Trzy Kolory. Narracje O Zbawieniu

  Autor, ks. Dariusz Raś, jest proboszczem-archiprezbiterem Bazyliki Mariackiej w Krakowie. Jej pełny tytuł brzmi: parafia pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny.

Książka, która skusiła mnie tytułem, to zbiór kazań wygłoszonych przez ks. Rasia w czasie Triduum Paschalnego. Jak wyjaśnia we wstępie autor, Triduum Sacrum to czas przepełniony niezwykle bogatą symboliką kolorów w różnych odcieniach i tonacjach. „Trzy kolory” to próba objaśnienia tego niezwykłego czasu w sposób zostawiający jednak miejsce na osobistą refleksję i przemyślenia. Przywołując niepozornego osiołka, na którym Chrystus wjechał do Jerozolimy, autor zaznacza, że ma być tylko nośnikiem Słowa – ma być widać osobę Jezusa Chrystusa, Jego Czyny i Słowa.

Układ tekstów to podział na kazania Triduum Paschalnego (Wielki Czwartek, Wielki Piątek i Wielka Sobota), tak, że każde Triduum ma niejako swój temat przewodni. Bóg w Triduum, Jezus – Zbawiciel ludzi, wspólnota, Kościół, świadkowie Chrystusa, mesjańskie znaki, Pascha, przemiana, tytułowe trzy kolory. Każdorazowo poruszany jest inny fragment (inne słowo nie za bardzo mi tu pasuje) tego niezwykłego czasu jakim było Triduum Paschalne. Pokora, która mocno tu wybrzmiewa. Miłość. Wspólnota, którą łączy właśnie miłość i rozważania na temat Kościoła. Wiara, która spaja wspólnotę i nadzieja, która ją łączy. Obmycie nóg, które nieraz jest wymieniane. Mesjasz, Zbawiciel, Odkupiciel, Pan. Zmartwychwstanie i Życie. Można by tak długo wymieniać. Mam wrażenie, że te teksty mogą posłużyć jednak nie tylko do rozważań Wielkiego Czwartku, Wielkiego Piątku czy Wielkiej Soboty – ale są tak naprawdę uniwersalne. Wystarczy zastanowić się nad tajemnicą Zmartwychwstania. Nie trzeba do tego czekać aż do Wielkanocy.

Nie można pominąć rozważań na Niedzielę Palmową, zaczynającą wszystkie teksty. A więc zaczynamy Niedzielą Palmową, ową kolorową procesją, w której głównym bohaterem zdaje się być niepozorny osiołek. Ale jest on punktem wyjścia do rozważań o pokorze. A zarazem daje wyraźny sygnał – uważność! Uważność jest tak naprawdę niewidocznie podkreślana. Bo przecież bez tej uważności nie zobaczymy ani niepozornego osiołka, nie usłyszymy Słowa Bożego, nie zobaczymy kolorów …

No właśnie, kolory. Jakie one są? Biel chleba i prześcieradła służącego do wytarcia nóg apostołom w Wielki Czwartek. Biały to kolor Eucharystii i sakramentu kapłaństwa. Jezus wjeżdżający do Jerozolimy witany jest zielonymi gałązkami palmowymi. Jest jeszcze zieleń Ogrodu Oliwnego, w której Jezus spędził noc na modlitwie i został pojmany. Czerwień – jakże oczywisty to kolor cierpienia i przelania krwi. Ale jest to także kolor bezgranicznej miłości, bo przecież Chrystus oddał z własnej woli za grzeszników swoje życie. Jest jeszcze purpura królewskiego płaszcza, który narzucono na umęczonego Jezusa, by Go wyszydzić. Mamy czerń krzyża i żałoby po śmierci Ukochanego Syna i Mistrza. Czerń tak czarna, że jak w nocy nie można nic dostrzec. A potem ta nieprzebrana czarna noc szarzeje aż do blasku poranka, kiedy to kobiety znajdują pusty grób. Pojawia się błękit nieba, który zmienia się w oślepiającą biel.

Szczerze mówiąc, nigdy nie zwracałam uwagi na to, że można patrzeć kolorami. Skupiałam się na emocjach, a tymczasem kolory czasem więcej mówią. Bo przecież biel to kolor nie tylko Wielkiego Czwartku. To także kolor kojarzący się z aniołami, niewinnością, czystością, lilią – kwiatem Maryi i Józefa itd. Można by snuć opowieść o kolorach i symbolice w Biblii ale to nie miejsce na to. W każdym razie „Trzy kolory” zainspirowały mnie do poszukiwań.