Po Szczęście Do Pracy

„Wybierz sobie zawód, który lubisz, a całe życie nie będziesz musiał pracować.”

Konfucjusz

  W obecnych czasach, kiedy rynek pracy podlega ciągłym przemianom i gdzie oczekiwania zawodowe kształtowane są przez dynamicznie zmieniające się realia społeczno-gospodarcze, znalezienie szczęścia w pracy wydaje się skomplikowane, jak nigdy dotąd. Zawodowe spełnienie nie jest już jedynie kwestią zadowolenia z otrzymywanego wynagrodzenia czy prestiżu stanowiska, ale także odczuwania sensu i realizacji osobistych pasji poprzez wykonywaną pracę.

Beata Pawłowicz w swojej książce „Po Szczęście Do Pracy” konfrontuje czytelnika z jedną z najważniejszych kwestii zawodowych – poszukiwaniem szczęścia w pracy. Opierając się na rozmowach z dziesięcioma specjalistami z różnych dziedzin, od psychoterapeutów po prawników, takimi jak Wojciech Eichelberger i Katarzyna Miller, autorka przenosi nas przez szereg zagadnień związanych z samorealizacją i satysfakcją zawodową. Książka ta, choć utrzymana w tonie poradnika, jest daleka od prostego zestawienia uniwersalnych rozwiązań. Pawłowicz, zbierając wiedzę ekspertów, tworzy kompendium strategii, które mają na celu pomóc czytelnikom znaleźć radość i spełnienie w życiu zawodowym.

W kontekście współczesnego rynku pracy, gdzie nieustanne zmiany i presja mogą prowadzić do wypalenia zawodowego, książka oferuje realistyczne i praktyczne narzędzia do zarządzania stresem i emocjami. Autorzy rozmów z Pawłowicz podkreślają znaczenie asertywności i umiejętności stawiania granic jako fundamentów do budowania zdrowych relacji w miejscu pracy.

Pawłowicz nie obiecuje szybkiej zmiany ani cudownych przemian. Podkreśla, że droga do szczęścia w pracy wymaga przede wszystkim głębokiej introspekcji i świadomości własnych potrzeb, talentów i możliwości. Praca, według przedstawionego w książce podejścia, nie powinna być postrzegana tylko jako źródło dochodu, lecz jako możliwość rozwoju osobistego i zawodowego.

Książka zachęca do zadawania sobie trudnych pytań: „Czy lubię swoją pracę?”, „Czy praca jest dla mnie źródłem satysfakcji czy złem koniecznym?". Odpowiedzi, jakie czytelnicy znajdą na te pytania, mają pomóc im w podjęciu świadomych decyzji o swojej karierze. Autorka wspólnie z ekspertami podpowiada, jak znaleźć w sobie wiarę i siłę do zmiany, jak również do doceniania tego, co już się ma.

Pawłowicz porusza również temat zarządzania czasem, co w dzisiejszym świecie multitaskingu i ciągłych zakłóceń wydaje się kluczowe dla zachowania równowagi między życiem zawodowym a osobistym. Przytaczane w książce techniki i metody mają na celu nie tylko poprawę efektywności, ale również zwiększenie jakości życia.

„Po Szczęście Do Pracy” to ciekawy przewodnik, który może przemówić do szerokiej gamy czytelników – od tych, którzy stawiają pierwsze kroki w świecie zawodowym, po doświadczonych pracowników zastanawiających się nad zmianą ścieżki kariery. Pawłowicz, jest realistyczna, ponieważ nie tworzy obrazu pracownika idealnego, lecz dostarcza narzędzi, które mają wspomóc każdego w indywidualnym poszukiwaniu zawodowego szczęścia.

Podsumowując, „Po Szczęście Do Pracy” jest dobrze skonstruowanym zbiorem porad, które są odpowiedzią na współczesne wyzwania zawodowe. Autorka nie oferuje łatwych odpowiedzi, ale otwiera drogę do głębokiej samoanalizy i świadomego kształtowania własnej drogi zawodowej. Poruszając tematy takie jak emocje, stres, wypalenie zawodowe czy asertywność, oferuje czytelnikowi przestrzeń do zastanowienia się nad własnymi potrzebami i możliwościami ich realizacji w warunkach zawodowych, które będą dla niego najlepsze. Książka zachęca do przemyślenia i przeanalizowania własnych celów oraz wartości, które powinny być kompasem w nawigowaniu po trudnych wodach rynku pracy.

  Poradników coachingowych jak żyć, jak się odżywiać, jak urządzić mieszkanie, jak wydajnie pracować na rynku wydawniczym jest coraz więcej. Ma się wręcz wrażenie, że wypełniają każdą niszę popytu i podaży. Kolejne spostrzeżenie: w przypadku tego typu publikacji pisanie jest totalnie demokratyczne. Po pióro sięgają zarówno amatorzy – czerpiąc z osobistych doświadczeń, jak i profesjonaliści po latach studiów i licznych kursach doskonalących. Czym zatem wyróżnia się Po szczęście do pracy? Książka mająca w leadzie: „jak znaleźć bezpieczną zawodową przystań, ale też zarobić i pracować z pasją”?

Po pierwsze autorka Beata Pawłowicz wprowadziła formułę wywiadu – rzeki z dziesięcioma diametralnie różnymi od siebie postaciami. Przepytała ich na okoliczność tytułowego tematu, a całość uzyskanych informacji podzieliła na trzy części. Fragmenty początkowe dotyczą opinii interlokutorów na swoje osobiste pojęcie szczęścia. Partie następne, niczym rozwinięcie, to recepty rozmówców jak osiągnąć w pracy stan samozadowolenia. Zakończenie to wisienka na torcie – określenie kluczowej kategorii pozwalającej połączyć wiedzę teoretyczną z praktyczną stroną życia. Każdy rozdział poprzedza krótki biogram przepytywanej postaci (wraz z jej zdjęciem) oraz przyciągający, często przewrotny, tytuł.

I tak, pierwszą „wywołaną do tablicy” jest Katarzyna Miller, psychoterapeutka, sama pisząca pozycje poradnikowe, feministka, kobieta Alfa, która nie wstydzi się przyznać: „Jestem wdzięczna sobie, losowi, Bozi za to, że w mojej pracy mogę być prawdziwa”. I dodaje: „Mamy być tacy, jacy my chcemy być i jacy jesteśmy! To jest właśnie istota szczęścia”.

Wbrew pozorom rozmowy nie są monotematyczne. Autorka prowokuje wątki polityczne, światopoglądowe, religijne. Nawiązuje do etyki oraz filozofii. Porzucając swobodny, nieco rubaszny styl wypowiedzi Katarzyny Miller, czytelnik staje oko w oko z profesorem Zbigniewem Mikołejką, religioznawcą poruszającym zagadnienie „pasji dla innych”. Rozmowa z nim jest głęboko erudycyjna – o czym już sam tytuł rozdziału: „Stanąłem nad Kocytem, rzeką zlodowaciałą”. Na karty książki przywołane zostają poglądy filozofów takich jak Mircea Eliade, Julius Evola, czy Gottfried Leibniz. Uczony porównuje proces intelektualny do ciężkiej pracy fizycznej i opisuje swój własny przypadek. Nie wstydzi się stawiać w jednym szeregu obok siebie, postaci biblijnych, Dantego, przedstawicieli kultury masowej, chociażby… Hannibala Lectera, czy Pawła Kukiza. Znamienne słowa profesora: „praca traktowana jako towar staje się czymś obcym, oderwanym od człowieka i zniewalającym go”.

Co na temat szczęścia ma do powiedzenia kolejna rozmówczyni? Iwona Firmanty, trenerka umiejętności osobistych oraz coach kadry menadżerskiej, której życiowym mottem jest: „Ucz się na błędach i ciesz z sukcesów”? Firmanty zdradza Pawłowicz dziesięć „promyczków” (jak to określa) gwarantujących osiągnięcie wyznaczonego celu. I ta część lektury jest bardzo merytoryczna, niemal szkoleniowa.

„Szczęście jest jak zapach jaśminu” to tytuł następnego rozdziału poświęconego księdzu Tomaszowi Małkińskiemu, według którego drogą do szczęścia w pracy jest zachowanie godności i służenie ludziom. Diametralnie inny punkt widzenia przedstawia mecenas Tomasz Romanowski. Zapytany o to, czy praca adwokata daje mu szczęście, przywołuje pojęcia sprawiedliwości, człowieczeństwa i wolności. Wskazuje również jak ważna w późniejszej rekrutacji do pracy jest edukacja szkolna.

Z kolejnym rozmówcą, Andrzejem Gryżewskim, seksuologiem, Pawłowicz porusza temat romansów w pracy. Z doktorem Norbertem Szalusiem, specjalistą medycyny nuklearnej prawi o szczęściu w pracy lekarza i radzeniu sobie ze stresem, a z Piotrem Szumlewiczem, ekspertem do spraw związków zawodowych rozmyśla o nierówności płac, upodmiotowieniu pracownika, braku pomocy ze strony państwa. Przewrotnie do zagadnienia podchodzi psychoterapeuta poznawczo – behawioralny Tomasz Srebnicki, który buńczucznie twierdzi, że nigdy nie był szczęśliwy w pracy oraz, że „to nie szczęście jest nam w pracy potrzebne, ale wgląd”. Wskazuje, jak ważne jest życie „po pracy”. Podsumowujące są poglądy Wojciecha Eichelbergera o byciu kreatywnym i zaangażowaniu. Mówi on: „pracując Nie czuję, bym pracował – po prostu jestem”.

Pawłowicz nie formułuje górnolotnych zakończeń i podsumowań. Tak, jakby nie wyczerpała jeszcze tematu, a jej praca miała otwarty charakter.