Przez Bezmiar Nocy | Autor: Veronica Rossi

Kilka dni temu przeczytałam "Przez burze ognia" i byłam nim oczarowana. Zaraz po skończeniu, zabrałam się za tom drugi tej historii i jestem nim zachwycona jeszcze bardziej niż poprzednim. Ostatnio coraz częściej spotykam się z tym, że sequele są lepsze od pierwowzorów i tak stało się również w tym przypadku. Jesteście ciekawi co sprawiło, że po raz kolejny zakochałam się w tej historii?

Po miesiącach rozłąki Aria i Perry w końcu mogą być razem, ale ich szczęście nie trwa długo, ponieważ chłopak przewodzi teraz plemieniu Fal, a w ich oczach Aria nadal pozostaje Osadniczką, której zaakceptować nie potrafią. Dodatkowo dziewczyna ma przed sobą tajną misję, od której sukcesu zależy życie wielu osób. Na domiar złego eterowe burze nie dają wytchnienia i coraz częściej niszczą wszystko co stanie na ich drodze. Czy w obliczu tak wielu przeciwności losu, zakochani będą mogli być razem? Czy Wielki Błękit okaże się prawdziwy i ochroni wszystkich przed nieuchronnie zbliżającym się końcem?

Drugi tom tej historii rozpoczyna się spotkaniem Perry'ego i Arii co bardzo mnie ucieszyło, ponieważ zakończenie "Przez burze ognia" pozostawiło we mnie niedosyt, podekscytowanie i nutkę ciekawości. Dobrze, że autorka postanowiła pozostać przy narracji podzielonej na dwoje, bo dzięki temu po raz kolejny poznajemy dokładne uczucia tej dwójki, co pozwala nam poczuć tęsknotę, miłość i przywiązanie, które niezaprzeczalnie między nimi powstało. Dzięki temu też dowiadujemy się sporo o tym, co oboje robili w czasie, kiedy przebywali osobno. Nie wyobrażam sobie, że książka mogłaby być napisana w inny sposób.

Bohaterowie w tej części są zdecydowanie bardziej wyraziści i lepiej nakreśleni. W przypadku poprzedniego tomu, miałam co do nich pewne zastrzeżenia. Teraz to wszystko zniknęło i wydaje mi się, że autorka skupiła się na nich bardziej niż wcześniej.
Znacznie mniej jest tutaj opisów świata i krajobrazu, przez co o wiele lepiej poznajemy poszczególne postacie. Cieszę się również z tego, że Pani Rossi postanowiła rozwinąć wątek Roar'a, ponieważ o ile wcześniej miałam mieszane uczucia względem tej osoby, teraz się to całkowicie zmieniło i zaczęłam pałać do niego ogromną sympatią.

W tomie drugim pojawia się też sporo nowych bohaterów, którzy wprowadzają nieco świeżości.

Również wątek romantyczny wkroczył tutaj na zupełnie inny level. Relacja między Arią i Perry'm stała się bardziej zawiła i skomplikowana, co w rezultacie poskutkowało tym, że odczuwa się ją głębiej i dokładniej. Nie mamy tutaj już stricte młodzieńczego love story, a całkiem nietypowy związek pełen komplikacji, wzlotów i upadków.

Kolejny plus do autorki leci za ilość wątków, bo choć było ich mnóstwo, były one ciekawe, dobrze przemyślane i (co odróżnia je od poprzedniej części) łatwo dało się w nie zagłębić i zrozumieć. Akcja w "Przez bezmiar nocy" trzyma odpowiednie tempo i nie brak jej dynamiki oraz zwrotów, które niejednokrotnie wprowadziły mnie w stan osłupienia. Poznajemy także sekrety z przeszłości, które wcześniej nie zostały wyjaśnione oraz nowe intrygi i tajemnice, których rozwiązania możemy spodziewać się w tomie trzecim.

Okładka po raz kolejny cieszy oko i oczarowuje swoją prostotą, a zakończenie znowu zaskakuje i sprawia, że czytelnik ma niewyobrażalną ochotę sięgnąć po kolejną część.

Co do wad powieści, nie znalazłam ich zbyt wiele. Zarzutem, który mogę przedstawić jest jednak to, że momentami czułam się jakbym gdzieś już o tym czytała. Mam za sobą kilka dystopii i niestety schematy w nich zawarte są dość często powielane przez autorów. W tym przypadku także tak się stało, ale nie było to w stanie zmienić mojej fascynacji książką, ponieważ na sukces tej historii składa się o wiele więcej czynników.

"Przez bezmiar nocy" to fenomenalna kontynuacja. Autorka w pełni sprostała moim oczekiwaniom i odwaliła kawał dobrej roboty przy tworzeniu tego dzieła. Z niecierpliwością czekam na to co przyniesie przyszłość i zachęcam do zmierzenia się z lekturą tej powieści absolutnie wszystkim.

Świat, po pewnego rodzaju wojnie. Wojnie z naturą. Tylko czy ona się już zakończyła?

Eterowe burze się nasilają, niszcząc wszystko co napotkają po drodze. Ludzie tracą swoje uprawy, tracą pożywienie, zaczynają głodować. Aria zawarła z konsulem Hessem niepisaną umowę. W zamian za bezpieczeństwo Talona, ma podać mu lokalizację Wielkiego Błękitu. Tylko najpierw sama musi się dowiedzieć gdzie on się znajduje. Perry został Wodzem Krwi. Jednak plemię Fal zdaje się być niezadowolone z wyników jego „rządów". Też tak macie czasami, że inni nieco za bardzo interesują się Waszym życiem? Chcieliby Was zmienić, rób to, rób tamto. Wymagają od Was czegoś, co ich zdaniem powinniście robić (przykład? pewna osoba z mojej rodziny, pokolenie wyżej ode mnie, stwierdziła, że powinnam czytać dalej, ale zmienić repertuar. Po co? Dlaczego, że tak się spytam. Mam czytać jakieś książki filozoficzne, dokumentalne, historyczne etc.? Ale to nie moja bajka! Ja nie decyduje o życiu innych, więc nie rozumiem dlaczego mieliby ingerować w moje. Bądźmy szczerzy, z powieści można wynieść wiele więcej niż z typowych „encyklopedii". Bo co to da, jeśli człowiek będzie super, hiper ekstra wykształcony, skoro nic za tym nie będzie stało, hmm? Poza tym, kto powiedział, że z powieści się nie uczymy? A ja uważam, że owszem, i to znacznie więcej. Takim osobom, uważającym, że wiedzą lepiej od nas co powinniśmy robić, co samo w sobie jest absurdem, mówimy grzecznie „dziękuję, pozostanę sobą". W ten sposób stworzyliby swojego sobowtóra, a z tego wniosek, że ta osoba jest lekkim egoistą. A próbowali choć postawić się w naszej sytuacji? Kończąc to, troszkę przydługie porównanie, czy aż tak im się nudzi, żeby rujnować cudze życie, marzenia?), jakby myśleli, że gdyby oni byli na Waszym miejscu postąpiliby tak, a nie inaczej? Perry zdecydowanie jest świadom tego, że nie wszyscy się z nim zgadzają. Ludzka psychika (przynajmniej patrząc na plemię Fal) jest dziwna. Człowiek ryzykuje własne życie, żeby uratować innych, a oni jeszcze obarczają go winą. Nie jest łatwo im dogodzić.

Autorka w bardzo umiejętny sposób rozwija nam charaktery bohaterów. Pokazuje nam, jak ważna jest przyjaźń, oddanie, lojalność czy choćby takie coś jak zaufanie. Bo lepiej mieć przy sobie jedną szczerą osobę niż dziesięć fałszywych. W II tomie poznajemy nowe postacie. Jedną z tych, które wzbudziły moją sympatię, jest Reef, jeden z Szóstki, strażników Perry'ego. Jego lojalność zasługuje na oklaski, bo mało jest takich osób jak on. Szczerze polubiłam również Liv, siostrę Perry'rgo, którą Vale sprzedał wodzowi Rogów, w zamian za jedzenie dla Fal. To, przez co przeszła, to z czym musiała się zmierzyć i co musiała pozostawić... W końcu to, do czego już nigdy nie dojdzie. A szkoda, bo oboje na to zasługiwali (myślę, że po przeczytaniu książki będziecie wiedzieli o kogo chodzi ). Niesamowicie silna dziewczyna.

Absolutną zaletą tej trylogii, jest sposób, w jaki autorka opisała świat eterowych burz. Brutalny, przerażająco realistyczny. Zmagania bohaterów? Nie do opisania! Plus za walkę do końca. Za to, że nigdy się nie poddają. Czego nauczyłam się z tej części? Że dla rodziny jesteśmy w stanie zrobić wszystko. I że to właśnie dla najbliższych potrafimy być najokrutniejsi.

Inne zalety? Przekonajcie się o nich sami!

Ideały należą do świata, który tylko mędrcy potrafią zrozumieć.