Slenderman Internetowy Demon Choroba Psychiczna I Zbrodnia Dwunastolatek

Książka „Slenderman. Internetowy demon, choroba psychiczna i zbrodnia dwunastolatek” autorstwa Kathleen Hale jest częścią Serii Amerykańskiej wydawanej przez wydawnictwo Czarne. Przed zgłoszeniem się do recenzji miałam przyjemność poznać kilka książek z tej serii, o bardzo zróżnicowanej tematyce; każda z nich była bardzo dobra i moim zdaniem ciekawa (mimo że Ameryka jako taka nie jest głównym obszarem moich zainteresowań). Czy tym razem również miałam okazję do zachwytu?

Myślę, że większość z nas, wychowanych w dobie Internetu, przynajmniej kojarzy zjawisko, jakim są creepypasty oraz postać Slendermana – wysokiego mężczyzny bez twarzy, ubranego w czarny garnitur, posiadającego zdolność nienaturalnego wydłużania swoich kończyn i tułowia, wypuszczającego macki z pleców i porywającego dzieci. Na podstawie jego legendy powstała seria gier komputerowych oraz film. Stał się on również inspiracją dla dwóch dziewczynek. Inspiracją i motorem do popełnienia straszliwej zbrodni.

Morgan Geyser i PaytonLeutner (nazywana przez wszystkich Bellą) zaczęły się przyjaźnić w 2011 roku, kiedy obie miały po dziewięć lat. Ich przyjaźń kwitła aż do 2013 roku, kiedy do ich szkoły dołączyła AnissaWeier. Nowa uczennica szybko nawiązała dobry kontakt z Morgan i zaczęła odciągać ją od Belli. Wkrótce potem pokazała koleżance stronę creepypasta.com, na której ludzie zamieszczali swoje amatorskie opowiadania grozy. To właśnie w tym zakątku Internetu dziewczynki poznały Slendermana.

Ich zainteresowanie szybko przerodziło się w obłęd i paniczny strach przed demonem. Obie nastolatki były przekonane, że nie jest on tylko postacią z miejskiej legendy, lecz prawdziwym potworem, gotowym skrzywdzić je oraz ich rodziny. Wspólnymi siłami doszły do wniosku, że jedynym sposobem na zapewnienie sobie bezpieczeństwa jest „poświęcenie” kogoś ważnego dla którejś z nich. Wybór padł na Bellę.

Dziewczynki przez kilka miesięcy planowały zabójstwo i późniejszą ucieczkę. W końcu, 31 maja 2014 roku, zwabiły Bellę do lasu przy Big Bend Road, gdzie Morgan – na polecenie Anissy – zadała jej dziewiętnaście ciosów kuchennym nożem. Zostawiwszy zakrwawioną przyjaciółkę na polanie, ruszyły w pieszą podróż do SlenderMansion. Wszystkie miały wtedy po dwanaście lat.

Książka wyraźnie dzieli się na dwie części – „przed” i „po” napaści na Bellę. Część pierwsza była dla mnie trochę nużąca; Kathleen Hale zawarła w niej mnóstwo szczegółów, które moim zdaniem nie były potrzebne – kolor ścian w pokoju Morgan, kolory ubrań dziewczynek, marki ich sprzętów, opisy pogody w konkretne dni etc. Liczba tych informacji była przytłaczająca i zamiast wzbudzać podziw dla dokładności researchu autorki, w końcu zaczęła irytować i zaśmiecać treść.

W części drugiej Hale przeszła do opisywaniaprzebiegu spraw Morgan i Anissy. Tutaj jej drobiazgowość już mi nie przeszkadzała; stała się nawet zaletą, bo mogłam poczuć się, jakbym siedziała na sali sądowej. Niestety, zaczęło rzucać się w oczy i uwierać coś innego – stronniczość. Oczywiście, że amerykańskie systemy sprawiedliwości oraz opieki zdrowotnej nie działają tak, jak powinny. Zgadzam się, że Morgan i Anissa mogły zostać potraktowane bardziej sprawiedliwie. Dlaczego nie zareagowali ich rodzice ani nauczyciele? W tym wszystkim jednak autorka jakby zapomina o Belli – dziewczynie, która w wieku dwunastu lat została kilkanaście razy dźgnięta nożem przez swoją najlepszą przyjaciółkę.

Kathleen Hale bardzo wyraźnie daje nam do zrozumienia, że jej zdaniem sprawczynie tej zbrodni są traktowane zbyt surowo, niejednokrotnie podkreśla ich młody wiek i delikatny wygląd. Te wszystkie zabiegi w ostatnich rozdziałach książki tak bardzo przybrały na sile, że przewracałam oczami. Tymczasem opisując życie Belli (na co autorka poświęca ledwie kilka akapitów) po napaści robi to w sposób sugerujący, że dziewczynka w bardzo niedługim czasie wróciła do całkiem normalnego życia. Chodziła do szkoły, planowała studia, przyszłość, podczas gdy Morgan i Anissa gniły najpierw w więzieniu, a potem w szpitalu psychiatrycznym. No… tylko, że nie. Naprawdę nie czytało się tego dobrze.

„Slenderman…” jest reporterskim debiutem Kathleen Hale i… cóż, to widać. Ilość pracy i czasu, jakie autorka poświęciła tej książce, są godne podziwu – siedem lat researchu, grzebanie w raportach policyjnych i lekarskich, protokołach sądowych i innych dokumentach, rozmowy z ludźmi, którzy nie zawsze byli jej przychylni. Niestety, cały ten mrówczy wysiłek jest sabotowany przez subiektywne odczucia autorki. Mimo to polecam zapoznanie się z tą lekturą – cierpliwi znajdą tutaj sporo informacji o amerykańskim systemie sądownictwa, tamtejszej opiece zdrowotnej (zwłaszcza psychiatrycznej), zaburzeniach psychicznych oraz zagrożeniach w Internecie.