Andrzej Ziemowit Zimowski

Tak.

Urodziłem się w Warszawie, w której mieszkałem przez wiele lat i tak: 1931 –1944, 1962–1996. Od roku 1996 mieszkam w Łodzi.

Ukończyłem liceum im. M. Kopernika (najlepsze w Łodzi), Politechnikę Łódzką, wydział Chemiczny, Uniwersytet Warszawski, wydział Nauk Społecznych i Dziennikarstwa. Dodatkowo, jako realizację swojego hobby, ukończyłem 3–letnie Studium Psychotroniczne w Łodzi, otrzymując uprawnienia radiestety i bioenergoterapeuty.

Książki:
„Biały jacht", wyd. katowickie, 1958, książka, w której były dwa opowiadania kryminalne. Jedno pióra znanego przedwojennego pisarza Antoniego Marczyńskiego („Biały jacht") i drugie, moje. („Kto i dlaczego"); „Krawaty kapitana Obary", książka sensacyjna napisana wspólnie z moim przyjacielem Wiesławem Porzyckim, drukowana w odcinkach w roku 1962 w 3 gazetach: „Życiu Warszawy", „Głosie Wielkopolskim" i „Nowinach Rzeszowskich";
„Zagadka drugiego brzegu", książka przygodowa dla dzieci, napisana wspólnie z Wiesławem Porzyckim, rok 1983, Krajowa Agencja Wydawnicza; „Karty z historii polskiego przemysłu chemicznego", rok 1995, SITPChem, Warszawa; „Historia polskiego przemysłu wielkiej syntezy chemicznej", rok 1997, SITPChem, Warszawa; „Pierścień Atlantów", rok 1998, wydawnictwo Astro–3 Łódź; „Opowiadania ezoteryczne i science–fiction", rok 1999, wydanie własne; „Trzy dni i trzy noce które wstrząsną światem", przepowiednie astrologiczne dla Polski, wydawnictwo „Adalex" Łódź, rok 1999; „Bariery i inne opowiadania współczesne", wydawnictwo Astra–Łódź, rok 2009; „Normalnie żyć i inne opowiadania współczesne", rok 2010, wydawnictwo Radwan–Tolkmicko; „Śmiertelna pułapka i inne, dziwne opowiadania", rok 2011, wydawnictwo Radwan–Tolkmicko; „Kasia i okrutny czarownik", książka przygodowa dla dzieci, rok 2012, Warszawska Firma Wydawnicza; „Baśnie dla dzieci", rok 2013, wydanie własne, własne słuchowiska radiowe przerobione na opowiadania; „Kasia w lochach Ogrodzieńca", rok 2014, książka przygodowa dla dzieci, Warszawska Firma Wydawnicza; „Powiedz mi, dlaczego?", sfabularyzowane własne przeżycia z czasów okupacji, przeżyte w Warszawie, rok 2014, wydanie własne.
Oprócz w/wym książek wydrukowano w kilkunastu tomach szereg moich, nagrodzonych opowiadań, między innymi w „Pamiętnikach inżynierów", „Moim zakładzie pracy", „Pamiętnikach pokoleń", „Bez retuszu", „Kryminalnych opowiadań tom I", „Prywaciarzach", „Dziedzictwie gwiazd" i innych.

Aktualnie przygotowywane są do druku 2 książki: „Wspomnienia łódzkich koszykarek i koszykarzy z lat 1945–1960", zakończenie druku pod koniec sierpnia br., wydanie prawdopodobnie przez Muzeum Sportu i Turystyki w Łodzi oraz druga książka, trzeci tom przygód Kasi w związku z propozycją Warszawskiej Firmy Wydawniczej.

–Nagrodzone zostały w konkursach moje 4 sztuki teatralne, w tym przez znany warszawski teatr „Ateneum" (lata osiemdziesiąte ub. stulecia), niestety, ich realizacja konsekwentnie zostawała wstrzymywana przez cenzurę.
–Rozgłośnie Polskiego Radia (rozgłośnia poznańska, I, III, IV Program oraz Radio–Bis) emitowały łącznie, z powtórzeniami, około 20 moich słuchowisk, w tym znaczna część otrzymała w konkursach nagrody.

W latach 1961–1996, równolegle z pracą w przemyśle, współpracowałem jako tzw. „wolny strzelec" z „Życiem Warszawy", „Życiem Gospodarczym", „Gazetą Krakowską", Głosem Wielkopolskim", „Wróżką", tygodnikiem „Perspektywy,( w nich miałem do dyspozycji własną stronę). Moje fachowe artykuły zamieszczane były w „Przemyśle Chemicznym", „Chemiku" a także w „Nieznanym Świecie" .

Moja twórczość niestety jest zbyt szeroka, obejmuje wiele różnorodnych zagadnień, od fachowych, związanych z przemysłem, przez sensację, kryminały, opowiadania współczesne, opowiadania dla dzieci, słuchowiska. Zbyt późno doszedłem do wniosku, że powinienem skoncentrować się na jednym z wybranych kierunków, a takim, do jakiego zachęca mnie Warszawska Firma Wydawnicza jest twórczość dla dzieci, czego najlepszym dowodem są wydane „Baśnie", oraz 2 powieści o przygodach Kasi.

Mimo, że od wielu lat ten temat tkwił w moich myślach, uważałem, że jest jeszcze zbyt wcześnie na jego napisanie, że jego treść musi się „ułożyć". Ta książka jest napisana głównie dla mojej rodziny oraz szerokiego grona znajomych, a ponieważ ukazała się niedawno więc jeszcze nie znam odzewu czytelników. „Wyrzucenie" z siebie wielu dramatycznych wspomnień, mam nadzieję, że mnie uspokoi, pozwoli zapomnieć.

Nie mam czytnika e–booków, nie czytam e–booków, uważam, ze ten rodzaj czytelnictwa jest pewnego rodzaju profanacją. Inaczej czyta się książkę, którą najpierw obejrzało się w księgarni, podyskutowało na jej temat z księgarzem, wysłuchało jego opinii. Internet i e–booki zabiły czytelnictwo i konsekwentnie likwidują księgarnie.

O imprezie w Strzelinie dowiedziałem się przypadkowo z Facebooka, a teraz już wiem, że znajoma poetka z Wrocławia, znająca moją twórczość, podała moje nazwisko.

Jestem tradycjonalistą, a to wszystko mówi. Gdy słyszę muzykę naszych młodych niby twórców, niby piosenkarzy, te śmieszne teksty, te bum- bum w perkusję, to natychmiast wyłączam radio i włączam swoje ulubione, czarne płyty z muzyką z lat 1950–1970. Paul Anka, Beatlesi, ABBA, amerykańscy wokaliści, nasi i nasze wspaniałe piosenkarki, jak Maria Koterbska, Irena Jarocka, Wanda Warska, Santor, Wójcicki, Wodecki, Młynarski, „Starsi panowie", Irena Kwiatkowska, Ewa Bem, Kalina Jędrusik, Kunicka, Magda Umer, Ewa Demarczyk. Oczywiście nie zapominam o muzyce poważnej, klasycznej.

Wybieram fragment z mojej książki, „Powiedz mi, dlaczego?" . Proponuję część ostatniego akapitu ze strony 127, nawiązującego do tytułu książki:
„tylko do kogo się z tym zwrócić?"