Tancerka Z Izu. Opowiadania

  Wydawnictwo Czytelnik zaoferowało nam przypomnienie autora, którego opowiadanie „Tancerka z Izu” przyniosło mu rozgłos, i to bardzo duży. Co ciekawe, główny bohater, zarazem narrator to zaledwie uczeń liceum. Przemieszcza się on po półwyspie Izu, jaki urzeka pięknem. Właśnie w tych okolicznościach spotyka tancerkę, jaką można określić wręcz zmysłową. Jest ona członkinią wędrownej grupy artystycznej. To osoba pełna wdzięku. Oczywiście nasz narrator ulega uczuciu, jednakże jest ono ulotne. Zaletą tej książki jest to, jak przejmująco jest to wszystko przekazane. Liczne książki wyczerpały wiele motywów, ale główną sprawą jest czasami dostarczenie nam treści w intrygującym języku, formie.

Tak zapowiada nam pozycję sama nota na książce. Przed nami jest cały zbiór opowiadań. Powyższy opis to tylko zachęta. Utworów mamy aż piętnaście. Bohaterowie tych przekazów, a w zasadzie bohaterki, bo to głównie kobiety, są młode, też te u progu życia. Pisarz skupił się na tym okresie życia. Co zwraca uwagę? Jak zapowiedziałam pozycję, może się zdawać, że ma jakiś szczególnie czarujący język. Może i, ale nie w potocznym rozumieniu. Opowiadania są treściwe, zwięzłe. Jest w tym rodzaj elegancji (prostota) i konkretności. Czasami możemy nudzić się długimi tekstami, w jakich rozmywa się główny sens.

Przede wszystkim to są opowieści kulturowe. Są wspomniane figury literackie postaci. Niemniej nie można do nich spłycić całego przekazu. To nade wszystko zmysłowe przekazy o Japonii, jaką poznał autor. Można w tym odnaleźć ducha jego młodości, tego, co go kształtowało. Wobec tego autentyzmu to są bardzo interesujące treści. Przecież to Noblistka. Jego słowa nie są tak oczywiste, jakby się mogło zdawać. To ten z wybitnych pisarzy, jaki kryje pod tym, co pisze – wielość doznań. Mogło się zdawać, że te główne postacie grają najważniejsze role, a nie jest tak do końca. Cała sceneria ożywa. To nie jest tylko tło do jakiś prostych scenek obyczajowych. To jest intymna Japonia pisarza. To jest jego osobiste wspomnienie, zanurzenie się w tym, co go ukształtowało, w jego danym kraju. Co istotne, on przekazał ducha Japonii, jej istotę. Kto chce go odczuć – bardzo polecam lekturę. Mamy do czynienia z pisarzem wytrwanym.

Ujmuje mnie prostota formy, takie zredukowane dialogi, gdzie obcujemy z samym przekazem. To nie jest wyraz tego, że pisarz nie miał nam co przekazać. To świadomy konwencji autor. Trzeba być pewnym siebie, swoich możliwości, by tak pisać. Może nie jest to potrzebne, aby czynić takie objaśnienia wobec autora takiego formatu, poziomu światowego. Niemniej sądzę, że pisarz może być zagadką, szczególnie w Europie. Ta jego konwencja pisania jest tak prosta i czytelna, że aż trudna i zagadkowa. W istocie jak wspomniano, nie chodzi głównie o to, by prezentować jakieś typowe fikcyjne fabuły. Jeśli pisarz decyduje się poruszać po pewnych schematach, on czyści je. W te tory wprowadza nową jakość. Szuka może wspólnych dróg motywów, żeby dotrzeć przez ten język uniwersum do świadomości wielu czytelników. Niewątpliwie to jest wartość, że ktoś pisze tak, by chciano go czytać, aby literatura nie emanowała trudnością, ale pozwoliła w lżejszy sposób przeniknąć choć na poziomie intuicji wielość sensów.

Nie jestem fanką akurat takich motywów, to są dosyć znane schematy. Niemniej to wybór autora. Nie musi nas wszystkim zaskakiwać. Widać po jego stylu, że to nie był jego cel. On ukazał fabułę, jaka dała mu potencjał przybliżyć swoją ojczyznę i nie sposób tego nie cenić. W końcu przez wieki przeżywamy te same problemy, tylko inaczej o tym rozmawiamy. Literatura jest wielka przez moc swojej zwyczajności.

Książkę oceniam na pięć gwiazdek.