Wznosząc Pięści

„Wznosząc pięści” zostało stworzone we współpracy przez Ibi Zboi i Yusefa Salaama. Ibi Zboi zajmowała się głównie procesem twórczym dotyczącym książki, podczas gdy fabuła bazuje na doświadczeniach z życia Yusefa Salaama. „Wznosząc pięści” to książka opowiadająca o czarnoskórym chłopcu, który zostaje niesłusznie skazany na odbywanie kary w ośrodku poprawczym. Amal ma duszę artysty, uwielbia wyrażać siebie poprzez pisanie wierszy, tekstów rapowych i malowanie obrazów. W szkole artystycznej jego sztuka nie zostaje jednak należycie doceniona, ale w zamknięciu staje się jedyną rzeczą, która przynosi mu poczucie wolności.

Kwestia, która całkowicie mnie zaskoczyła w tej książce, to że jest ona napisana w formie wierszy białych. Przyznam szczerze, że zamawiając ją spodziewałam się prozy, ponieważ nigdzie w opisie nie ma informacji o tym, żeby było inaczej, więc warto o tym pamiętać. Natomiast czytając nie odczuwa się tego aż tak bardzo. Poza oczywiście kwestiami estetycznymi, gdy tekst jest różnorodnie rozłożony na kartce, a nieraz przeplatany rysunkami, nie ma aż tak wiele zabiegów typowych dla poezji. Zdarzają się powtórzone wersy i podobne akcenty, natomiast w większości tekst czyta się jak prozę. To co jest ogromną wartością dodaną osiągniętą właśnie poprze zapis tej książki w postaci wierszy jest nacechowanie emocjonalne. W prozie podczas opisów pomieszczeń, ludzi, sytuacji dostajemy również trochę czystych faktów, które choć dla fabuły mogą być znaczące, odwracają na chwilę uwagę czytelnika od przeżyć bohatera. W tej książce dzięki wierszom, część takich „suchych opisów” zostaje po prostu pominięta. Nasza uwaga jest niepodzielnie skierowana na bohatera i na to jak on postrzega otoczenie, jak on odbiera zachodzące sytuacje i co on przeżywa. Wszystko, co w wierszach nie zostaje ujęte jest tylko czymś nieistotnym, czymś pomiędzy wydarzeniami, które są niesioną przez Amala prawdą.

Głównym tematem książki „Wznosząc pięści” jest rasizm, nierówność w traktowaniu białej i czarnej ludności w Stanach Zjednoczonych. Jako osobie z białej rasy oczywiście ciężko jest mi się utożsamić z ofiarą rasizmu i nie chciałabym się tutaj wypowiadać na temat powszechności takiego zjawiska, ponieważ najzwyczajniej w świecie nie czuję się kompetentna do wydawania opinii. To, co natomiast mogę powiedzieć z całkowitą szczerością, to że dotknęła mnie ta książka. Ja w nią uwierzyłam, widziałam tego gniewnego chłopaka, który nie chciał tego gniewu, chciał tylko rozwijać się artystycznie, ale to system obudził w nim negatywne emocje. Niesprawiedliwość, otwarta wrogość i pogarda z jaką się spotkał odcisnęła na nim swoje piętno. Były momenty, w których był bliski rozpadnięcia się na kawałki w swoich czterech ścianach więzienia, ale zawsze zdobywał siłę, żeby trwać dalej.

Książka ma ograniczenie wiekowe 16+, które zdecydowanie powinno być uwzględniane ze względu na występujące w książce opisy przemocy i przekleństwa. Sama autorka pisze o tym, że ta historia powstała z myślą o młodych dorosłych. I chociaż głównym motywem jest, jak wspomniałam, przemoc na tle rasowym to bardzo ważnymi elementami tej historii jest sztuka i nadzieja. Imię głównego bohatera „Amal” oznacza właśnie nadzieję, autorzy chcieli w ten sposób inspirować czytelników i wskazywać, że nawet w najciemniejszym okresie swojego życia można odnaleźć światło.

Przez całą książkę czytamy, że o Amalu wszyscy mówią ich prawdę, ale nikt nie chce usłyszeć jego prawdy, prawdy, którą próbuje wyrazić w tworzonej przez siebie sztuce. Bardzo podobał mi się ten motyw. Uwielbiam czytać o sztuce, zwłaszcza takiej, która daje bohaterowi poczucie wolności i uzewnętrznienia swoich emocji.