiś sposób wypromować czytelnictwo. Może to nie brzmi fajnie, że to są utwory do ściągnięcia za darmo, ale faktycznie – tych pobrań mieliśmy dużo. Z tego wynika, że jednak ludzie chcą czytać, ale ... nie wiem co im stoi na przeszkodzie. Tu było za darmo, czyli – fajnie – można pobrać. Nie płacę za to - więc mogę sobie poczytać.

Grupa działa, ale coraz mniej się tam dzieje. Nawet nie wiem czy byłam tam od początków jej powstania. Chyba powstała po to, byśmy mogli się wymienić doświadczeniami. To jest z tego, co pamiętam grupa otwarta... Stwierdziliśmy, że zbierzemy się, poznamy się, wymienimy doświadczeniami, zapytamy o to jak nam wychodzi promocja. Spróbujemy sobie pomóc, bo samemu przebić się jest trudno. Jeśli się pozna kogoś, kto wskaże jakąś drogę, powie – spróbuj tutaj, spróbuj tam, może ci się uda. Nie wszyscy wiemy gdzie uderzać. Ta grupa miała nam pomóc w odnalezieniu się w tym świecie.

Jeśli nie mogę pisać, ale mam dostęp do komputera, to robię grafikę komputerową. Skończyłam szkołę graficzną, a grafika to moje hobby.

Nie do końca. Grafika w moim przypadku jest dosyć trudna, bo wbrew pozorom ja nie mam zdolności manualnych. Ja nie rysuję. Robię całkowite obrazy komputerowe od podstaw, przerabiając zdjęcia, które już gdzieś w internecie są. Powstaje jednak z tego całkowicie nowy projekt.

Wiersze na przykład publikowałam i publikuję na forach internetowych, w szczególności na poezjaart. Prowadzę blog z recenzjami. Na nim umieściłam odnośnik do mojej książki, można wejść i poczytać. Bardziej jednak korzystam z Facebook'a, to jest chyba największe narzędzie komunikacji z kimkolwiek. Wszyscy siedzą na „fejsie".

Zdarza się, choć rzadko. Raczej rok temu. Teraz książka ma dwa lata, więc zaczęła znikać...

No właśnie, więc teraz chcę zawalczyć...

Ja także dziękuję.