Nad rzeką, niedaleko mostu siedział wędkarz, była to niewielka rzeka i most był też niezbyt duży. Woda parowała lekko, jak to o poranku, a wędkarz stanowił element krajobrazu, niemal tak samo, jak jego poprzednicy w tym miejscu, przed stu, czy dwustu laty. Rzeka i most były niedaleko miasteczka, ono też było nieduże, zanurzone w prowincji, czyli było to miasteczko prowincjonalne. Ono od lat gapiło się w jej nurt, nieco szklistym spojrzeniem okien, wypatrując tam, nie wiem może lepszych dni, a może w jej toni i wirach dostrzegało minione. Czasem burzliwe pełne zamętu, a kiedy indziej leniwe, pełne stagnacji, rozpalone słońcem. Kiedyś ważny punkt na mapach strategów, rozdzielający wrogie armie, bądź też mało istotny ciek wodny, do którego można spuścić ścieki. Ona wykazywała dużą obojętność, mozolnie się wiła i nic sobie nie robiła z tego, co się dzieje dookoła. Jedynie od czasu do czasu, coś ją budziło z tego letargu, jakiś nagły zew zrywał ją do ataku szaleństwa. Niszczyła ona wtedy domostwa, co w swej bezczelności, chyłkiem podeszły za blisko jej brzegów, przy okazji czyniąc też parę tragedii ludzkich, tak mimochodem przypominając, co jest ważne i by nabrali szacunku dla zwykłego dnia powszedniego. Może, dlatego że żadna lekcja nie jest tak skuteczna, jak ta bolesna. Po chwilowy amoku kładła się z powrotem do swego koryta i jak gdyby nigdy nic snuła swą somnambuliczną podróż.  

            A ja zatrzymałem się przy tym moście, bo czasem muszę się zatrzymać, by popatrzeć, jak to, co dąży niespiesznie ku przyszłości, dyskretnie i niepostrzeżenie zawodzi mnie do przeszłości.