Norwegian Wood | Autor: Haruki Murakami

Przyciąga mnie inność, wyjście poza ramy zasad i standardów oraz ciekawi, nieszablonowi ludzie. Gadki o niczym mnie nudzą, wymiana uprzejmości, nie zawsze szczerych, przyprawia o przewracanie oczami. Wolę rozmawiać o abstrakcjach, toczyć polemiki, czasem się mądrzyć z kimś, kto rozumie o co mi chodzi, choć temat rozmowy może nie mieć większego sensu.

Dlatego właśnie tak bliskie są mi postacie z "Norwegian Wood". W wielu bohaterach odnalazłam cząstkę siebie, dla każdego miałam zrozumienie i akceptację, mimo tego, że nie byli oni postaciami tylko pozytywnymi, ale wielowymiarowymi.

Niesamowita, magiczna aura, która mnie otaczała podczas czytania książki sprawiała, że jednoczenie czułam się zarówno spokojna, jak i zaniepokojona.

Choć brakuje u Murakami'ego wartkiej akcji i żywiołowych scen, potrafił on wywołać we mnie tak wiele emocji, że trudno je rozdzielić i nazwać. Nie przypominam sobie, by jakakolwiek z książek potrafiła ze mną zrobić coś takiego.

"Norwegian Wood" to opowieść o Toru Watanabe - o jego życiu, myślach, emocjach, relacjach, dojrzewaniu. Przy okazji jego poznania, jest nam dane spotkać innych, zagubionych w świecie i w samych sobie, ludzi.

Naoko, Midori, Reiko, Kazuki, Komandos, Hatsumi czy Nagasawa - z pozoru każde z nich jest inne, każde ma inne marzenia, inną osobowość, ale łączy ich czająca się blisko, niewypowiedziana i często niezauważana samotność. Bo choćbyśmy przebywali w tłumie, mieli mnóstwo znajomych i przyjaciół, to każdy z nas jest odrębnym istnieniem, samym w swoim odczuwaniu świata i postrzeganiu rzeczywistości. Druga osoba może być odwróceniem uwagi, może być ulgą czy pomocą w znoszeniu niewygody, ale nigdy nie przeżyje jej za nas.

Z samotnością łączy się też temat śmierci - bo czy w jej obliczu nie jesteśmy sami, samotni? Dla wielu bohaterów książki śmierć stała się wybawieniem od samotnego istnienia. Samobójstwo było ostatnią nadzieją i ratunkiem przed niechcianym stanem i ostatnim wyrazem nie akceptowania go.

Murakami nawet miłość przedstawia jako uczucie przynoszące smutek, cierpienie, rozczarowanie. Nie spotkamy tu sztandarowych haseł o pięknym uczuciu, które wszystko pokona. Zagubieni w miłości nie potrafią się w niej odnaleźć, wyrazić, przekazać czy przyjąć. Miłości towarzyszy lęk, odpychanie, izolacja, ale też odpowiedzialność, tęsknota, marzenia i nadzieja.

Pięknie i magicznie, ale zarazem realistycznie autor przedstawia sceny miłosne. Jest tu erotyzm, który nie jest ani zbyt łagodny, ani zbyt mocny, wydaje się być naturalny i idealnie wpasowany w ogólny charakter powieści.

Niesamowite jest to, jak Haruki Murakami pisze o zwykłym życiu i czynnościach, które mu towarzyszą. O ludziach, z pozoru typowych, których jednak odróżnia głębia myśli i odczuć. Jest w tym tyle magii i nostalgii, że miejscami czułam się osnuta nimi niczym aksamitną, zwiewną tkaniną.

Choć książkę przeczytałam kilka dni temu, nadal jestem nią oczarowana, a na jej wspomnienie czuję miłe i niewygodne jednocześnie ściśnięcie w żołądku.

Polecam wszystkim, którzy chcą przenieść się w innym wymiar życia.

Haruki Murakami, gdzie nie spojrzę co rusz widzę jego książki. Murakami jest wszędzie, niemal każdy czytał już jakąś jego powieść, tak więc i ja postanowiłam szybko nadrobić braki i poznać bliżej tego Pana. W moje ręce trafiła powieść Norwegian Wood, której tytuł zaczerpnięty został od słów piosenki Beatlesków o tym samym tytule.

Akcja powieści rozgrywa się w Tokio w latach sześćdziesiątych. Wielkie, prężnie rozwijające się miasto, a w nim toczące się życie, zabiegani i zapracowani ludzie, wolna miłość, umiłowanie wolności i pokoju, protesty studentów. Bohaterem powieści jest Toru Watanabe – mieszkający w akademiku student pierwszego roku. Na jego drodze nieoczekiwanie staje piękna Naoko, dziewczyna jego najlepszego przyjaciela. Co łączy tych dwoje? Żal, ból, rozpacz i wspólne wspomnienia o tragicznie zmarłym Kizukim. Te straszne uczucia zbliżają ich do siebie na tyle, że zaczyna łączyć ich coś więcej niż przyjaźń, jednak na drodze do szczęścia staje choroba psychiczna dziewczyny. Nic już nie będzie łatwe, a serce nie da się oszukać. Naoko trafia na leczenie, a Watanabe zostaje sam w Tokio. Pogrąża się w tęsknocie za Naoko i nawet nie zauważa, kiedy w jego życiu pojawia się przebojowa Midori. Nim się spostrzeże kocha obie dziewczyny, jednak będzie musiał dokonać wyboru. Jaka będzie jego decyzja i jakie nieść będzie konsekwencje dowiecie się sięgając po tę intrygującą powieść.

Norwegian Wood to powieść o potędze przyjaźni, sile miłości i przeznaczeniu jakim jest śmierć każdego z nas. Doskonale podsumowuje ją cytat zamieszczony na okładce, który mnie osobiście bardzo poruszył i zapadł w pamięć chyba już na zawsze:

„Wkrótce nadszedł sen i zamknął za mną ciężką, ołowianą bramę – po drugiej stronie snów nie było."

Haruki Murakami to najwybitniejszy pisarz japoński. Jego książki wydawane są na w milionach egzemplarzy, ciesząc się nieustannym powodzeniem wśród czytelników na całym świecie. Ponieważ jest to moje pierwsze spotkanie z jego twórczością trudno mi jest porównać Norwegian Wood do innych jego powieści. Sam Murakami mówi o niej jednak, że nigdy nie napisał tak prostej powieści, i że miała być ona dla niego jedynie formą sprawdzenia się. Wielu czytelników podejrzewało, że jest to autobiografia Autora, on sam jednak temu zaprzeczył.

Książkę czyta się szybko, aczkolwiek nie da się jej pochłonąć „na raz". Pomimo niemalże banalnej historii, Autor nie pozwala czytelnikowi przejść nad nią do porządku dziennego, zmusza do refleksji i zadumy nad własnym życiem, co niewątpliwie czyni każdy mając w ręku jego książkę. Tak więc nie pozostaje mi nic innego, jak tylko jeszcze raz się zadumać słuchając piosenki Beatlesów.