Znaleźć, Naprawić, Wykończyć

Political fiction w zaskakującym wydaniu

Bomba w Warszawie. Torturowanie osób podejrzanych o terroryzm przez agentów CIA. To zaledwie dwa z licznych problemów jakim będzie musiała stawić czoła Ewa Górska – porucznik w stanie spoczynku. Jedno jest pewne, Cezary Harasimowicz napisał powieść przepełnioną akcją i emocjami.

„Znaleźć, naprawić, wykończyć” to część druga powieści „Miejsce odosobnienia”, opowiadającej o tajnych więzieniach CIA w Polsce. Wątek ten powraca także tutaj, a główna bohaterka będzie starała się dotrzeć do kopii tzw. „taśm prawdy”, które ujawniają w jaki sposób byli traktowani więźniowie w Kiejkutach.

To dobry moment na to by wspomnieć o niezwykłym ogromie informacji, jakie Harasimowicz musiał zebrać do swojej powieści. Opiera się on bowiem na faktycznych wydarzeniach, które miały miejsce w ciągu ostatnich kilku lat. Sprawa tajnych więzień CIA i „Olina”, atak na WTC, afera Watergate, zamach w Madrycie – to tylko niektóre z poruszanych przez scenarzystę tematów. Wokół nich stworzył on fabułę całej powieści, przez co nadał jej ogromnej dozy realizmu. Ponadto wydarzenia opisywane przez Harasimowicza są uporządkowane w taki sposób, by czytelnik bez problemu mógł się odnaleźć w danym fragmencie powieści. Gdy istnieje ryzyko, że odbiorca nie zna szczegółów danego zdarzenia, autor natychmiast robi chwilkę przerwy i wszystko dokładnie tłumaczy.

Ponadto Harasimowicz odnosi się do wiedzy związanej z zawodem szpiega. W powieści opisano system map psychologicznych, gdzie charakter danej osoby określa się odpowiednimi kategoriami. Wśród nich znalazły się m.in. dominujące złoto, podejrzliwe srebro czy też uległa platyna. Autor odnosi się również do źródeł, umieszczając odpowiednie przypisy, które odsyłają czytelników do artykułów prasowych. Wykazuje się też znajomością obyczajów panujących w innych krajach, wliczając w to znajomość Koranu. W powieści znajdziemy także wyrażenia z terminologii technicznej – wśród nich np. rodzaje satelit.

Interesujący jest sposób prowadzenia narracji. Czytelnik może miejscami odnieść wrażenie, że ogląda film. Wraz z narratorem przygląda się on wydarzeniom rozgrywającym się na ekranie telewizora, samemu w nich nie uczestnicząc. Narrator zdaje się wiedzieć co wydarzy się w poszczególnej scenie, dozuje jednak ilość informacji, które przekazuje odbiorcom. Z jednej strony wzbudza on tym zainteresowanie, jednak z drugiej czytelnik nieprzyzwyczajony do specyficznego rodzaju narracji, może mieć lekką trudność z dostatecznym skupieniem swojej uwagi. Warto tu zaznaczyć, że często w tekście pojawiają się zwroty do czytelników. Narrator często używa zaimka „my”. Zwraca także uwagę na postaci, które stanowią zaledwie tło powieści. Lakonicznie opisuje ich historie, np. właścicielki knajpy, w której rozmawiają główni bohaterowie.

Harasimowicz zachwyca ilością wiedzy przelanej na kartki tej książki oraz charakterystycznym sposobem prowadzenia narracji. Powieść ma jednak jeden zdecydowany minus – nagłe przeskoki z miejsca w miejsce. W jednej chwili czytamy o wydarzeniach w Polsce, by nagle niespodziewanie od następnej linijki poznawać historię w Stanach Zjednoczonych. Z racji tego, że imiona bohaterów nie pojawiają się na początku danego fragmentu, czasem potrzeba czasu by zrozumieć, że akcja toczy się gdzie indziej. Warto tutaj również wspomnieć o tym, że powieść nie ma podziału na rozdziały, co również stanowi jej wadę.

Podsumowując, „Znaleźć, naprawić, wykończyć” to świetna powieść szpiegowska, która zaskakuje, trzyma w napięciu i dostarcza ogromnej dawki wiedzy o współczesnym świecie. Mimo drobnych mankamentów zdecydowanie jest warta polecenia.