Książka, Która NAPRAWDĘ Nie Chciała Być Czytana

  W XXI wieku książki mają już tylko pod górkę. Niezwykle trudno jest im rywalizować z serialami czy chociażby telefonem komórkowym albo tabletem. W przypadku dzieci, ten wyścig wydaje się z góry skazany na przegraną, chyba, że książka już od samego tytułu zaciekawi a potem, dosłownie i w przenośni, nie puści. Tak właśnie jest w przypadku publikacji pod wiele mówiącym tytułem „Książka, która naprawdę nie chciała być czytana”, której autorem jest David Sundin. To zabawna lektura zarówno dla dzieci w wieku 5-12 lat jak i dla dorosłych.

Już od samej okładki straszą nas ogromne zęby, prawdopodobnie jakiegoś wielkiego i niebezpiecznego rekina, które mają za zadanie odgryźć rękę każdemu, kto sięgnie po tę książkę. Odważny, który obróci stronę tytułową, prócz pięknej, kwiecistej grafiki pełnej ukrytych znaczeń, znajdzie ostrzeżenie, ostatnie z ostatnich, że książka, którą trzymamy w rękach, absolutnie nie jest do czytania i nawet sam autor nie obrazi się, jeżeli w tym momencie odłożymy ją na półkę. Rzecz jasna, żadne dziecko tego nie zrobi. A dorosły już tym bardziej.

Kolejne strony to ciąg zabawnych zdarzeń i historyjek, mających na celu lekko przestraszyć, a przede wszystkim rozbawić młodego czytelnika. Pojawiają się tam łamańce językowe, ciekawostki a nawet prawdziwy rekin i zagadka na spostrzegawczość. To prawdziwa uczta nie tylko z czytelniczego punktu widzenia. Publikacja ta ma wyjątkową szatę graficzną, która zasługuje na podkreślenie.

Jak wynika z informacji zawartej na końcu książki, „Książka, która naprawdę nie chciała być czytana”, okraszona jest wieloma ilustracjami narysowanymi przez profesjonalnego grafika a także kilkoma zdjęciami z popularnej bazy zdjęć. Mieszkanka ta, z pozoru wybuchowa, została dobrana w wyjątkowym smakiem. Dzięki temu otrzymujemy przepięknie graficznie dopracowaną publikację z zabawnym morałem. Utrzymana w stylu retro, jest ciekawą podróżą dla małego czytelnika, przyzwyczajonego już do nowoczesnego designu i wykonania całości.

Są takie książki, które czyta się w spokoju, czasem wybuchając śmiechem albo płaczem. Jednak „Książka która naprawdę nie chciała być przeczytana”, to zupełnie inny typ literatury. Tutaj czytelnik musi, koniecznie na głos, krzyczeć, szeptać, a nawet seplenić w dosyć zabawny sposób. Całość zamyka się w bardzo fajną opowiastkę bez morału, ale za to z dużą dozą poczucia humoru. Po wysłuchaniu jej, dziecko z pewnością nie będzie pójdzie spać przestraszone lub smutne.

Kolejną wartością dodaną jest w tej książce fakt, że czytający, najcześciej opiekun, jest zmuszony do mówienia i robienia rzeczy w taki sposób, w jaki zwykle tego nie robi. Pokazuje więc swoją inną, bardziej wesołą odsłonę, co w konsekwencji zacieśnia więzy między czytającym a małymi słuchaczami. To również fajna odskocznia od codziennego pośpiechu, który jest nieobcy każdemu opiekunowi czy rodzicowi małych dzieci. Twarda okładka i dobrej jakości papier nie tylko dodają uroku publikacji, ale i sprawiają, że przetrwa nawet w zderzeniu z mokrymi czy brudnymi małymi rączkami.

„Książka, która naprawdę nie chciała być czytana”, wybrzmiała i u mnie w domu, powodując wybuchy śmiechu i radości na twarzach moich dzieci. Jestem zatem pewna, że będzie tak w przypadku większości najmłodszych, a ta publikacja to świetny pomysł na prezent, nie tylko pod choinkę. Co więcej, książę tę można czytać po kilka razy i z pewnością się nie znudzi.