Klaudia Morawa

PUŁAPKA ŻYCIA

Stoję na rozdrożu. Z butelką wódki. Cztery kierunki i ja. Każdy z nich można zakwalifikować jako inny problem. Wschód – problemy w pracy. Północ – problemy z Becką. Zachód – depresja. I południe – alkoholizm. Obojętnie, którą stronę wybiorę, to napotkam znajome problemy. Słabości.

Marudzę. Ale to jest właśnie ten dzień. Ten w którym świat wydaje mi się w czarnych barwach. Dzień w którym, żadna cząstka mojego życia nie sprawia mi przyjemności. Nie daje satysfakcji, a wręcz przysparza ból i przypomina o beznadziejnym życiu.

Pokłóciłam się z Becką. W zasadzie to ona stwierdziła, że nie może dłużej ze mną wytrzymać. Że nie chciała takiej matki jak ja. Że jej życie jest koszmarem.

Słowa i czyny bolą. Nie da się ich wymazać z pamięci. Sama nie jestem bez winy, bo nie daje jej odpowiedniego przykładu. Ale nie mam punktu zaczepienia. Punktu, na którym mogłabym się wesprzeć. Mam Casey’a, ale on nie zna całej sytuacji. Boję się z nim porozmawiać, bo się wstydzę swojego zachowania. Mogę siebie krzywdzić, ale krzywdzenie dziecka nie jest czymś czym powinno się chwalić.

Pozostaje alkohol, który na chwilę łagodzi niedogodności życia. Który czarne zamienia na lekko szare, z elementami bieli. Tylko, że to jest ulotne. A pozostaje ból głowy, który mam na kacu.

Nieraz zastanawiam się czy warto. Ale potrzeba odskoczni jest silniejsza w walce z moimi postanowieniami, które ustalam w przypływie chwilowego entuzjazmu. Staram się, ale w efekcie zawsze w mojej ręce znajduje się butelka alkoholu, albo puszka piwa. Bez względu na porę czy otoczenie.

Może kiedyś zacznę walczyć. Pozbędę się tego, co mnie niszczy, a jednocześnie uszczęśliwia. Daje zakrzywiony obraz rzeczywistości. Rzeczywistości w której nie chcę tkwić, a jednak wciąż to robię. Bo widok uśmiechniętej rodziny na widok dziecka, czy małżonka, które jest w moim radiowozie – jest czymś co mnie wewnętrznie skleja. Na chwilę, ale skleja.