FtW

WYKOPALISKA

„Odkopywaliśmy miasto -( nie) Pompeję
Jak się odkrywa spodziewane lądy
Gdy okiem ludzkim nie widziane dzieje
Jutro ujrzane potwierdzą poglądy
Z których dziś jeszcze głupców tłum się śmieje ... „

J. Kaczmarski

            Gdy gruda po grudzie, z mozołem, wytrwale usuwaliśmy śmieci przez czas nagromadzone, dotarliśmy do piasków niemal nieskażonych, jedynie smugami brązowymi, tym freskiem przedziwnym, ktoś obraz próbował, w ziemnej czeluści namalować. Cóż czas, ten artysta chciał przekazać potomnym, w tej profetycznej zdolności przewidywania – tu trzeba mędrca, co rozwikła zagadkę, by można w zadziwieniu porozdziawiać gęby. Więc ziarnko, po ziarnko z namaszczeniem, w pieczołowitości swej, na boki odkładamy. I nagle blask oślepiający oczy nam kaleczy, południowego słońca promienie odbija – to kościane czoło, czasu upływem w połysk wprowadzone, odpowiada nam z wczoraj tym sygnałem świetlnym. Jest ich coraz więcej, setki chyba nawet, a wszyscy mają uśmiechnięte twarze. Głód jest im nie straszny, lęk przed wojną żaden – tylko spokój i radość nabyta przez wieki.

I nadszedł wtedy stary mistrz, co życie dobrze znał - zapytał wtedy nas:

- Cóż to za plemię, co za lud, jak myślicie mili?

A my w milczeniu, spuszczamy głowy nie znając odpowiedzi.

- Pomyślcie dobrze, jest taki naród w mitach światowych, co w wiecznej radości żyje, nie zna on trosk, problemów też. Odpowiedź jest prosta, na ręki wyciągnięcie, fakty skojarzcie tylko.

Tak to są oni – Amerykanie, optymizmem słynący lud.

- Ale co oni, w tych błotach naszych, przez wieki ukryci, robić by mięli?

- W skutek analiz, dostępnych nam źródeł stwierdzam więc jednoznacznie – po długo trwałym mozole życia, gdy śmierć przytuli rodaków, wszyscy się nimi w końcu staniemy. Więc śpieszmy się, nowinę radosną obwieścić – niech ginie smutek, niech znikną troski, bo przyjdzie dzień, gdy trwać będziemy w uśmiechu i spełni się amerykański sen.

I tylko niech pies nie szczeka, nie targa na łańcuchu.